Who cares? ...

The Rain Comes Again ...

Άδειασα σου λέω,
τα έβγαλα όλα
Πάνε μέρες που ξερνάω θάλασσα
Τώρα, πέτρες μασώ και ξεγελώ την πείνα μου
Κι όλο καταπίνω
κι όλο βαραίνω ένα άδειο στομάχι
Ασήκωτη έγινα
κι αυτές οι πέτρες, αχώνευτες είναι

Θαρρώ πως βρίσκομαι
ενδιάμεσα στα κύματα
Εκεί, που το καρδιογράφημα της θάλασσας
δείχνει ευθεία γραμμή

Να το σπάσω θέλω το αγγείο μου
Μια πήλινη ιδέα που μεταλλάσσεται,
αυτό είμαι όλο

Μα τούτο, το νεκρό σημείο,

νιόφερτο είναι και δεν το συμπαθώ

Κι αν αγαπώ το πέλαγος, τί μ΄αυτό;
Σου ΄πε κανείς ότι στ΄αγρίμια τα βουνά,
λειψό είναι το γαλάζιο;

Το επίπεδο το αρνήθηκα
τον κάμπο δεν τον πάω
Θέλω στα σχήματα να ζω
και αν ποτέ τα μάτια μου
τα νιώσω κουρασμένα,
ανάσκελα ξαπλώνω
και ανεβαίνω πιο ψηλά,
σε ουρανό πατάω

Στην υγρασία λαχταρώ
ν΄αφήνω τα φτερά μου
Κι άμα βραχούν,
ποιός νοιάζεται;
Τα κούτσουρα τα πελεκώ
τους βράχους τους δαγκώνω
μα σαν δακρύζω, αιμορραγώ
τη σάρκα μου ματώνω

Αυτό το αγγείο που φορώ
γεμάτο είν΄από ρωγμές
δεν γίναν απ΄το χρόνο
είναι που μπαίνω στη φωτιά
στον ήλιο όταν σιμώνω
Υπνοβατώ στα όνειρα
και καίγεται το σώμα μου
ψυχή όταν ζυμώνω..

L.N.E

(Ελενη Γουναρη)