Τετάρτη 29 Απριλίου 2015

Landscape ...


Τί αξία θα είχαν οι ακρογιαλιές της ψυχής μας, αν δεν στεκόσουν εσύ εκεί να με περιμένεις...

Ήμουν ακόμα μικρή για να ξέρω πως κάποιοι πληγωμένοι είναι επικίνδυνοι. Πως την ώρα που εσύ προσπαθείς να δέσεις την πληγή τους, αυτοί λιμάρουν τα νύχια τους για να στα καρφώσουν...

Όταν αισθανόμουν λυπημένη, έβγαζα το τοπίο μου και περπατούσα ανάμεσά του… έτσι έδιωχνα τη λύπη μου...

Δεν είναι πουκάμισο κολλαρισμένο η αγάπη. Είναι ρούχο τσαλακωμένο φορεμένο. Με τα σημάδια του ιδρώτα να διακρίνονται πάνω του...

"Η βαρκάρισσα της χίμαιρας"
Αλκυόνη Παπαδάκη


Josef Koudelka, Scotland 1977





Δευτέρα 27 Απριλίου 2015

Απουσιες ...παρΑλληλες

Αναμονή
Οι πάνδημες κατανύξεις
Αενάως διαλυόμενος
Απών, απούσα,
κοιμάσαι και χάνεσαι σε θάλασσες χωρίς χρώμα
Απούσες, απόντες
τα μέλη σου διασκορπισμένα σ΄ένα τοπίο ήσυχης καταστροφής
Απουσίες σώματος
σε καταπίνει κάθε όνειρο
Ψυχής απουσίες
αληθινότερο απ’ τη ζωή
Οι πάνδημες κατανύξεις
Κι όταν ανοίγουν τα μάτια, μπερδεύεσαι-
Απουσιολογούν εκφώνως
τι ειν’ αυτό που ζεις στ΄αλήθεια;
Όπως και αν το έχω ζήσει
Κάθε πρωινό μια ανασύνταξη:
Ιδια είναι τώρα η περίσταση
Φοράς χαμόγελα
Σμιλεύουν τη μελαγχολία των εορτών
και φτιάχνεις τη φωνή σου σαν γραβάτα
Πάνω στο ήδη πληγιασμένο σώμα μου
Έξω ο κόσμος σαν να δονείται συνεχώς -
Εστίες κακοφορμισμένες στον αέρα της αγοράς
δεν θες να ξέρεις το γιατί
Δεν πιάνουν τα γιατροσόφια να τις μαλακώσουν
Περνάς μέσα απ’ όλους αυτούς με υπομονή
Κι ενώ κλείνω τα μάτια μήπως και συντομεύσουν οι μέρες
και βγαίνουν από το στόμα σου οι σωστές οι λέξεις
Θα προσέλθω συνευχέτης να απολογηθώ «και του χρόνου»!
σφίγγεις χέρια, μοιράζεις χαμόγελα
Δ.Γ. Χυτήρης
μα πού θα πάει όλο αυτό

Το βράδυ μόνος, σε δείπνο με το τίποτα
βγαίνουν βόλτα οι σκέψεις,
στριφογυρίζουν στο ταβάνι
χορεύουν το δικό τους βαλς μέσα σε μοβ φουστάνια
Ξένες πια κι αυτόνομες
Ολίγον θορυβώδεις, κι ολίγον - τι απατηλές
Μετράς τα «θέλω», τις στιγμές σου
Και βρίσκεις το ταμείο άδειο
Η απόλυτη αντανάκλαση της σύγχυσης
Και η αναμονή
του αγνώστου.

Ανδρομάχη Τσαρουχά






Σάββατο 25 Απριλίου 2015

Πίσω απ' την πόρτα ...


Προορισμοί

Δεν ακούω πια τις λέξεις
σέρνουν πίσω τους βαριές αλυσίδες
σαρώνοντας όσα έγραψαν
κι όσα κάποτε είπαν.

Για τούτο δε θυμόμαστε τίποτε πια
για τούτο χάσαμε
έναν έναν τους προορισμούς μας
για τούτο λιγόστεψε το ανάστημα του ονόματος
και οι φωνές μας.


Εγκύκλιος Μαθητεία

Σέρνω τη σιωπή, φέρνω την επιφύλαξη.
’Αλλιώς μιλούνε μεταξύ τους, αλλιώς χειρονομούν.
Μόλις ζυγώνω ύποπτη ευγένεια τούς σκεπάζει.

Κανένας δε μ’ αναγνωρίζει για δικό του.
'Ο ένας με υποπτεύεται για τ’ αλλουνού.

Βρίσκει σημάδια ανεξίτηλα επάνω μου,
κατάλοιπα τής εγκυκλίου μαθητείας.

Γιωργος Ιωαννου




Παρασκευή 24 Απριλίου 2015

Ωρες ...


…Να είχαμε μιαν άνοιξη.
Μη γελάς.
Με πράγματα που δεν υπάρχουν μη γελάς.
Ας λένε τα πουλιά και οι μυρωδιές στα πλάγια
πως είναι Απρίλης.

Το λένε τα πουλιά κι οι έρωτες των άλλων.

Εμένα μ’ εξαπατούνε οι θεοί
κάθε που αλλάζει ο καιρός,
κάθε που δεν αλλάζει.
Μη γελάς.

Έαρ δεν γίνεται
με ρίμες
ήλιοι- Απρίλιοι

ήλιοι- Απρίλιοι,
ομοικατάληκτες στιγμές,

χρόνος χρωμάτων,
στρέμματα φωτός,


χαμομηλιών ανυπομονησία να μυρίσουν.
....
Αχ, οι λυπημένες φράσεις, οι λυπημένες λέξεις
στους δρόμους τους εμπορικούς,
τις Κυριακές τις ανοιξιάτικες.

Κική Δημουλά
«Οι λυπημένες φράσεις»



Δευτέρα 20 Απριλίου 2015

Παραθυρο ...


Αλμυρα απο νοτιά - Λιζετα Καλημερη
Και κρατώ μέσα στις χούφτες
νοτισμένες συλλαβές
μία μία να μου λένε ...


Στην άκρη της στεριάς τη λήθη άγγιξες
κι έκλεισαν τα βλέφαρα της θάλασσας
ολόκληρη ζωή...



Ξέφραγη στους ανέμους 
η όμορφη φωλιά σου 
και μπαινοβγαίνουν κυνηγοί
λαβώνουν τα φτερά σου
και κάθε νέα χαραυγή
φυγή μυρίζουν τα μαλλιά σου.



[...] Εσύ και τ' ανοιχτό παράθυρο 
να οραματίζεται η ελπίδα 
όσα η λύπη αιχμαλώτισε [...]



Κυριακή 19 Απριλίου 2015

Η αφορμή ...



Την άνοιξη είχαμε

Την άνοιξη είχαμε
Στρίψει τα σκοινιά
Ανοιχτήκαμε στο καλοκαίρι
Γρήγορα μας βρήκε το φθινόπωρο
Και πιο γοργά
Ήρθε το χιόνι Κοιτάζαμε
Για μιαν ακτίδα ... με
Προσηλωμένο μάτι στις ακτές
Σαν τα πουλιά
Που έχασαν φωλιά
Και καλοκαίρι
(Γιατί τώρα ο ποιητής ήταν
Όλος Αλεξάνδρεια).


Λοξό φως

Το φως λοξεύει
όλα γυρνούν
του κόσμου γύροι
αδράχτι γνέθει νήμα χρυσό
φωτιά του παγωμένου ωκεανού.
Κουλουριασμένος μέσα σου
λαβύρινθος σιωπής
αναμένεις, φλογερό σκιάξιμο
λοξό σκοτεινό φως.
Εκτωρ Πανταζης



στο νερο, 
σημερα ...


Σάββατο 18 Απριλίου 2015

dark hard yellow ...


Η Κιτρινη Λαμπα

Μόνος.
Καθισμένος και πάλι στην καρέκλα του Χρόνου,
μένω πάλι εγώ και η κίτρινη λάμπα.
Οι αναμνήσεις μου,
οι λατρεμένες οπτασίες κι οι ερινύες...
να μου δείχνουν πάντα το λάθος δρόμο...
να μου φωτίζουν το πρόσωπο ενοχές,
με την κίτρινη λάμπα.

Édouard Vuillard (1868-1940). "The Green Lamp"




Τικ-τακ,
το ρολόι γυρνά..
κι η μέρα αργεί...
κι ο ήλιος αργεί να φανεί,
για να σβήσει την κίτρινη λάμπα.





Υγρασία.
Άκου τον ήχο!
Άκου πως πέφτουν οι σταγόνες στις τρύπες των υπονόμων.
Κάθε απαλή, αργή αλλά σταθερή τους πτώση,
μου προκαλεί και μια γρατζουνιά,
που βάφει κόκκινη την κίτρινη λάμπα.
Κοίτα!
Κοίτα με την κίτρινη λάμπα!
Το κόκκινο χρώμα της δε σε διαπερνά.
Είναι μεγάλη η νύχτα και ζοφερό το σκοτάδι.
Παντού σαύρες,
γλοιώδη έντομα και κατσαρίδες περπατούν στα πλακάκια...
Γίνονται τόσο μεγάλα κάτω απ’ το φώς μιας λάμπας,
όσο οι γραφικοί χαρακτήρες στο ημερολόγιο ενός τρελού ποιητή.
Τι κι αν το τσιγάρο τελειώνει...
απ’ τον καπνό του, θα τραφούν κι άλλες σκέψεις...
και θα θολώσουν την κίτρινη λάμπα.
Μόνος.
Καθισμένος και πάλι στην καρέκλα του Χρόνου,
μένω πάλι εγώ και μια σπασμένη διάφανη λάμπα.

Ατη Σολέρτη
( "Ερημία Παθών".
εκδ. "Vakxikon.gr", Μάρτιος 2012)


*cd : "Χιλιομετρα", 2009



Τετάρτη 15 Απριλίου 2015

Face the storm...


Addio ...

Τα Βήματα

Τα βήματα, τα βήματά σου
τα γνώριμα τ’ αγαπημένα που είναι χαμένα.
Έχω ποθήσει τη μιλιά σου,
τα μάτια σου, τα δυο σου χέρια.

Κι έχω διψάσει τα φιλιά σου
και πια με σφάζουνε μαχαίρια.
Σαν θυμηθώ τα βήματά σου,
καίγονται ξαφνικά τ’ αστέρια.
Βρίσκομαι μες την αγκαλιά σου.

Τα βήματα, τα βήματά σου.
Τα βήματα, τα βήματά σου,
μες τα όνειρά μου τρομαγμένα,
φτάνουν σε μένα.

Έχω ξεχάσει τη μιλιά σου,
τα μάτια σου, τα δυο σου χέρια.
Κι έχω διψάσει τα φιλιά σου
και πια με σφάζουνε μαχαίρια.
Σαν θυμηθώ τα βήματά σου,
καίγονται ξαφνικά τ’ αστέρια.
Βρίσκομαι μες την αγκαλιά σου.
Τα βήματα, τα βήματά σου.
Μυρτιώτισσα


Δευτέρα 13 Απριλίου 2015

April 13th ...



Φλύαρη αποσιώπηση


Πώς είναι δυνατόν
να μην καταλαβαίνουν ότι έζησαν;


Δεν ήξεραν
μου λέει

κι έφυγε περπατώντας
πάνω σε αποσιωπητικά
που χάνονταν στον ορίζοντα


Τότε σκέφτηκα
ότι μπορώ να γράψω
ένα ποίημα
να το διαβάζω στο ταξείδι
από την ευεργετική μελαγχολία
προς την εξοχική μου κατοικία
τη θλίψη

Γιώργος Δουατζής
Από την συλλογή Σχεδίες, εκδ. Καπόν








Κυριακή 12 Απριλίου 2015

Games...


Eλα - Σταυρος Σιολας






Τα τραγουδια που 'χω γραψει

Τα τραγούδια που 'χω γράψει τα φοβάμαι
μήπως βγούνε κάποια μέρα αληθινά,
μήπως έρθουν μια στιγμή που περπατάμε
και το σώμα ξεσκεπάσουν, που πεινά.

Τα τραγούδια που 'χω γράψει τα φοβάμαι,
μήπως φαίνεσαι εκεί μέσα κι εκτεθείς,
μήπως ξέφυγε μια λέξη όπως μιλάμε
και αλλιώς την ερμηνεύσει ο καθείς,
τα τραγούδια που 'χω γράψει τα φοβάμαι,
μήπως φαίνεσαι εκεί μέσα κι εκτεθείς.


Η αγάπη είναι στιλέτο, μην το παίζεις,
μ' ένα τίποτα μπορεί να καρφωθείς,
κι ένα άγγιγμα δεν το μεταμφιέζεις
σαν την πράξη που δεν έχει εξοφληθεί.

Τα τραγούδια που 'χω γράψει τα φοβάμαι,
μήπως φαίνεσαι εκεί μέσα κι εκτεθείς,
μήπως ξέφυγε μια λέξη όπως μιλάμε
και αλλιώς την ερμηνεύσει ο καθείς,
τα τραγούδια που 'χω γράψει τα φοβάμαι,
μήπως φαίνεσαι εκεί μέσα κι εκτεθείς.

Μανος Ελευθεριου



Παρασκευή 10 Απριλίου 2015

Royal blue ...



Επίλογος

Κι όλο να λέω να τελειώνω μ’ όλ’ αυτά
τα σχετικά και τ’ άσχετα
κάθετα παράλληλα οριζόντια
τα μαύρα τ’ άραχνα και τ’ άσπρα
ποια τ’ άσπρα; – τέλος πάντων
τ’ άστρα τ’ απρόσιτα της Άρκτου, κει ψηλά
κι όσα χωματένια προσιτά δω κάτω.

Τα βραχέα, τα μακρά, τ’ ακαριαία.
φίλε μου, να τελειώνω, να τελειώνω μ’ όλ’ αυτά
κι όλο να ξαναρχίζω
φτου κι απ’ την αρχή
να πίνω το φαρμάκι τους.






Υστερόγραφα

Μες στην καρδιά μου ακούγεται ένα ποίημα.
Αντηχεί, σ’ όλο μου το σώμα η μουσική του
κι όταν είμαι απαυδισμένος μου δίνει φτερά,
μου ψιθυρίζει «όπου να ’ναι ξημερώνει. Να!»
όταν γίνεται η νύχτα αιωνιότης.

Ποτέ δεν το ’γραψα.
Δεν μπόρεσα να κάνω συλλαβές, τους στίχους του και λέξεις.
Να γράφω μουσική δεν ξέρω,

και σκέφτομαι συχνά
πως αν το γράψω κάποτε
θα ’ναι για να πεθάνω.
Γιατί, μετά δεν θ’ απομένει
τίποτα πια να πω.



ποιηση : Σταυρος Βαβουρης



Πέμπτη 9 Απριλίου 2015

Εκτάδην ...


απο τη "Μεγαλη Εβδομαδα" του Οδυσσεα Ελυτη

Μ. ΠΕΜΠΤΗ

Μέρα τρεμάμενη, όμορφη σαν νεκροταφείο
με κατεβασιές ψυχρού ουρανού

Γονατιστή Παναγία κι αραχνιασμένη
Τα χωμάτινα πόδια μου άλλοτε

(Πολύ νέος ή και ανόητα όμορφος θα πρέπει
να ήμουν)

Οι και δύο και τρεις ψυχές που δύανε
Γέμιζαν τα τζάμια ηλιοβασίλεμα.



"Crucifixion" (detail). Matthias Grunewald, 1515



Μ. ΠΕΜΠΤΗ, β

Σωστός Θεός. 
Όμως κι αυτός έπινε το φαρμάκι του
γουλιά γουλιά 
καθώς του είχε ταχθεί
έως ότου ακούστηκε η μεγάλη έκρηξη.

Χάθηκαν τα βουνά. Και τότε αλήθεια φάνηκε
πίσω από το πελώριο πηγούνι ο κύλικας

Κι αργότερα οι νεκροί μες στους ατμούς, εκτάδην.




Τρίτη 7 Απριλίου 2015

Απ... Όλλυ-μι


Πως κλίνεται το ρήμα Όλλυμι

Όλλυμι όλλυς όλλυσι
- και αίφνης απωλέσθη.
Έκτοτε παραμένει σθεναρά παρ όλες τις αναζητήσεις
τύπος άγνωστος στη μνήμη.
Δεν ανασύρεται με τίποτα.
Όλη η εντρύφηση στα λεξικά πήγε χαμένη τότε
Απώλετο
Ίσως επειδή τρομοκρατούμαι Όλλυμι
Σβήνω και χάνομαι πού πάω Όλλυμι;
Η απειλή παρούσα μη χαθώ
Να μη χαθώ φοβάμαι, την απώλεια

φωτο : Noell S. Oszvald

Όχι την τρέλα, αυτή δεν τη φοβάμαι τόσο
- άλλη κι αυτή
που άλλοτε γραφόταν όχι μ' ένα λάμδα αλλά με δύο
κι έτσι κάπου στο βάθος τελικά η τρέλλα
έκρυβε μέσα της καλά το ρήμα όλλυμι
και τώρα λέω μήπως αυτός ο κρυφός άσσος
στο μανίκι της
είναι που σπρώχνει τους τρελούς να τα 'χουνε χαμένα -
έτσι κι αλλιώς
σε μια αλλέα του κοιμητηρίου μελετώντας
την αισθητική των τάφων
- πόσο ταιριάζουνε τα γιασεμιά στα λευκά μάρμαρα -
εκεί λοιπόν το ρήμα όλλυμι
έπαιζε κλέφτες κι αστυνόμους
σαλτάροντας εν ριπή οφθαλμού
από μνήμα σε μνήμα
Ίσως γι' αυτό να τρεμοπαίζει η μνήμη
και συνεχώς γι' αυτό να τρέχει να κρυφτεί
και πιο γι' αυτό να μη γνωρίζει ούτε όλλυς ούτε όλλυσι
παρά να σκιάζεται μονάχα μη με φάει μη με καταπιεί
αυτό το όλλυμι το πανταχού παρόν
το ολέθριο όλλυμι αυτό που πάντα προλαβαίνει
όλλυμι ολισθηρό και ανοιχτό και στρόγγυλο σα στόμα
όλλυμι ενεδρεύον λιμασμένο όλλυμι
που ολολύζει κι αλυχτάει σαν κακό σκυλί τη νύχτα


Δέσποινα Δεμερτζή
από τη συλλογή Ασκήσεις απωλείας, 2014
Ενότητα Α : Ασκήσεις απωλείας


(στου θεου τα σκαλοπατια...)



Μη μου μαθαινεις μυρωδιες...
Μη με μεθας με μουσικες...
Ματωμενες μνημες.
Μετρημενα "μι"...
Μουδιασμενα "μη"...

Μόνο... , μ ε ί ν ε !
Μοναδικο μου μυστικο ...
Μαζι μου μείνε!
(16:43΄)




Σάββατο 4 Απριλίου 2015

Total eclipse ...


Ό,τι περίσσεψε απ΄τη μέρα, η μνήμη είναι.
Άθως Δημουλάς

Οι χορηγοί της μνήμης

Ευχαριστώ
τους χορηγούς της μνήμης μου
παρόντες, απόντες, απελθόντες.
Με συνέπεια αποστέλλουν
τα εμβάσματά τους.
Σπανίως, κάποιο καθυστερεί
και ανησυχώ
μήπως αθόρυβα χρεωκοπήσω.


Ουρανία Ε. Κουνάγια
από τη συλλογή Δυσανάγνωστα απογεύματα, 2015



Κόκκινο θολό φεγγάρι
σαν τα όνειρά μας ξενυχτάς
κι απ' τις φυλακές αυτού του κόσμου
γύρω στα μεσάνυχτα το σκας ( Χρηστος Θηβαιος )


Το είδα στα σύννεφα που κυνηγούσε ένα αστέρι
το είδα να στέλνει στη γη ματωμένο μαχαίρι
Το κόκκινο φεγγάρι ( Δημητρα Γαλανη )


Τι κι αν δεν είναι ο κόσμος 
ότι ονειρεύτηκες
τι κι αν σε ντύνει πάντα
με ελπίδες ψεύτικες ( Δημητρης Ζερβουδακης )
η νύχτα απόψε μοιάζει 
να είναι φίλη σου
κόκκινο το φεγγάρι 
βάλτο στα χείλη σου


Κόκκινο φεγγάρι, 
κόκκινο λιμάνι
κάτι μου `χεις κάνει Χαρης και Πανος Κατσιμιχας )




Πέμπτη 2 Απριλίου 2015

"Ελα φύσα με ... " *


Ειδα του τρελου τα κλαματα - Φωτ. Βελεσιωτου

Η σταχτη - Φωτεινη Βελεσιωτου
Η Σταχτη

Μιαρές ασήμαντες λεπτομέρειες που καθορίζουν σιγά σιγά τη ζωή σου.
Ποια ζωή σου;
Φιλοδοξίες, έρωτες, ενοχές,
πανάρχαια χρέη σπατάλησαν τη ζωή σου.
Τι έμεινε;

Η στάχτη των περασμένων κάθεται στα έπιπλα,
θολώνει τα τζάμια, τους καθρέπτες
και πάνω τους γράφω καμιά φορά τα ονόματα εκείνων που έφυγαν.
Και άλλοτε στέκομαι στο παράθυρο και κοιτάζω τους περαστικούς, να πηγαίνουν στην λήθη.

Οι γυναίκες κλαίνε θυμούμενες τα ψιθυρισμένα λόγια από παλιά ειδύλλια
Όλοι ψάχνουμε απεγνωσμένα να βρούμε έναν δρόμο.

Για να πάμε που;

Λοιπόν, πού ζήσαμε;

Ούτε εδώ, ούτε εκεί.

Φτηνά ξενοδοχεία σε μακρινές συνοικίες
Με τα τραχωματικά λαμπιόνια, τους βρώμικους νιπτήρες
Όπου πάνω τους ακούμπησαν και έκλαψαν ανύποπτοι ακόμα
μελλοντικοί δολοφόνοι, οι αυτόχειρες.

Μια νύχτα του καλοκαιριού, παιδί ακόμα, βγήκα από το σπίτι και ξάπλωσα στον κήπο.
Και όπως κοίταξα τον ουρανό, Θεέ μου! Τι απεραντοσύνη; Πόσα άστρα! Με έπιασε πανικός.

Από τότε ξέρω πως δεν θα προφτάσω

Τασος Λειβαδιτης



...Να μπω απόψε ή να μην μπω
κι αν έρθω πες μου τι να πω
που μού ’χεις τα φτερά δεμένα

Πες μου λοιπόν, εδώ που φτάσαμε
ποια παραμύθια έχουν μείνει
έτσι που τη ζωή χαλάσαμε
κι η φλόγα πάλι τρεμοσβήνει
(στιχοι : Πόλυς Κυριάκου)




(*) :  "Η σταχτη"
στιχοι: Ελενη Φωτακη
μουσικη: Μ. Ματσας