Το κουτι με τ' αστερια ...

στην Αποθηκη... - (Ανεμος)

Ελα αποψε να παιξουμε κρυφτο ...

My rose ...

[...] είμαι στον κύκλο της μνήμης. Και σωπαίνω για να προλάβω... Όλο και περισσότερο θεωρώ ότι πρέπει να κοιτάζω πολύ και βαθιά για να μπορέσω να μιλήσω. Όλο και περισσότερο εμπιστεύομαι τα μάτια μου". (Δ.Κ.)

Το βλέπεις

αν δεν φυσήξει η καρδιά

δεν έχει τα όνειρα η θάλασσα

ούτε τα νησιά η νύχτα

Διονυσης Καρατζας

Gülümcan (My rose)

album: "Köprüler", 1999

Caravan...

Οι λεξεις διανυκτερευουν 
(απόσπασμα)

Άνεμος απ΄ την ευχή πιο άυλος
μας περιέχει
και η ψυχή μας περιβάλλει τη νύχτα
με ποτάμια
- αυτή τη νύχτα
που τρίζει τη γύμνια της στ΄ αυτιά μας

και έγινε από κρύπτη σε κρύπτη
κύμα

(Αντωνης Ελευθεριωτης)

Γέρασες, φίλε, 

και βουβάθηκαν τα μάτια σου, 

δεν τραγουδάνε πια, όπως πρώτα, 

δεν μιλούν, δεν ψιθυρίζουν καν. 

Δυο σκοτεινά παράθυρα τα μάτια σου, χτισμένα, 
και πια δεν φτάνει ως εμένα η μέσα μουσική σου. 

Υπάρχει, αλήθεια, ακόμα αυτή η μέσα μουσική 

ή μήπως είσαι ως εκεί χτισμένος, 

ως τα μύχια της ψυχής σου, 

πλήρης σιωπής και συμπαγής 

σαν πέτρινο άγαλμα;

Αργύρης Χιόνης

Πεντε καραβανια - Παντελης Θαλασσινος

En ce temps-là ...

Oh, je voudais tant que tu te souviennes
Des jours heureux où nous étions amis
En ce temps-là la vie était plus belle
Et le soleil plus brûlant qu'aujourd'hui.

Les feuilles mortes se ramassent à la pelle
Tu vois, je n'ai pas oublié
Les feuilles mortes se ramassent à la pelle
Les souvenirs et les regrets aussi.

Et le vent du Nord les emporte,

Dans la nuit froide de l'oubli.

Tu vois je n'ai pas oublié,

La chanson que tu me chantais...

Les feuilles mortes se ramassent à la pelle

Les souvenirs et les regrets aussi,

Mais mon amour silencieux et fidèle

Sourit toujours et remercie la vie.

...

Dreaming...

trompe l'oeil ...

Τι αγαπη - Δημητρα Γαλανη

Μαυρο πουλί - Σταμάτης Κοκοτας

Πίσω απ' το τζάμι

Σε είδα πίσω από το τζάμι
μέρα βροχερή να κοιτάς το λιμάνι.
Μουντός ουρανός
το τζάμι γρήγορα άχνισε
και χάθηκες
πίσω από τον ιδρώτα του.

Πλησίασα
μα είχες φύγει.
Χάιδεψα το τζάμι
μα μόνος ο αχνός σου.

Ήσουν όμορφη πίσω απ' το τζάμι

σαν της Σαπφώς την ποίηση

ή ίσως μια φαντασίωσή μου. 

Στέργιος Πολύζος

("Αγκαλιά τα μεσάνυχτα", 2013)

*** ( Trompe l' oeil )
is an art technique 

that uses realistic imagery to create the optical illusion

Οταν γραφω ...

Ποια θαλασσα - Χρηστος Θηβαιος
θα 'ναι αρκετα μεγαλη...

φωτο: Σταύρος Ζεμπίλης

...Οταν δεν βγάζω άκρη μαζί σου
Σ' αγαπάω απ' την αρχή.

-----------------------------

Δ, όπως Δες μέσα μου
Δ, όπως Διάφανη είμαι, χωρίς να κρύβω τίποτα...
Κ, όπως Καταθέτω Εαυτό...
ΔΚ, όπως με ΔιαΚατέχεις...

Κι όταν γράφω, είναι γιατί μέσα μου
συνομιλώ αδιάλειπτα με τον Εαυτό μου
και σαν σωπαίνω, πνίγομαι...

Κάκια Παυλίδου

Με κυνηγα η θαλασσα - Χρυσουλα Κεχαγιογλου

... και κρυφτηκα

the thief ...

Σε κλεβει ο ανεμος - Γιωργος Καγιαλικος
και
Τα συννεφα - Γιωργος Καγιαλικος

Μάλωμα ...

Κοίταξέ με στα μάτια. Τί έκανες;

Ανεβαίνοντας πάνω στο λόφο που βλέπει

πέρα απ΄ τον άνεμο, άργησες.

Κλαίς;

Γιατί δε μιλάς;

Τι σούλεγε ο ήλιος;

Νικηφόρος Βρεττάκος

"Το βάθος του κόσμου"

Περα απ' το κυμα...

Ὑπὸ ξένην σημαία

[...]     – τίποτα δὲν ἀλλάζει πιὰ μέσα σὲ τοῦτο τὸ τοπίο
ἀποστηθίσαμε τὴ ζωή μας εὔκολο μάθημα
ξέρουμε ποὺ ἀρχίζει ποὺ τελειώνει

(ἄμμος χωμένη μὲς στὰ νύχια νὰ σὲ πονάει ξαφνικὰ σὰ φῶς ποὺ σὲ ξυπνάει τὴ νύχτα

ριπὲς ἀνέμου μὲς στὸ ἀκίνητο αἷμα, φάντασμα σημαίας 

λυγμὸς παλιοῦ χαρτιοῦ μὲς στὸ συρτάρι
λόγια ἐνὸς ρήτορα παράκαιρου 

φύλλα ξερὰ μέσα σὲ πάρκα ποὺ λησμόνησαν τὴν ἄνοιξη)

Ἀποστηθίσαμε τὴ ζωή μας, μελάνι καὶ χαρτὶ
μελάνι καὶ χαρτὶ
– μιὰ ἠχὼ καλοκαιριοῦ μέσα σὲ δέκα κούφια χρόνια

Γεράσιμος Λυκιαρδοπουλος

Για τον δικο σου τον καημο, Θαλασσα μου... *

Λιτσα Σακελλαριου

στιχοι: Ακος Δασκαλοπουλος

μουσικη: Μιμης Πλεσσας

(*)45αρι, 1966

Ει-δική νοσταλγία ...

Κοιτα τα χρονια - Αλεξανδρος Χατζης

Το Ραντεβού

-ραντεβού στο ανάλγητο μίσος

-εντάξει. Θα σε βρω εκεί. Περίμενέ με.

Το ρολόι σου πήγαινε πίσω

Σε συνάντησα κάποια χρόνια μετά, τυχαία,

Στο σημείο μια ασχημάτιστης ακόμα, άμορφης ανάγκης

Μάτια αδειανά. Ύφος γκρίζο.

Κανένα σοβαρό παράπτωμα παραφοράς

-βιολογικής τουλάχιστον-

Μόνο κάτι σκαλοπάτια στο συγυρισμένο βλέμμα σου

Και μερικά,

Κρυμένα βράδια πανικού

Στην εσωτερική τσέπη του σακακιού σου

Δεν μου έδειξες. Φοβήθηκες. Έκανες λάθος.

Τα τοποθέτησες με επιμέλεια μεν, στην αριστερή τσέπη δε...

Μετρονόμος που πηγαινοερχόταν με αφοπλιστική ακρίβεια,

Προδίδοντας ειδική νοσταλγία.

Αρπάχτηκα από τους σωρούς των παλμών σου-

πολύ κοντά στην καρδιά, βλέπεις, και οι δικές μου αδυναμίες-

Τρομαγμένη γύρισα να φύγω, να σωθώ,

Από κείνο που ανακάλυψα πως έκρυβε η αριστερή σου τσέπη...

Την αφρόντιστη, και λανθάνουσα επιστροφή στη συνάντησή μας

Τι τύχη κι αυτή! Σαν περιεχόμενο...

Χαριτίνη Ξύδη

("Το ράμφος". Κώδικας, 2008)

Οι χαμένοι της νύχτας...

Καραβια ειμαστε - Π. Θαλασσινος
στιχοι : Ακος Δσκαλοπουλος

Τι κι αν είσαι

καράβι αν δεν φουσκών’η θάλασσα
πουλί αν δεν φυσάει αέρας
λουλούδι αν οι μέλισσες πεθάναν
πηγή αν το νερό τελείωσε
βιβλίο αν όλ’είναι τυφλοί
φιλί αν δεν μελώνει στόμα
αν είσαι δάκρυ δίχως μάτια
καρδιά αν τραγουδάς χωρίς σκοπό
σώμα όπου η ζωή μελαγχολεί
νησί σε πέλαγος που πλοίο δεν γνωρίζει
Μα να που επιμένω στο ό,τι κι αν είμαι
στο ό,τι υπάρχει κι εγώ δεν το βλέπω.

Αννυ Κουτροκόη

"Ωχρα Υποκοσμη", Μελάνι 2013

Ονειρο που φευγει... - Π. Θαλασσινος

... ράγισε το φθινόπωρο κι έσταξε ώχρα υπόκοσμη

πάνω στο άδειο σπίτι στην άκαρπη αυλή ...

Αποκλειστικά...

Η Αφορμή

Ήταν οι αμμόλοφοι.

Το σπίτι που καθότανε μόνο του.

Η θάλασσα που γλιστρούσε σε μια παραλία, αποκλειστικά δική της

και τ' αρμυρίκια που φύτρωναν ανεξέλεγκτα.

Ήτανε το φεγγάρι που γέμιζε μέρα με τη μέρα

μέχρι που έγινε κόκκινο σαν μπάλα παγωτό

και με καλούσε να το γευτώ'

κι ο άνεμος που έφερνε την άμμο στα πρόσωπα

μιαν άμμο αβαρή, υγρή, που χρύσιζε και κολλούσε στο δέρμα.

Κι εσύ που δεν ήσουν εδώ, μα γέμιζες τα δωμάτια

μ' έναν έρωτα ανεξέλεγκτο όπως τ' αρμυρίκια.

Δεν ήσουν εδώ.

Μα ήσουν η αφορμή.

Λίλη Μιχαηλίδου

(συλλογή : "Αρένα". Μελάνι, 2014)

Να με θυμασαι ...