Πως να πεταξω ; ...

Τραυματισμένο πουλί - Μανωλης Λιδακης

Without wings ...

[...]Η σιωπή σ' αγκαλιάζει τρυφερά..Και είναι μαζί σου..παρέα σου.

Σε κάθε δάκρυ, σε κάθε σκέψη,σε κάθε σου βήμα..

Και σου ψιθυρίζει σιγανά.. ''Κι εκεί ψηλά, μαζί σου θα ΄μαι..

Είμαι η σιωπή, στο θόρυβο της απουσίας .."[...]

~αλκυόνη~

Hieraaetus fasciatus

Ο Φιλάδελφος είναι ένας μεσογειακός αετός, ο δεύτερος πιο σπάνιος αετός της Ευρώπης, προτιμά να κατοικεί στα νησιά και σε περιοχές που γειτονεύουν με θάλασσα.

Ανα...Θ(υ)ματα

Ολα μπερδευονται γλυκα - Μελινα Ταναγρη

Πινακας της Ρουλας Παπαδημητριου*

Τεμενος

Κείνο που ματώνει
Όταν τα χείλη του χρόνου το αγγίζουν
Όταν τα βλέφαρα του ανθρώπου το πληγώνουν
Όταν τα χέρια του πόνου το μικραίνουν
Δραπετεύει απ΄της απληστίας το μολυσμένο ήπαρ
Κι έρχεται να φιλοξενηθεί
Στο τέμενος με τις εφτά άρπες της Γυναίκας
Στο ιερό σου…

Κείνο που ήσυχα κούρνιαζε

στην αγκαλιά του Αρχαίου των Ημερών

Τώρα που το μέτρησε η ματιά σου

Έχει ανάπτυγμα ένα άλλο σύμπαν

Και δεν αντέχει τη βιοτή του ασθμαίνοντος καιρού

Και δεν κυοφορεί άλλη σκιά στα σωθικά του

Αναζητά το Πρώτο

Και το Έσχατο

Και στο χαμόγελό σου

Η αναζήτησή του ηλικιώνεται...

Νημερτης

Ασε με εδω - Μελινα Ταναγρη

... ...  έτσι να μένω

έξω απ' του χρόνου τα δεσμά, 

να σ' αγαπώ, να σε πηγαίνω

μπάνιο στ' αθάνατα νερά.

*απο την πρωτη, ατομικη εκθεση της ζωγράφου, τον Δεκέμβρη του 2013, στη Θεσσαλονικη.

Αλαφροϊσκιωτα ...

Αναχωρηση - Μικρες Περιπλανησεις

Ατιτλο (Να ταξιδεψουμε μαζι)

Στ' αστρα ξαναγυρνω - Μικρες Περιπλανησεις

Να ταξιδέψουμε μαζί μ΄αεροπλάνο
να δω στα μάτια σου τη λάμψη της φωτιάς
το ράγισμα που θα κάνει ο φόβος στη σκιά σου
τη σιωπή που θα γεμίζει με τόσες λέξεις το μυαλό σου
τα χέρια σου που θα 'ναι γαλήνια
κι άλλοτε πάλι θα μπαίνουν νευρικά το ένα στ' άλλο
την προσμονή
και την υπόνοια
και τη λαχτάρα.

Την πλευρά σου που κρύβεις
που ούτε φαντάζομαι ότι υπάρχει
αυτή θέλω να δω
μ' αυτή θέλω να ζήσω
- και να την εγκλωβίσω -
και να την κάνω δική μου μ' όλους τους πιθανούς τρόπους
και με τις αισθήσεις μου όλες,
να τη σβήσω.

Ιωάννα Λιούτσια

από τη συλλογή Συνομιλίες σε Μη+, 2013

Ενότητα : Τα δεκατρία γράμματα του πάθους

Αστρα και φυκια - Μικρες Περιπλανησεις

Εξορια

[...]

Ζω στον πλανήτη μου, στον κόσμο μου, στον χώρο μου.

Στην Εξορία.

Μπλέκω σε λαβυρίνθους δαιδαλώδεις, νοητούς,

μα έχεις κάνει σύμμαχο και το μυαλό μου

και δεν μ' αφήνει να σε βρω.

Ποιον δρόμο να πάρω τώρα;

Θα χτίσω γέφυρα από σύννεφα για να περάσω.

Θα σε εκπλήξω και θα με πεις τρελή.

Θα σηκωθείς να φύγεις, βέβαια, μου το 'πες.

Μετά, λες, ξέχασα το άρωμά σου.

Ξεχνιέται, μήπως;

Το μυρίζω παντού.

Το μυρίζω πάνω μου συνέχεια.

Στο δέρμα μου κατοικεί το άγγιγμά σου.

Και σε σβήνω. Προσπαθώ.

Μα έχει κι η αφή της δική της μνήμη. [...]

Και μην ξεχνάς,

μόνοι μας διαλέγουμε το κλουβί μας.

Άλλοι, όμως μας ντύνουν πάντα.

Εσύ τι χρώμα θα διαλέξεις;

Το χάος δεν είναι μακριά.

Σε περιμένω.

Ενας πλανοδιος ουρανος - Μικρες Περιπλανησεις

Ιωάννα Λιούτσια

από τη συλλογή Συνομιλίες σε Μη+, 2013

Ενότητα : Εκείνη

Μια πληγωμενη νυχτα ...

« Qui peut savoir
ce qui se passe au fond d'un coeur humain ?
Qui a le droit de savoir ?
Personne, personne ! »

Anne Hébert
(Le temps sauvage, p.24 , Ιd. Hurtubise HMH.)

Mε βιασύνη εμπιστεύομαι τις ιδέες μου,
μη με προλάβουν πράγματα φοβερά.
Τις εμπιστεύομαι σε ανθρώπους που δεν με προσπέρασαν,
προσφέρω το άγραφο κείμενο ώστε να υπάρξει,
να μείνει στην ακοή αυτών των ανθρώπων.
Σαν μια αγρύπνια στάζει μέσα μου η μοίρα των ανθρώπων
κι ακριβώς μέσα μου τελειώνουν οι άνθρωποι..
Συνορεύω

Γιατι ζωή είναι οι άλλοι..
και η ζωή είναι όταν οι άλλοι σε ακουμπάν..
γιατί η ψυχή φροντίζει για ότι είναι ανοιχτό
και το λυπάται και πάει όλα να τα κλείσει
να τα χωρέσει μέσα της και να τα προστατεύσει.
Γιατί η ψυχή μας είναι το πάν
και ο νους μια κούφια και βέβηλη πράξη.
Τα παιδιά που τρέχουν και παίζουν στο δρόμο
κυλάν στο πλατύ δρόμο
σαν τρυφερό δάκρυ πάνω στο μάγουλο.
Μια πληγωμένη νύχτα που απέπνεε με κόπο
έσπασε ένα μπουκάλι λύπη εδώ,
όσο περισσότερο ανθρώπινη είναι η μοίρα του ανθρώπου,
τόσο πιο φοβερή είναι.
Γνώση είναι μια απέραντη ερημία της ψυχής.
Ζωή σημαίνει πράξη
όμως στην εποχή μας βιώνουμε την εξάντληση,
αυτές είναι οι οικογένειες των ανθρώπων.
Ραγισματιές από όπου οι άνθρωποι μπαίνουν στον κόσμο.

Γιωργος Χειμωνάς

Παρε τη σιωπη - Χαρης Μακρης

[...] Laisse, laisse le feu teindre

La chambre de reflets

Et mϋrir et ton coeur et ta chair;

Triste ιpoux tranchιs et perdus [...]

( "LA CHAMBRE FERMΙE" , Anne H. )

Δωρο Λαμπρο ...

Στην αρχη των τραγουδιων - Νικος Ξυδακης

Να ΄χεν η θάλασσα
βουνά κι άγρια μονοπάτια
να πάρω ένα και να ‘ρθω,
Μάθια γλυκά μου μάθια

Θάλασσα π’ όλα τα νερά
και τα ποτάμια πίνεις
και τα δικά μου δάκρυα
Πλατύτερη να γίνεις

Α, την παντέρμη θάλασσα

Α, μοναχή φουσκώνει

Α, μοναχή λυσσομανεί

Και μόνη χαμηλώνει

Ψαραντωνης - Γ. Αγγελακας

Πως να σε υποδεχτω καημε - Μανωλης Στιβακτακης

Αποψε σιωπηλοι - Νικος Παπαζογλου

... ... ... 

"Ολα εκει", στις εκ-λείψεις ...

“There is no present or future-only the past, happening over and over again-now.”
Eugene O'Neill, A Moon for the Misbegotten

Είναι κάτι νύχτες, που τ’ αστέρια κατεβαίνουνε χαμηλά. Που λιώνει το φεγγάρι και νοτίζει την ψυχή σου. Είναι κάτι νύχτες, που όλα σιγοτραγουδούν. Ακόμα κι οι πέτρες. Και τα ξερά κλαδιά. Αυτές τις νύχτες προτιμά να σε θυμάται η μοναξιά σου. Κι έρχεται ακάλεστη. Χωρίς να χτυπήσει ούτε καν την πόρτα, να ρωτήσει αν δέχεσαι επισκέψεις. Χωρίς να κρατά η αφιλότιμη, ούτ’ ένα λουλουδάκι. Ούτ’ ένα γλυκό, μπας και σε ξεγελάσει. Θρονιάζεται στην ψυχή σου κι ανάβει προκλητικά το τσιγαράκι της. 

Η μοναξια του σχοινοβατη - Χ. και Π. Κατσιμιχας

«Αυτάααα! Πού είχαμε μείνει;» Σου λέει μ’ όλο το θράσος της και σε κοιτά κατάματα. 

Είν’ αυτές οι νύχτες, που τ’ άστρα κατεβαίνουν χαμηλά. Που λιώνει το φεγγάρι... Είν’ αυτές οι νύχτες τελικά, που βλέπεις καθαρά, το χρώμα που έχουν τα μάτια της μοναξιάς. 

Ίδιο ακριβώς, όπως οι στάχτες από τα όνειρα. 

Αλκυόνη Παπαδάκη

 Κοκκινο φεγγαρι - Δημητρα Γαλανη

Σιωπη κρυσταλλινη - Ελυα Βερυκιου

...

Δεν χάθηκες.
Μόνο ένα θρόϊσμα, καθώς ο Θεός αφήνει ένα άστρο.
Έρχεσαι δίπλα μου.
Ανοίγεις εκείνο το βιβλίο.
Το χέρι σου χαϊδεύει τα γράμματα.
Έχει φεγγάρι απόψε, δεν το αισθάνεσαι ;
Στις σελίδες τρεμίζουν οι ανταύγειες του λευκού και του γαλάζιου.
Τολμάμε να διαβάσουμε.
Στον επίλογο ένα κρυμμένο όνειρο.
Εκεί κλεισμένη όλη η ζωή μας.
Όλα εκεί,
στο τέλος, εκεί που σμίλεψε το φως σε λόγο την κρυστάλλινη σιωπή μας.

Ένα στίχο δώς μου θεε μου, που να σε περιγράφει...

Vennis Mac

(ενα στιχο)... να σε χωραει

να σε κραταει 

να μη χανεσαι

ανασαιμια μου απο λεμόνι

κι αγριοκυπαρισσο

(4.27΄μ.μ.)

Πανσεληνος 10:49΄

κ εκλειψη Σεληνης στις 23:32΄

 

"Σαν αποχωρισμου αγκαλια ... "

Αποθυμια - Φωτεινη Βελεσιωτου

Θα λειψω για λιγο

Θα λείψω για λίγο.

Κάθε φορά που έκλεινες τα μάτια, έμενα δίπλα σου,

τρυφερό πουλί, να αναζητώ τον ουρανό σου.

Εκεί πάνω έβλεπα πάντα ένα σύννεφο αχνό

να μας σκεπάζει απαλά,

γλαυκό σεντόνι της ψυχής.

Κάποιες φορές μόνο γινόταν ροδογάλανο,

στο σημείο που γώνιαζε το σώμα.

Ήταν η στιγμή που το άπειρο

φανέρωνε ξαφνικά το δικό του πτέρωμα.

........................................................

Παρ΄όλα αυτά, δεν γόγγυσα ποτέ μου.

Γιατί της ζωής τα άρρητα

τα βρήκα μέσα σε κάποιους στίχους,

να πλέουν μικρές φωταψίες στα βραδινά νερά.

Τελικά το να χαρίσουμε στους ανθρώπους 

την ευκαιρία να ζήσουν μες στο όνειρο,

είναι η μόνη μας ανταπόδοση.

Ίσως να ήταν κι αυτό μαζί με την αγάπη σου,

του Θεού ένα κρυφό φανέρωμα.

.........................................

Θα φύγω για λίγο.

Μην απορείς που κάποτε πρέπει να λείπω απ΄τη ζωή μου.

Κάθε φορά που χάνομαι απ΄τον κόσμο,

κερδίζω πάλι πίσω την ψυχή μου.

Έλυα Βερυκίου

"Σιωπη κρυσταλλινη". Ιβισκος, 2014

Βροχη - Φωτεινη Βελεσιωτου

"μόνο η αγάπη μένει ... "

και περιμενει

αδυσωπητη...

Τα α-τελείωτα ...

Απώλεια

Αρκούντως αρκούμενοι,
συγκατατεθήκαμε.

*
Αρκούντως αρνούμενοι,
εξοστρακιστήκαμε.

*
Εν κατακλείδι,
απωλεστήκαμε…

Το οχι αποκοιμηθηκε στην αγκαλια του ναι - Λουδοβικος των Ανωγειων

Δημητρης Ι. Μπρούχος

"Ασκητική Θανάτου"

Τα Τραμάκια, 1990

Θ

Θέλω νά θυμάμαι. Στό φώς της μέρας.
Ὁ άνεμος φυσάει ακόμα στή μνήμη.

Πόσο ζυγίζουν οἱ χαμένες σκέψεις;

Συνεπής, σάν τόν ερχομό των εποχών
θ᾿ αφήσω τό βασίλειο τῆς σιωπής
καθώς θά ξεπροβάλλει ἡ αυγή θρυμματισμένη.

Θέλω νά θυμάμαι. Στό φώς της νύχτας.
Τά ευτελή και τά σπουδαῖα.
Σέ μιά δεξίωση ονείρων.

Θέλω νά θυμάμαι. Κάθε στιγμή καί ώρα.
Ἡ ψυχή δέν νοιώθει τόν χρόνο.

Κωστας Λανταβος

"Τα ευτελή και τα σπουδαία"

Αρμός, 2014

Της αγαπης το βιβλιο - Λουδοβικος των Ανωγειων

Skipper's last pipe ...

«Έαρ μικρό 

έαρ βαθύ 

έαρ συντετριμμένο» 

Nικος Καρουζος

Μέσα στην άνοιξη.....

σα να σχίστηκε ο ουρανός 

απ’ τα γαλάζια χέρια των πηγών

και δείχνει ένα λίγο του Παραδείσου...

.....

«Το έαρ με θύει κ’ εφέτος»

Νίκος Καρούζος

Στης καρδιας μου τ' ανοιχτα - Παντ. Θαλασσινος

"Η άνοιξη αυτή μας βρήκε όλους απροετοίμαστους
κι ανόρεξους ή αδιάφορους –
απροετοίμαστη κι η άνοιξη, σε κάθε της βήμα κοντοστέκεται
σαστίζει και σωπαίνει...

Ολα σε ζητουν - Παντελης Θαλασσινος 

Το φως επιστρέφει
απ’ το περσινό καλοκαίρι κατάκοπο κι αφηρημένο, απόμακρο,
παραξενεμένο απ’ την καινούρια του νεότητα…”

"Οδηγός ασανσέρ", Γ. Ρίτσος

Ετούτη η άνοιξη έχασε πολύ αίμα

Άνοιξη όλο καρδιά

Άνοιξη όλο ξεκίνημα

Ετούτη η άνοιξη πληγώθηκε βαριά

- νιότη μας έχασες πολύ αίμα […]

"Το αιμα της άνοιξης", Βυρων Λεονταρης

Οτι αγαπησα πολυ - Παντελης Θαλασσινος 

Είμαστε ο χρόνος.....

Είμαστε το νερό........

Είμαστε το ποτάμι......

Η αντανάκλασή του
αλλάζει στο νερό του εναλλασσόμενου καθρέφτη
στο κρύσταλλο που αλλάζει σαν τη φωτιά.

Είμαστε το μάταιο προκαθορισμένο ποτάμι

"Έτσι τους βλέπω εγώ τους κήπους.

όπως κυλά προς τη θάλασσα. Το σκέπασε η σκιά.

Στον κήπο απόψε μου μιλεί μια νέα μελαγχολία.

Όλα μάς αποχαιρετούν, όλα μακραίνουν.

Βυθίζει κάποια μυγδαλιά τον ανθοχαμόγελό της

Η μνήμη δεν εξαργυρώνει το νόμισμά της.

στου βάλτου το θολό νερό. Και η θύμηση τής νιότης

Και ασφαλώς κάτι υπάρχει που απομένει

παλεύει τόσο θλιβερά την άρρωστη ακακία.....

και ασφαλώς κάτι υπάρχει που θρηνεί.

"Ανοιξη", Κ. Καρυωτακης

"Ποιήματα", Χόρχε Λουίς Μπόρχες

Φυλαξου απ' την αγαπη μου - Νικος Κουρουπακης 

(cd: "Στης  καρδιας μου τ' ανοιχτα", 2003)

Caving ...

Καλή κρυψώνα

Μέσα στο θόρυβο δύσκολα να μ' ακούσεις.

Κι ούτε που το προσπάθησα.

Βιάστηκα ν' απομακρυνθώ

μήπως και μάντευες στο βλέμμα μου τη θλίψη.

Ό,τι θα ήθελα να πω

πάλι με στίχους θα το πω,

γιατί το ξέρω πως δεν θα τους διαβάσεις.

Είναι καλή κρυψώνα οι στίχοι για τ' ανείπωτα.

Αντώνης Θ. Παπαδόπουλος

από τη συλλογή "Καλή κρυψώνα", 2007

Un-saved ...

Αινιγμα - Δ. Γαλανη, Βασιλικος

Λεπτομερειες

Δεν θα υπεισέλθω
σε λεπτομέρειες
για το πώς εγώ
μια υπερχιλιετής έφηβη
ανέθρεψα
γενιά ολόκληρη
ανεκπλήρωτων πόθων

απλώς
γεννήθηκα
μετά την ενηλικίωση.

Μαρία Τσολιά

Μικρος που εισαι ουρανε - Λ. Μαχαιριτσας

Εγω ο γλαρος

Σε μισώ που δε με κράτησες

μακριά απ’ τον κίνδυνο

Σε μισώ που μ’ αγαπούσες τόσο

ώστε να μ’ αφήσεις ελεύθερη

Σε μισώ που μου ‘δειξες την άλλη όχθη

μα δεν μ’ έσωσες καθώς πνιγόμουνα

Σε μισώ, που έκλαιγες για μένα κρυφά

όσο εγώ ερωτευόμουν ένα ψέμα

όσο ο καθρέφτης μου αντανακλούσε την απάτη

Θυμάσαι τα θολά νερά της λίμνης

στα βουλιαγμένα απογεύματα του Αυγούστου

Τότε που σ’ αγαπούσα;

Γλάρος εγώ κι εσύ ο πλαστουργός μου

Τι θέατρο!

Τι ζωή!

Σε μισώ

κι είναι το μόνο μου πια κίνητρο

να συνεχίσω να υπάρχω

Εγώ ο γλάρος

Στέλλα Γεωργιάδου

Μυστικο - Φωτεινη Βελεσιωτου