Παρασκευή 30 Μαΐου 2014

..." να κρυφτούμε στη Θαλασσα"


Δεν ξερω - Χρηστος Θηβαιος

Με κυνηγα η θαλασσα - Χρηστος Θηβαιος



Ο χρόνος φίλος και εχθρός.


Λησμόνησα τα βράδια τα απάνεμα και έχω πεθυμήσει το μικρό καλοκαίρι του πελάγους από τα μικράτα μου. 

Εκείνα τα μικρά καλοκαίρια με ηρεμία, με τον χρόνο τον ακίνητο και αμετακίνητο.

Θέλω να μου τον χαρίσεις πίσω με ένα νυχτερινό μπάνιο,

αγκαλιά με αστέρια και φεγγάρι φτιαγμένα από την άμμο της θάλασσας. 


Αν το μπορούσες, αν το μπορούσες...


(απο Penthesileia, 13/7/'13)



Πέμπτη 29 Μαΐου 2014

Step by ...step


Θελω να πω ... - Α.Μανου, Α.Δημας, Β.Π'κων/νου

Πηγαίνω ονειρεύοντας δρόμους

Πηγαίνω ονειρεύοντας δρόμους
το απόγευμα. Οι λόφοι
χρυσοί, το πράσινο των πεύκων,
οι σκονισμένες βελανιδιές!…
Πού πάει ο δρόμος;
Πηγαίνω τραγουδώντας, ταξιδεύοντας
κατά μήκος της διαδρομής…
-Το απόγευμα πέφτει αργά-.
"Μες στην καρδιά είχα
το αγκάθι ενός πάθους.
Κατάφερα και το έβγαλα μια μέρα,
και τώρα δεν μπορώ να νιώσω την καρδιά".


Κι ο τόπος όλος μια στιγμή
μένει, βουβός και ζοφερός,
να συλλογιέται. Ηχεί ο αέρας
ανάμεσα στις λεύκες στο ποτάμι.

Πιο σκοτεινό τώρα το απόγευμα,
κι ο δρόμος που έρπει
και ίσα που ασπρίζει,
θολώνει και εξαφανίζεται.

Το τραγούδι μου επιστρέφει σε θρήνο:
"Οξύ αγκάθι χρυσαφένιο,
Αχ να μπορούσα να σε νιώσω
Μπηγμένο στην καρδιά"

Antonio Machado
(αποδοση:Μαρια Θεοφιλάκου)




“Travelers, there is no path, paths are made by walking.
Wanderer, there is no road-- Only wakes upon the sea.” 
(Α.Μ.)

Τρίτη 27 Μαΐου 2014

press "ENTER" ...


 for a ...smile (27-11-'13)



" ...Πρέπει να μάζεψα
τα πράγματά μου
σε κάποια στιγμή έκστασης... "

" ...κι οι λέξεις πέφταν
γράμμα το γράμμα
σαν χαλασμένοι σοβάδες... "

" ...Όταν βραδιάζει
 καθένας μας
καληνυχτίζει
τα δικά του τοπία... "

" ...Όλα αναβάλλονται
στο χρόνο... "
(από τη συλλογη «Ερώματα» 
της Λίλιαν Μπουράνη) 

"Κάθε φορά που το έχεις ανάγκη άναψε ένα όνειρο και άφησέ το να καεί μέσα σου."
William Shakespeare



(o N.Aνδρουλακης ερμηνευει στιχους του Ηλια Κατσουλη σε μουσικη Γιωργου Δεσποτιδη. 
Δισκος: ¨Ενα κομματι ουρανο" , 2003)



Πέμπτη 22 Μαΐου 2014

Lento ...


«Ξεχάστε με στη θάλασσα»

«Σας εύχομαι υγεία και ευτυχία αλλά δεν μπορώ να κάνω το ταξίδι σας
Είμαι επισκέπτης
Το κάθε τι που αγγίζω με πονάει πραγματικά
κι έπειτα δεν μου ανήκει
Όλο και κάποιος βρίσκεται να πει "δικό μου είναι"
Εγώ δεν έχω τίποτε δικό μου είχα πει κάποτε με υπεροψία
Τώρα καταλαβαίνω πως το τίποτε είναι τίποτε
 Ότι δεν έχω καν όνομα
Και πρέπει να γυρεύω ένα κάθε τόσο
Δώστε μου ένα μέρος να κοιτάω
Ξεχάστε με στη θάλασσα
Σας εύχομαι υγεία και ευτυχία».

(ανέκδοτο ποίημα του Θόδωρου Αγγελόπουλου γραμμένο το 1982,
λίγο πριν από την έναρξη συγγραφής του σεναρίου της ταινία «Ταξίδι στα Κύθηρα»)







 " Όταν γυρίσω
θα γυρίσω με τα ρούχα και τ' όνομα ενός άλλου. 
Kανείς δε θα με γνωρίσει.
Kι αν δε θα με γνωρίσεις και πεις 
«Δεν είσαι εσύ», θα σου δώσω σημάδια, να πιστέψεις. 
Tη λεμονιά στον κήπο σου. 
Tο ακρινό παράθυρο που μπάζει το φεγγάρι. 
Kι ακόμα, σημάδια του κορμιού και της αγάπης. 
Kι όταν ανεβούμε τρέμοντας στο παλιό δωμάτιο, ανάμεσα σ' ένα αγκάλιασμα κι ένα άλλο, 
ανάμεσα σ' ένα κάλεσμα κι ένα άλλο, θα σου διηγούμαι το «ταξίδι» όλη νύχτα
κι όλες τις νύχτες που θα 'ρθουν.

Aνάμεσα σ' ένα αγκάλιασμα κι ένα άλλο, ανάμεσα σ' ένα κάλεσμα κι ένα άλλο, 
όλη την ανθρώπινη περιπέτεια, την περιπέτεια που ποτέ δεν τελειώνει..."

(μονόλογος στο τελευταίο πλάνο της τανίας "Το βλέμμα του Οδυσσέα")



Δευτέρα 19 Μαΐου 2014

"Βραδυ κι αυτό αποψε" ...


πολλά ποίηματα
σκορπια στο πάτωμα
σαν θαμένες νάρκες
σκάνε και με κομματιάζουν 

τι απόλαυση να μετρώ
ένα προς ένα
τα κομμάτια μου

Βασος Γεώργας


"Goodbye" 's Teacher ...

Ήταν Ένας Που Έλεγε Λίγα Λόγια ...
της Αννίτας Λουδάρου

Eίναι ένας που στο σπίτι του δεν περισσεύει φαγητό. Έτρωγε πάντα μικρότερη μερίδα απ΄όσο του υπολόγιζαν και του σέρβιραν. Έπινε μικρές γουλιές και ξέμενε να παίζει με το αλατοπίπερο όταν οι άλλοι είχαν τελειώσει το φαγητό τις Κυριακές τα μεσημέρια. Οι άλλοι τον έβλεπαν παράξενο και διαφορετικό. Δεν ήξεραν που να τον κατατάξουν. Στα κοντά ξεχείλιζε, στα μακριά γλυστρούσε.
 
Ήρθε κάποια μέρα που κάποια του είπε πως την πρόδωσε. ‘Εγραψε στο ημερολόγιο "σε ψάχνω" και τράβηξε μια μεγάλη γραμμή.
 
Ήταν απ΄αυτούς τους λίγους που λένε λίγα λόγια. Του άρεσαν οι ασπρόμαυρες φωτογραφίες, τα αδέσποτα σκυλιά, τα μελτέμια του καλοκαιριού, οι μικρές γουλιές, οι μεγάλες σιωπές, η βαθιά ησυχία, τα σιδερένια χεράκια στις πόρτες, οι ξύλινες τάβλες στα πατώματα και τα ευγενικά αστεία.

by Sean Mundy

Μια μέρα τον περικύκλωσαν τα παιδιά της γειτονιάς. Τον ρωτούσαν για εκείνο και για τ΄ άλλο. Δεν ήξερε που να χωρέσει την χαρά του, χαμογελούσε και μας απαντούσε. Φλυαρούσε κι εξηγούσε. Μάλλον δεν εξηγούσε, τραγουδούσε. Χώρεσε την χαρά του τελικά στην έκφραση του. Γέμισαν τα μάτια του δάκρυα, κύλησαν και φτιάξανε λιμνούλες στο πάτωμα. Πέσαμε μέσα εμείς και κολυμπήσαμε. Ήπιαμε και ξεδιψάσαμε.
 
Κάποτε μια αρρώστια άρχισε να του τρώει τα σωθικά. Ξάπλωσε σ΄ένα μεγάλο κρεβάτι και τρεφόταν με κάλια και νάτρια που περνούσαν από ένα σωληνάκι στο αίμα του. Πού και πού κάπνιζε και κανένα τσιγαράκι.
 
Ήρθε μια στιγμή που δεν ήθελε άλλο. Τράβηξε το σωληνάκι, έκλεισε τα μάτια όση ώρα βαφόντουσαν κόκκινα τα σεντόνια του. Πέρασε μια πλαστική πεταλούδα μπροστά στα μάτια του και του είπε πως την πρόδωσε.
 Δεν απάντησε.

Sean Mundy


Ήταν κάποιος που έλεγε λίγα λόγια. Κάποτε δεν ξαναμίλησε. Τότε ήταν που τα είπε όλα. Δεκαετίες μετά κρατήσαν τα παιδιά αναλλοίωτη την έκφραση του εκείνο το απόγευμα που γέλαγε και τραγουδούσε. Στην γειτονιά δεν ξαναμίλησε κανείς για προδοσία.
 




Yesterlove - Sam Gopal






Σάββατο 17 Μαΐου 2014

(...)τα λεπτά μονόξυλα των στιγμών



Μπορείς να γνωρίσεις ένα πρόσωπο
όταν τα χείλια σου...
ανακαλύπτουν
τις αλλεπάλληλες επιφάνειες που σώρευσαν
οι καιροί.

Μα έπειτα δεν σου φτάνει.

Έπειτα θες να βρεις όλες τις μικρές φλέβες
καθώς απλώνονται κάτω απ' το δέρμα
να βρεις όλα τα τραγούδια που δεν ειπώθηκαν
όλες τις μνήμες που ταξίδεψαν
στα λεπτά μονόξυλα
των στιγμών.

Θέλουμε πιο πολλά
τα θέλαμε όλα.
Δεν γινόταν αλλιώς.
O,τι μας έφτανε χτες
για σήμερα ήταν λίγο.
O,τι μας γέμιζε χτες
ήθελε κι άλλο σήμερα να μη χαθεί.

Τ. Πατρίκιος





*

Ξάφνου εκεί κοντά στο μεσημέρι
σωπάσαν το τραγούδι τα πουλιά
δεν είχε καν μοσχομυρίσει καλοκαίρι
και το φθινόπωρο προσπέρασε γοργά.
Το νυχτολούλουδο μαράθηκε στη γλάστρα
κι έθαψε την καρδιά του ζωντανή
αυτό το βράδυ θά 'ρθει δίχως άστρα
στα σύννεφα η σελήνη θα κρυφτεί.
Χειμώνας ξανά...
Χειμώνας
μόνο ...Χειμώνας
(στις 4:17΄μ.μ.)


Παρασκευή 16 Μαΐου 2014

σκηνοθέτης ουρανων ...




Λειτούργημα

Πέρασα όλη μου τη ζωή
Σ' αυτό το ξενοδοχείο
Περιμένοντας να έρθεις.

Χωρίς δικό μου σπίτι.

Χωρίς ένα συρτάρι για έναν φίλο.

Ακούγοντας τον βόμβο του καλοριφέρ
Τρώγοντας στα κλεφτά, πίνοντας μπίρες.

Έρχονταν να με δουν, τους έλεγα όχι
Μήπως τηλεφωνήσεις.

Για να μπορώ κάθε στιγμή να φεύγω
Έτοιμος για τον ερχομό σου.
Πέρασα νύχτες σιωπηλός και σου μιλούσα.
Απ' το να παίζω στο μυαλό το σμίξιμό μας
Έγινα σκηνοθέτης ουρανών.

Η απουσία σου μόνο μ' έκανε
Ν' αντέξω αυτή την ύπαρξη.

Τώρα στοχεύω με το βλέμμα ένα καρέ γαλάζιο
Άδειο το θέλω από τυφώνες και πουλιά.

Αυτό το σύννεφο με κυνηγά όλη μέρα.

Λένα Καλλέργη
συλλογή: Κήποι στην άμμο, 2010



... Μην την πιστεύεις τη στεριά
δεν είναι όπως δείχνει
σε κοροϊδεύει και μετά
στη θάλασσα σε ρίχνει ...




Τετάρτη 14 Μαΐου 2014

10:06΄...


Δε θα με χάσεις ...
Κάθε φορά που θα κελαηδούν τα πουλιά,
θα είμαι ανάμεσά τους και θα σου τραγουδώ.
Κάθε φορά που θα ανθίζουν τα λουλούδια ,
θα σκύβεις πάνω τους και θα μυρίζεις την ψυχή μου...
Κάθε φορά που θα πέφτει η βροχή πάνω σ' ένα τριαντάφυλλο,
θα σου στέλνω ένα φιλί να σκεπάζεις την ψυχή σου
να μην κρυώνει...
Μην φοβάσαι.

Α. Παπαδάκη
(45αρι του 1978)












Τριανταφυλλα ανθισμενα - Λιζετα Καλημερη






τελευταια ανοιξιατικη πανσεληνος...


"Έχει μια ψύχρα αυτή η Τετάρτη, ένα παράπονο αυτή η ζωή
μόνο τα μάτια σου μου λένε κάτι, η θύμησή σου με κρατάει ζωντανή... ............."



Τετάρτη 7 Μαΐου 2014

Το λεπτό δάκρυ της μέρας ...

Εως ότου όλα σβήσουν

Διότι πάλι δεν θα 'μαι στις λεύκες το άφθαρτο ασήμι,
χυμένη γύρη στο λεπτό δάκρυ της μέρας.
Δεν θα ΄μαι του δειλινού η αγκαλιά,
η αυλή στο ξέπλυμα της σκόνης,
τα χέρια μου που ξύπναγαν τις ρίζες να χορεύουν.

Να μεγαλώνει πρέπει η χαρά των άλλων,
να μεγαλώνει η χαρά μου ωσότου
φτάσει το γέλιο ως την νύχτα της μητέρας
και στο σκοτάδι η ανάσα μου επιστρέψει
άγγιγμα των χεριών της.
Διότι πάλι δεν θα 'μαι λάμψη χάδι των νερών,
ρήγμα στο σώμα κι απροσδόκητη φωνή,
ο ήχος, η απόκρισή του.
Δεν θα 'μαι η αόρατη σκέπη του ύπνου
στα μαύρα πέταλα το βράδυ, η τρυφερή ματιά
κισσός στα χέρια, στον λαιμό
της πιο λευκής ημέρας.

Να μεγαλώνει πρέπει η χαρά των άλλων.
να μεγαλώνει η χαρά μου ωσότου
ανοίξει χώρο μες στην νύχτα και για μένα
κι ο ίσκιος που στο φως τώρα με βρέχει
γίνει παιχνίδι σε καμένο μεσημέρι.
Αλέξανδρος Μηλιάς

από τη συλλογή : "Στην αψίδα των νεκρών θριάμβων", 2014


Δευτέρα 5 Μαΐου 2014

" Όπου και νά 'σαι " ...


Mια καποια λιγη πεθυμια - Λουδοβικος των Ανωγειων

Το σώμα και το μηδέν

Όνειρο διπλωμένο στ' όνειρο
η μέρα στάχτη η νύχτα τίποτα
η πέτρα που σκοντάφτεις και ξυπνάς
σιγά σιγά τα βήματα σε πάνε ως τα βουνά
φεγγάρι ασύγκριτο
περνώντας των δασών τα αινίγματα
τις αίθουσες των δέντρων.

Ναι μοναξιά
κι ένα κορμί
γεμάτο με ησυχία και μηδέν.

Τάκης Σινόπουλος


...σε θυμαμαι με χειλη κλειστα
και με ματια χωρις μυστικα...








Κυριακή 4 Μαΐου 2014

Απο-μόνωση ...


Η μοναξια είναι από χώμα
(Μαρω Βαμβουνακη)

Ο πιό μοναχικός δρομος είναι αυτός, που με παίρνει μακρυά σου... 
Λαχταρω το ακλόνητο τώρα, όπως ο ναυαγός τη σανίδα στο αναστατωμένο πέλαγο που τον απειλεί... Είμαι πιο αδύναμος κι απ' αυτό το πούπουλο του κλέφτη, που πετάει στον άνεμο... Πούπουλο είμαι κι εγώ με άνεμο τη δικιά σου ανάσα... Το δικό μου το πολύ πώς να χωρέσει στο δικό σου το λίγο!... 
Ξέρεις τι είναι νοσταλγία μάτια μου; Χειρότερο φαρμάκι δεν υπάρχει ...
Γι' αυτό είμαστε έτσι μόνοι, γιατί η γνώση μόνο στης μοναξιάς τα μαύρα χώματα καρπίζει...
Είμαστε στο παντού και στο πάντα ... Οι λέξεις είναι ξένα σώματα. Με ενοχλούν...
Μπορώ πια να σωπάσω ... ....





Το γύρισμα του κύκλου

Ολα ανεξαιρετως με συγκινουν υπερμετρα
εσαει αινιγματα, βαθαινοντας
και παραμενοντας ασυμφιλιωτες οι αντιθεσεις
αφαιρωντας τη ζωη της καθε μερας μου
χαριζοντας την σε αγνωστους

Υπερεβαλα.
Δεν ηταν η Βουληση
εκεινοι οι νεκροι κορμοι
που τοποθετησα πανω απο το ρηγμα μου
για να γκρεμιζεται πότε, πότε μια αγαπη.

Παραλυτος απο λατρεια για το θηραμα
ουτε να τρεξω να προφτασω το αυριο,
ουτε να ακουσω την πατημασια του στα χρονια
μποραγα.
Εμαθα μόνο να του στηνω παγιδες.

Μα εσενα σε αγαπησα σαν τον εαυτο μου
και κατρακυλω μαζι σου μεσα μου.

Ετσι μου εγινε ο κοσμος ουρανος
και οι καταστασεις κυκλος.

Ετσι εγινε ο βιος 
περιβολη εργασιας
για τη συγκομιδη των αστρων
και η νυχτα μπουρνουζι για τα δακρυα.

Ετσι με φωναζεις απο τους νεκρους
και σου απαντω με ονειρα.

Ισαακ Σουσης




Παρασκευή 2 Μαΐου 2014

Like ...missing

Like ...missing
Like something always ...missing

Μ' αρεσει - Φωτεινη Βελεσιωτου


φωτο : S.Eik.
Χωρις Υπογραφή

Σ’ ένα κομμάτι
κλεμμένο χαρτί
διπλωμένο στα τέσσερα
θα σου γράψω
ένα ποίημα
με στίχους που στάζουν βροχή
και δυο στροφές
σ’ απόχρωση βαθιά μπλε

Οι λέξεις διάφανες κι απλές
-με λιγοστά εφόδια
κινούνται πια οι ποιητές-
Ριπή μες στη σιωπή
η γραφή
χωρίς ρίμα η μουσική.
Με μόνη αφιέρωση
«Στο λαθραναγνώστη της ψυχής».

Αλεξάνδρα Γαλανου








cd : " Φυλάξου ! ", Μαρτιος 2014
στίχοι: Γιάννης Πανουτσόπουλος
μουσική: Τάσος Γκρους





Πέμπτη 1 Μαΐου 2014

Acting ...monologues


ποιηση: Νανά Ησαϊα
Αγνωστη

Πήρα το μάθημα του αίματος.
Όπως και της λογικής.
Μια παραισθητική μορφή
Καλύπτω την έκφρασή μου.
Πότε στέκομαι στην πόρτα.
Στην θέα του απογεύματος.
Πότε περνώ από τις καθημερινές ώρες.
Ήσυχη τακτοποιώ.
Ποτέ δεν αναγνωρίζομαι.
Ποια λύση θα με παρουσίαζε στο φώς;
Άγνωστη σαν σκιά
Διαρκώς καλύπτω
Την ίδια απόσταση
Από την ζωή μου.


Καταστροφη

Δεν πειράζει που καταστράφηκε
Το καλοκαίρι στα χέρια μας.
Σαν μια χαώδης ονειροπόληση φωτός.
Ακρωτηριασμένων σχημάτων.
Αν χάθηκε το μέγεθος των βράχων.
Κι η παραλία έπαψε να είναι η περυσινή.
Εγκαταλείψαμε μαζί αυτό το όνειρο
Γελοιοποιώντας το τέλος των εποχών.
Με τη θεατρική μας αίσθηση των κυμάτων.