Ειδωλα...

Βρήκα μέσα στα μάτια σου τα βιβλία που δεν έγραψα. Θάλασσες. Κόσμους. Πολιτείες. Ορίζοντες. Κανάλια..., τις νύχτες να κυλάνε μεγάλους ποταμούς σιωπής..., Της θλίψης την αστροφεγγιά βρήκα μέσα στα μάτια σου... Το αιώνιο μου παράπονο βρήκα μέσα στα μάτια σου. Αύριο, όταν φύγεις, άνοιξε τα μάτια σου να ιδεί, να ξέρει ο ήλιος, ο Θεός να ιδεί, όσα με γνώρισαν όλα να ιδούν στα μάτια σου. Σου αφήνω αυτό που είμαι να ιδούν ότι έμεινα ο πιστός του ανθρώπου. Την ψυχή μου, αυτόν τον λαβωμένο Ιησού αφήνω μέσα στα μάτια σου...

Νικ.Βρεττακος

Η ανατολή του φεγγαριού

Κόκκινο το φεγγάρι στα πεύκα

σε θυμίζει ανατέλλοντας – οδύνη μαζί

και τριαντάφυλλο

(Νικηφόρος Βρεττάκος)

Εχεις ματια το φεγγαρι - Γρηγορης Μπιθικωτσης

Tης Σελήνης

[...] βασίλισσα
στο μαβί, στιλπνό στερέωμα,
του σκοταδιού αργυρή αρχόντισσα, μακρινή.

Είναι το φως σου παράξενα οδυνηρό
και μαγικό, σαν τη σκιά
εκείνων που αγαπήσαμε τρυφερά
και ξανάρχονται να μας ψιθυρίσουν,
να πουν για τ' ανύπαρχτα, για τα φανταστικά,
για κείνα τα μυστικά,
που μόνο οι ανήσυχες ψυχές
έχουν μέσα τους [...]

Ζωη Καρέλη (απόσπασμα)

click... "End"

"... Είναι γεγονός πως κάποιοι άνθρωποι δεν μπόρεσαν

ποτέ ν΄απλώσουν τα "ρούχα" τους στον ήλιο, να τα στεγνώσουν.

Πάντα βρεγμένα τα φορούν ..." 

(Αλκυονη Π. : "Ξεφυλλίζοντας τη σιωπή", απόσπασμα)

Το επιδόρπιο

Προτείνω, αγαπητοί μου, για αλλαγή
να ξεκινήσει η βραδιά με το επιδόρπιο.
Ποτέ δεν ξέρεις, άλλωστε, τι γίνεται
έτσι επικίνδυνα άρρωστοι που είμαστε.

Κι αν σταθήκαμε ως τώρα τυχεροί
και πλαγιάζαμε καμιά φορά
δίχως συγχώρεση
ήταν γιατί πιστεύαμε
πως οι αιφνίδιοι χωρισμοί
δε θα μας αφορούσαν.

Ένα στασίδι ελεύθερο
πάντα κρατούσαμε γι’ αυτούς
όμως
πόσα εγκλήματα θαρρείς
πως είναι προμελετημένα;

Ελπίζαμε – οι αφελείς –
σε μιαν αναίτια μεγαλοψυχία.
Νιώθαμε κιόλας μιαν ευγνωμοσύνη
που δε γνωρίζαμε ποτέ
σε ποιον συγκεκριμένα τη χρωστούσαμε.

Μα η απειλή ήταν εδώ.
Κι είναι και τώρα.
Προπόσεις και σφυρίγματα
ουδόλως τελικά την αποτρέπουν.

Ποια πορτα να χτυπησω - Δημητρα Γαλανη

Για όλα αυτά, λοιπόν, αγαπητοί
και για μια πρόληψη
ας φάμε απόψε πρώτα
το επιδόρπιο.

Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου
συλλογή: Το επιδόρπιο (εκδ. Κέδρος, 2012)

Ολα. Κι αποψε ...

Χαθηκαν οι ωρες - Γ. Πουλοπουλος

"Στο Λουνα-Παρκ", Σταυρος Μπουρανης

Λουνα Παρκ - Δημητρης Μητροπανος

Λουνα Παρκ

εδώ οι άνθρωποι περιφέροντ’ αδιάκοπα

τραβούν κομμάτια της ζωής τους σε χειραποσκευές

κι έχουν το βλέμμ΄ αυτών που δεν ψάχνουν τίποτα

σα μια ταινία που επαναλαμβάνετ’ αδιάλειπτα

με μονταρισμένα τα πλάνα

με μονταρισμένα τα πρόσωπα

¾ και γύρω γύρω όλη η ζωή συνεχίζεται

και γύρω γύρω όλη η ζωή συνεχίζεται

Ελένη Κεφάλα

(συλλογη: "Αδεσποτα", ποιηματα κοντινων αποστασεων)

Ερμητικα ...

23 Μαΐου 1943-16 Αυγούστου 2005

Τα χειλη κρατησες κλειστα - Βικυ Μοσχολιου

Τα διαπιστευτήρια της σιωπής

Διάβασα πάλι όλα μου τα ποιήματα

που έχω γράψει για σένα.

Τόσα πολλά λόγια

και τόσα λίγα τα ειπωμένα, τόσα στο βάθος τ’ ανείπωτα.

Όμως εσύ που μπορείς να διαβάσεις

τους άγραφους νόμους του μέσα μου σύμπαντος

εσύ που έχεις ακούσει το μοναχικό τριζόνι της νύχτας

που είδες το αόρατο φέγγος μιας τρομερής αποκάλυψης

εσύ, προπάντων εσύ

που συνεχίζεις ν’ ανθίζεις

πάνω στο μαύρο χιόνι που απλώνεται γύρω μου

μη βιαστείς να με κρίνεις να κλείσεις τους δρόμους, να διαβάσεις λάθος το μήνυμα.

Κοίταξέ με μόνο στα μάτια

μέτρησε τη βαθιά πληγή που ανοίγεται μέσα τους

άκου τη σιωπή που κάνει να τρίζουν τα φύλλα στις αστροφεγγιές τους

κι όταν ημερέψεις το φόβο

που σαν το παγιδευμένο αγρίμι ουρλιάζει

τότε θα καταλάβεις.

Θα δεις τι πόθοι ασφυκτιούν

το πάθος συντηρούν στις κρύπτες τους

τα ζυγιασμένα λόγια.

Θανασης Κωσταβάρας

Time goes by...

«Ο χρόνος, σκέφτομαι, ίσως είναι μια αργοπορημένη τιμωρία – για ποιο πανάρχαιο σφάλμα! Βράδιαζε. Άνοιξα το παράθυρο κι αφουγκράστηκα μακριά το αιώνιο παράπονο του κόσμου.

Έτσι συνήθως χάνουμε τα πιο ωραία χρόνια μας, από ‘να τίποτα: ένα αύριο που άργησε ή ένα λυκόφως που κράτησε πολύ…»

(Το Θλιμμένο Γραμματοκιβώτιο – Τάσος Λειβαδίτης)

Τα φιλια του Αυγουστου - Βασιλης Καζουλης

Καθε μηνας Αυγουστος - Γιαννης Κοτσιρας

Τ' αποκόμματα

Τούτα τα μικρόσωμα κομμάτια

με τον ηρωισμό της στιγμής

είναι αποκόμματα τυο αθάνατου. 

Το μολύβι μου έχει μαύρη μνήμη. 

Μαρία Κούρση

συλλογή: "Πιστό αντίγραφο με μαλλιά", 1987

Last letter ...

Νοσταλγια - Δημητρα Γαλανη

Η σκια μου κι εγω - Δημητρα Γαλανη

Το τελευταιο γραμμα - Μανωλης Μητσιας

29/3/1926 - 6/8/2015

Σταυραετός ...

Ocean, You...

στιχοι: Δημητρης Λεντζος

Απόπλους

Με τον Πολικό Αστέρα και με πρίμο τον αγέρα

Σάββατο μπαρκάραμε.

Μια ζωή με δίχως φάρο τον γελάσαμε τον Χάρο

άιντε και σαλπάραμε...

Θαλασσινη αναφορα - Μαρια Σουλτατου

Τα λογια που ανατελλουνε - Παντελης Θαλασσινος

Τα πλοια διχως φωτα και σημαια - Δ. Μητροπανος

Let it be ...

Στα μαγια και στα ονειρα - Παντ. Θαλασσινος

Ασ' τα πραγματα να 'ρθουνε - Μ.Κανα, Π.Θαλασσινος

Στης καρδιας μου τ' ανοιχτα - Παντ. Θαλασσινος

ΑΠΟΡΡΙΨΗ 

Από το φως του οράματος 

έμεινε μια θαμπή ευθύγραμμη ακτίνα. 

Από την επανάσταση η σιωπή διαμαρτυρίας. 

Κι ενός συνόλου και εγώ 

το τελευταίο μέλος του 

που πάντοτε με απέρριπτα.

Ξανθή Κουτσογιάννη

"Η έκσταση της σιωπής", Γαβριηλίδης, 2015

Wild Wolves ...

Έλα πριν φανεί το άλλο φεγγάρι

[...] Έλα να περπατήσουμε τα περασμένα
που φέρνουν οι σκιεροί επισκέπτες του κοντόβραδου.
Άνοιξη ήταν ή καλοκαίρι; [...]
Έλα να περπατήσουμε τη δειλινή γραμμή…
Ανάμεσα όταν είχαμε να διαλέξουμε
στους δυό δρόμους, τις δυό αγκαλιές
και τις δυό θάλασσες... απομείναμε μόνοι.

Έλα να περπατήσουμε με το γυμνό πόδι του καλοκαιριού
τ΄ αχνάρια της αμμουδιάς
μέχρι τις αλλοτινές σπηλιές με τα χρυσά βότσαλα
και τις νυχτερίδες κουρνιασμένες.

Έλα πριν φανεί το άλλο φεγγάρι

με το ιστιοφόρο του χαράζοντας

στα δύο τη νύχτα…

Τ΄ άστρα του κύκνου

Πανσεληνος - Ν.Ζουδιαρης

[...] Κι ύστερα:
– Χαμήλωσε τα μάτια να μη δεις μέσα μου…
Την αυλή να θυμάσαι κάτω απ΄ την κληματαριά
το πεζούλι με τα τριμμένα πλακάκια
την ξύλινη σκάλα που ανεβαίναμε στη ταράτσα
το μικρό παρτέρι ανθισμένο πλάι στο πλυσταριό
και τα λόγια που μιλήσαμε τότε κι ήταν αληθινά…

(Κουρασμενοι Ναυαγοι) - Γ. Κοτσιρας

...Να θυμάσαι μ΄ ένα σερέτικο τραγούδι
τι ήταν και πως έγινε η ζωή μας.

Θλιμμένο απόγευμα

Ήταν μετά τη βροχή. Αναμονή

θλίψη κι ο καπνός

του τσιγάρου βαρύς.

Δε σε περίμενα κι όμως ερχόσουν

καθώς στράγγιζαν τα φύλλα το χώμα.

Ένοχο απόγευμα της σιωπής… 

Κάθε σταγόνα

και μια λέξη απ΄ τα περασμένα.

Σπυρος Ποταμιτης.

 Διαβάστε περισσοτερα ...

"Παντερημος..." - Θαν Παπακωνσταντινου