Επι στροφή...

Unnamed

Όταν όλα υποκλιθούν...

Όταν όλα υποκλιθούν στο φως

Τα μάτια απαράλλαχτες σειρήνες

Θα υψωθούν στον ουρανό

Όνειρα θα μπούνε σε ασημένια πλοία

Σα να μη κύλησε ποτέ ο χρόνος

Μόνο σιωπές από διάπυρες φωτορροές.

Αντωνης Περδικούλης

Όταν χαράζει στη Μεσόγειο
οι Άγγελοι της αβύσσου
μες στη θολότητα του σκότους τους

πληγώνονται απ΄το φως.
...

Μίλα μου, νύχτα, μίλα μου,
με ρυάκια, με ποτάμια
μες στη Μεσόγειο που καίγεται,
ίσως εξυμνήσουμε
τους νυσταγμένους ίσκιους
με φως και άστρα ...

Darren...

Γρηγορία Πελεκούδα 

(απόσπασμα)

Συν-τονισμός...

Ενα παρελθον σαν περισπωμενη - Φ. Βελεσιωτου

ΣΗΜΕΙΑ

Το σώμα μου περισπωμένη πάνω στο δικό σου

Τα χέρια σου παρένθεση στο χώρο

Κι η ανάσα μας ένα θαυμαστικό.

Θέλω να διαρκέσει, σβήσε την τελεία

Ή μάλλον βάλε κι άλλες δυο,

Ν’ αποσιωπήσουν τον παράδεισό μου.

Γιάννης Ευθυμιάδης

[από την ανέκδοτη συλλογή Πάνω στο σώμα σου]

Καμιά φορά...

Κοντα σου - Θανος Ανεστοπουλος

καμιά φορά η ρωγμή, ...γίνεται χαραμάδα

Και Ο Ερωτας θα έχει πια Εξουσία!!!

Σου φυλάγω
τα χέρια μου -μια νοητή παντοτινή αγκαλιά
το πρόσωπό μου μνημόνευση παντοτινή
στα μάτια σου
στα μάτια του έρωτα
Σου φυλάγω
τις γλυκές ηδονικές κι αγαπημένες ώρες
τις ατέλειωτες βόλτες μας
τα όνειρα που μπλέκουν μέσα στα μαλλιά σου
τους λαμπρούς ουρανούς που λιάζουν τα σχέδιά μας
την βοή του γέλιου μου
την ενθύμηση των χτύπων της καρδιάς μου [...]

Σου φυλάγω τα χιλιάδες ποιήματα [...]

Σου φυλάγω την επιθυμία μου και την ευχή μου
να σαι παντα εσύ
με ότι ήσουν
ότι είσαι
κι ότι θα είσαι
φέροντας μέσα σου και για τους δυό
ότι αγαπήσαμε μαζί...

Ολα αυτα που δεν θα δω - Διαφανα Κρινα

Θάνος Ανεστοπουλος

Εξ αρχής...

[...] Ήταν η εξ αρχής ακατανόητη οικειότητα που σημαδεύει όσους προορίζονται να συναντηθούν. Που οι δρόμοι τους θα διασταυρωθούν για να σφραγίσουν ο ένας τον άλλον παντοτινά. Αυτούς που συγγενεύουν αλλιώς, και οι υπόγειες ροές τούς τραβάνε ασυνείδητα να στραφούν και να κοιταχτούν με απορία στα μάτια. Σαν κλήση. Μια σαγήνη ανεξήγητη που φέρνει κοντά. (Μάρω Βαμβουνάκη, "Τα πράγματα που ζουν απ' τον χαμό")

Στεγνα μάτια - Μανωλης Λιδακης

Ξερω μια θαλασσα ...

Παρε τη σιωπη - Σαββερια Μαργιολα

Πελαγα - Σαββερια Μαργιολα

Ενα Α ...

Απο το πιθανό ως το απίθανο, ... ενα Α δρομος !

(αγνωστου)

Το κλειδι - Μανωλης Λιδακης

Αποψε

Έλα να παίξουμε μπάλα κάτω απ' το φεγγάρι
να ξύσουμε τις άκρες τ' ουρανού

για να ξεφύγουν τα μη ειπωμένα μας

πάλι παιδιά να γίνουμε όπως πρώτα
μιας και οι νύχτες συγχωρούν καμώματα
και αλήθειες
Έλα να συναρμολογήσουμε το όνειρο
να φτιάξουμε μια φορεσιά στη μοίρα
έλα να ξαπλώσουμε στο σώμα του σκοταδιού
και ν' αφήσουμε τ' απαγορεύεται
να υπάρξουν στη σκηνή
άγγιξε με όπου ως τώρα δεν τολμούσες
άσε από μέσα σου να βγουν τα σπλάχνα
των μύχιων σου πόθων
άσε το φως της αποπλάνησης
να κάψει το κορμί σου ως το κόκαλο
οι αντιστάσεις να καμφθούν
και να ενωθείς με το άλλο μου μισό
που απόψε σε ζητάει χωρίς αναστολές και ίσως
αφήνω το κόκκινο να ξεχυθεί
πάνω στ' ασπρόμαυρα κομμάτια
των παλιών μας μη

άπλωσε τα χέρια στη βροχή
και άσε τη φωτιά σου να φουντώσει
με αλκοόλ και μια αγκαλιά
απόψε το ξημέρωμα θα σε βρει αλλιώς
να ουρλιάζεις σαν αγρίμι μυστικά
στ' αυτί της πανσελήνου

Έλα ν' ανέβουμε μαζί
εκεί που ανθρώπου μάτι δεν έφτασε ως τώρα
να σεργιανίσουμε ανάμεσα στα ερείπια
μιας μπίτνικ εποχής
σα δυο ρέμπελοι χωρίς προορισμό
να ψάξουμε τη χίμαιρα στη μέση του δρόμου
να κάνουμε έρωτα μπροστά σε ανοιχτά παντζούρια
να φορέσω το πουκάμισο σου
και να ναι άνοιξη εκεί έξω
έλα να μάθουμε να πετάμε παρέα
πάνω απ' τα σπίτια
τα δικά μου φτερά θα ναι ασπρόμαυρα.

Ναι, ένα άσπρο κι ένα μαύρο θέλω
έλα να γράψουμε κάτι
σ αυτούς τους άδειους τοίχους της πόλης
να περπατήσουμε μπορεί και στα σύρματα της ΔΕΗ
έτσι, για πλάκα

κι έπειτα να κόψουμε δρόμο μέσα από ταράτσες
έλα να περιμένουμε στη γωνία
κάτω από 'να φανάρι κόκκινο
την αλητεία δυο λόγια να μας πει
ας παραδοθούμε στα πάθη,

ζωή απ'την αρχή να φτιάξουμε δικιά μας

έλα ένα ξημέρωμα καπνίζοντας

να πούμε δυο κουβέντες σιωπηλές

τα βλέμματα μας ν' ακουστούν
στα πέρατα του κόσμου
νιώσε αυτά που δε λες

και ζήσε αυτά που δε σου λένε

απόψε...

Σ' εχω δε σ' εχω - Μανωλης Λιδακης

Έλλη Πράντζου
(αδημοσίευτο)

Απρόσιτα ...

Το ονειρο - Νικος Παπαζογλου

"Μέρες Θεσσαλονίκης"

Άσε με να πιστεύω
Πως μπορούμε να κινήσουμε από δω
Όπου μασούμε τον ήλιο με τα δόντια μας
Και διώχνουμε το φως απ’ τα δωμάτιά μας ως να μας λησμονήσει.
Εδώ τα ξέρουμε και τα μισούμε όλα
Σαν τις χαρακιές του προσώπου μας
Και σαν τους τάφους τους οικογενειακούς
Όλο πικρή σοφία
Σαν την πανάρχαιη Καλημέρα
Χάρτινο χαμόγελο και προδοσία κι επιμονή. 

 Άσε με να πιστεύω

Πως πέρ’ από το σύρμα του ορίζοντα 

Δε θα μας αγαπούν μήτε θα μας αρνιούνται

Να πιστεύω

Πως υπάρχει αλλού ένα δέντρο

Άξιο για τα νεύρα του κεραυνού

Ένα μαχαίρι που δε γνώρισε σπλάχνα

Κι ένα ποτήρι μ’ απρόσιτα χείλη

Να πιούμε

Το ονειρο - Δημος Μουτσης

Πάνος Θασίτης

Δίχως κιβωτό,1951