Μεταμεσονυκτιο...

Τα λόγια που δεν είπα

Λίγο πριν ξημερώσει
αναμετριέμαι με τα λόγια που δεν είπα.
Στοιχειώνουν τα μη και τα δεν
σκαλώνουν ρήματα στον ουρανίσκο μου.
Αγρυπνώ αγαπώντας σε.

Ελένη Μαυρογονάτου
(συλλογή Δίσεκτος έρωτας, 2016)

Μεταμεσονυκτιο - Τετη Κασιωνη

Ανάταση ...

Ερωτοκριτος - Δημητρης Νικολουδης

"Όμνύω στην οδό του μαρτυρίου.
στις ακακίες που φυσάνε
ν' αναληφθεί στους ουρανούς.

έτσι αγιάζουνε οι δρόμοι τι νομίζεις
έτσι τιμούμε τις αγαπημένες. χωρίς αγάλματα και προτομές
μην καταθέτοντας ποτέ
τ' ακάνθινα στεφάνια.
Εσταυρωμένοι σ' όλες τις πλατείες
σαν λυπημένοι πολιούχοι".

Μιχαλης Γκανας

Ξημερώνει Πρωτομαγιά - Σουλα Μπιρμπιλη

Πολη απο πέτρα ...

... με τα μάτια μου στο στόμα σου

Painting by Sarah Jilani

ψάχνω τη λέξη
σαν στα χείλη σου, κόκκινες λεπίδες
-στίχοι για μαχαίρι

Συναντήσαμε τα λείψανα του σύμπαντος εκεί-
σαν ένα κάποτε
φτιαγμένο
από ποτέ και κενό Και η γλώσσα πεθαίνει
Θάνατος μυστικός καίει τα λαρύγγια
Είναι φωτιά στα στόματα
Ύστερα τίποτα
Σπάνε οι ήχοι τσακίζονται σαν καλάμια
-
Σκάβω τα γραμμένα
Αγκάθι στη γλώσσα βραδεία φωνή
Πόλη από πέτρα
Ομοιοκαταπληξία φλογόχρωμη
Λέει στη λέξη : έλα

Eκτωρ Πανταζης

Αποβραδο - Γιωργος Ζωγραφος

Που να χωρεσει τ' ονειρο - Γ. Ζωγραφος

Ωρες αιχμης...

Σε μια χειρολαβή

Πέρασα όλη τη ζωή μου όρθια

σε ένα λεωφορείο άγονης ζωής

Σαν έτοιμη μονίμως για μια έξοδο

Καρδιά πιασμένη σε χειρολαβή
Τράνταγμα σε κάθε απότομο φρενάρισμα
Πάντα ένα τέλος στη στροφή
Χωρίς καμία προειδοποίηση
Κι ανάπαυση καμιά
Ούτε ένα κάθισμα ασφαλείας
να προσφέρει μια πρόθεση ευγενής
από ένδειξη έστω σεβασμού
στην έλλειψή μου
ή στην υπερήλική μου ανάγκη

Σκέφτομαι τώρα
κάτω από το φως μιας λογικής
πόσο στριμώχτηκαν τα αιμοφόρα λόγια μου
ώστε να μην ακούγεται ο χτύπος τους
Ενώ θα μπορούσαν
την ώρα μιας αιχμής
να γίνουνε ποτάμι
Να με εκβάλουν σε πάθη ωκεανών

Χειρολαβες (Album)

Ελένη Αρτεμίου-Φωτιάδου

(συλλογή: Φωνήεντα σε περίπτερο, 2016)

Waiting...

Προσμονη - Οκταβα

Ενδοσκόπηση ....

Πάει καιρός που δεν σου έχω γράψει.
Είχα πολλά στο μυαλό μου.
Αλλά αποφάσισα σήμερα να στα πω όλα.
Μήπως και ηρεμήσω.

Τίποτα δεν πάει καλά.
Σιγά το νέο θα μου πεις, η ζωή μου πάντα ήταν αγώνας.
Αυτή τη φορά όμως, νιώθω πιο μόνος απο ποτέ.
Δεν μου έμειναν πολλά, πάλι στον άσσο είμαι.
Το μαύρο το συνήθισα όμως κι αυτό είναι που με πληγώνει.
Πόσο ν’αντέξω ακόμα...
Έχω ταλέντο όμως στο θέατρο.
Φοράω τη μάσκα μου και κανείς δεν με καταλαβαίνει.
Ίσως αυτό να’ναι το σφάλμα.

Νιώθω ότι δεν θα φύγω ποτέ απ’αυτό το σημείο.
Κι όμως, όλα είναι διαφορετικά.
Βλέπεις, περνάνε τα χρόνια...

Χαθηκες ξαφνικα - Οκταβα

Δημήτρης Μπονόβας

Καταδυση...

Κι εσύ, αγνοώντας την ύπαρξή μου,
έκανες απόπειρες διαπραγμάτευσης
με τη θάλασσα

Ήταν πολύ αργά
Όταν έβγαλα τα ρούχα του ύπνου,
από την κατάδυση είχε ήδη ανασυρθεί νεκρό
ένα χάρτινο όνειρο..

L.N.E (Ελενη Γουναρη)

Πανσεληνος ...

Soundless ...

Βουβα τοπία - MOREL

RAGA

Ήθελα τόσο να φύγω κατα κει.
Μα έπνιξα τις επιθυμίες μου
και ανέστειλα με μαθηματική ακρίβεια
τις ημερομηνίες της αναχώρησής μου.
Έμεινα εδώ διαλέγοντας την ερημιά αυτής της πόλης
σαν άσκηση αγωγής, νηστείας
και προσμονής.

Κερινες μερες - MOREL

Διαλέγω τα επίπεδα του ονείρου.
Εργάζομαι καθημερινά γι' αυτά.
Εκεί τοποθετούνται όλα.
Η αρμονία τους
είναι οι μνήμες του κόσμου αυτού.
Η καινούργια μας χροια είναι απλώς
η δική μας παρουσία.

πόσο μπορώ να σας αγαπήσω εκεί...
Στο κέντρο μιας δίνης καταπληκτικής
γεννιέμαι και πεθαίνω κάθε στιγμή.

Γιωργος Κουκιος

("Εννέα πεζογραφικοί σχεδιασμοί στα Βουβά Τοπία",1988)

Enigma...

Μια ζωη σ' ενα φλας - Γιαννης Κουτρας

μαθαίνω πάλι να διαβάζω

όπως σε σκοτεινό δωμάτιο/ από τις χαραμάδες εισχωρεί/ παρήγορη μια αχτίδα φως/ 

και ξαφνικά στη μνήμη/ μ’ ένα δειλό φτερούγισμα/ αστράφτει το γαλάζιο/

μαθαίνω πάλι να διαβάζω/ τα μυστικά φωνήεντα στο άγγιγμά σου
το βλέμμα μου στο όνειρο/ μαθαίνω πάλι να εμπιστεύομαι/ στο μονοπάτι που ελίσσεται/ ανάμεσα σε απαλές καμπύλες/ ως τη διάφανη κοιλάδα της παλάμης σου
αυτός ο δρόμος δεν αρχίζει και δεν φτάνει/ δεν έχει λύση το αίνιγμα/ η ισόβια μαθητεία στο θαύμα

Tόλης Νικηφόρου

(από τη συλλογή Μια κιμωλία στον μαυροπίνακα, 2012)

Ενα βοτσαλο...                           Για τις ξυπολυτες ψυχες...

Who cares? ...

The Rain Comes Again ...

Άδειασα σου λέω,
τα έβγαλα όλα
Πάνε μέρες που ξερνάω θάλασσα
Τώρα, πέτρες μασώ και ξεγελώ την πείνα μου
Κι όλο καταπίνω
κι όλο βαραίνω ένα άδειο στομάχι
Ασήκωτη έγινα
κι αυτές οι πέτρες, αχώνευτες είναι

Θαρρώ πως βρίσκομαι
ενδιάμεσα στα κύματα
Εκεί, που το καρδιογράφημα της θάλασσας
δείχνει ευθεία γραμμή

Να το σπάσω θέλω το αγγείο μου
Μια πήλινη ιδέα που μεταλλάσσεται,
αυτό είμαι όλο

Μα τούτο, το νεκρό σημείο,

νιόφερτο είναι και δεν το συμπαθώ

Κι αν αγαπώ το πέλαγος, τί μ΄αυτό;
Σου ΄πε κανείς ότι στ΄αγρίμια τα βουνά,
λειψό είναι το γαλάζιο;

Το επίπεδο το αρνήθηκα
τον κάμπο δεν τον πάω
Θέλω στα σχήματα να ζω
και αν ποτέ τα μάτια μου
τα νιώσω κουρασμένα,
ανάσκελα ξαπλώνω
και ανεβαίνω πιο ψηλά,
σε ουρανό πατάω

Στην υγρασία λαχταρώ
ν΄αφήνω τα φτερά μου
Κι άμα βραχούν,
ποιός νοιάζεται;
Τα κούτσουρα τα πελεκώ
τους βράχους τους δαγκώνω
μα σαν δακρύζω, αιμορραγώ
τη σάρκα μου ματώνω

Αυτό το αγγείο που φορώ
γεμάτο είν΄από ρωγμές
δεν γίναν απ΄το χρόνο
είναι που μπαίνω στη φωτιά
στον ήλιο όταν σιμώνω
Υπνοβατώ στα όνειρα
και καίγεται το σώμα μου
ψυχή όταν ζυμώνω..

L.N.E

(Ελενη Γουναρη)

Οι σπουργιτες...

Σπουργίτια

Ποιός πόνος ερωτικός
Σκεπάζει τις θάλασσες;

Ποιός πόθος τον ωραίο δρόμο
Ντύνει κεχριμπάρι;

Κι εμείς οι σπουργίτες
Τί θα προλάβουμε φευγοντας;

Θα μείνει στα μάτια μας
Η πνοή απ' τη λεπτή της χάρη;

Θα μείνει στα χείλη μας
Η άχνη απ' το ακριβό της φιλί;

Αντώνης Χρ. Περδικούλης
"ΤΑ ΦΩΤΑ ΣΤΑ ΝΕΡΑ"

Σπουργιτακι στη σκεπη - Βικυ Μοσχολιου