Nanny's old mirror ...

Αληστος μνημη - Μορφω Τσαιρελη

Elena Yushina

Eπιτήδειος Θεός

Αυτός ο επιτήδειος θεός, ο Χρόνος, σε ορισμένους ανθρώπους
επιφυλάσσει και μιαν άλλη εποχή.
Την εποχή της συντριβής.
Αφανίζει από τη σκέψη κάθε ελπίδα, αποδακρύει το μέλλον
και προσφέρει στέγη σε ένα ζοφερό κι αδιέξοδο παρόν.
Προτρέπει σε πράξεις αλληλοεξόντωσης ανθρώπων 

που κάποτε ο ένας ζούσε μέσα στον άλλον.

Βεβαίως, οι απόντες αγαπημένοι 

είναι πάντοτε αθώοι για τον Χρόνο.
Όμως στο φάκελο των ημερών, τον ανεπίδοτο,
θα υπάρχει το παράπονο μιας φράσης,
πικρά να υπενθυμίζει:

Αν όμως ό,τι έδινα ελάμβανα,
τότε γιατί η άνοιξη

δεν συνέχισε μαζί σου για λίγο ακόμα;

Γιάννης Τόλιας

Αν δεν ησουν εσυ - Μορφω Τσαιρελη

Dark ... blue sky

Η ερημος - Haig Yazdjian

Μικρό, ελάχιστο, ανοιξιάτικο του κόσμου

μην φύγεις

ξαναγύρισε

εγώ εδώ θα 'μαι να σε περιμένω

Ονειρου γη - Haig Nazdjian

μικρό, ελάχιστο, ανοιξιάτικο

φτερούγισμα σε παγωμένους δρόμους

κόκκινο και βαθύ γαλάζιο

όνειρο στη ψυχή του κόσμου

κι αν γίνω στάχτη μες στη φλόγα μου

ατμός πάνω από ξένη θάλασσα

χόρτο που ψιθυρίζει μυστικά στον άνεμο

χρώμα βαθύ όταν δακρύζει ο ουρανός

κι αν φύγεις

και ποτέ σου δεν ξαναγυρίσεις

εγώ εδώ θα 'μαι να σε περιμένω

Τόλης Νικηφόρου

( "Μυστικά και θαύματα, ο ανεξερεύνητος λόγος της ουτοπίας", 2007 )

Broken Down ...

Σαν σινεμά

Άκου Oscar,
Περηφάνια και προκατάληψη ή Λογική και ευαισθησία δεν μπορούν να συνυπάρξουν.
Ο Έρωτας στα χρόνια της χολέρας γεννήθηκε κι εκεί θα πεθάνει ύστερα από 100 χρόνια μοναξιάς. Ένα υπέροχο μυαλό σαν κι εσένα θα έπρεπε να το ξέρει.
Σε αφήνω λοιπόν στα Ανεμοδαρμένα Ύψη σου μονάχο με Τα απομεινάρια μιας μέρας, παίρνω το Λεωφορείο ο Πόθος και κατευθύνομαι Ανατολικά της Εδέμ όπου με περιμένει ένα υπέροχο Δωμάτιο με θέα.
Σου χαρίζω για να με θυμάσαι:
το αγαπημένο μου Kουρδιστό πορτοκάλι,
την Φωλιά του κούκου χωρίς τον κούκο και
τον Κύκλο των χαμένων ποιητών για να τον τετραγωνίσεις.

Απόφευγε αν είναι δυνατόν Το σπίτι των πνευμάτων (σου κάνει κακό), τρώγε πολλές Πράσινες τηγανητές ντομάτες και ξέδινε όσο μπορείς Χορεύοντας με τους λύκους. Σε φιλώ με αγάπη

V (for Vendetta)

(γραφει: η Λίλιαν Μπουράνη) 

Marina and Ulai

THE ARTIST IS PRESENT

 

 «Χρειαζόμασταν μια συγκεκριμένη μορφή του τέλους. Μετά από αυτή την τεράστια απόσταση που περπατήσαμε ο ένας προς τον άλλον, αυτό το τέλος ήταν πιο δραματικό, πιο πολύ έμοιαζε με φιλμ.. γιατί στο τέλος είσαι πραγματικά μόνος, ό,τι και να κάνεις». Marina Abramović

...

Από 14 Μαρτίου έως 31 Μαΐου 2010 το Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης της Νέας Υόρκης (ΜοΜΑ) φιλοξένησε την πρώτη αναδρομική έκθεση των προσωπικών περφόρμανς της -σερβικής καταγωγής- καλλιτέχνιδας, με τον χαρακτηριστικό τίτλο «Μαρίνα Αμπράμοβιτς: Η Καλλιτέχνης Είναι Εδώ», τη μεγαλύτερη που είχε μέχρι τότε διοργανώσει το μουσείο της Νέας Υόρκης πάνω στην performance art. Η Αμπράμοβιτς καθόταν για όσες ώρες ήταν ανοιχτό το μουσείο σιωπηλή και ακίνητη πίσω από ένα τραπέζι στο αίθριο του μουσείου, χωρίς να έχει το δικαίωμα να πιει, να φάει ή να πάει στην τουαλέτα. Το κοινό μπορούσε να καθίσει απέναντί της όσο επιθυμούσε και να κάνει ό, τι θέλει. Δυναμική η στιγμή που ο μεγάλος της έρωτας Ulay και επί μια 12ετία σύντροφος και συνεργάτης της, παίρνει θέση στην καρέκλα απέναντί της χωρίς εκείνη να το γνωρίζει.

«Είμαι πολύ δεκτική στην ενέργεια που εκπέμπουν οι άλλοι κι αυτό που με συγκλόνισε ήταν ο απέραντος πόνος που διάβασα στα μάτια των ανθρώπων». Μ.Α.

Terrified of Breaking Down - Seven Saturdays

My enemy, ... me

"Lady in Red" by Taras Loboda

Immagina - Massimo Ranieri 

Per Lei - Riccardo Cocciante 

Fuori cita - Mina 

T. L. (Ukrainian painter)

...κι όπως άρχισε να βραδυάζει..
δεν έμεινε στον κόσμο...
παρά η θλίψη, η νύχτα, η ερημιά...
κι αυτή η ανάγκη...
να τα βγάλουμε πέρα στη σκοτεινή ζωή μας...

Τ. Λειβαδίτης

 

 

[...]
Εμένα
μου ιστόρησαν
το χρόνο
τα βουνά

η μυρωδιά
του θυμαριού
με μύησε
στα όνειρα

κόκκινες φέτες
γης
μου έδινε
η γιαγιά
όταν πεινούσα

Ελένη Μαρινάκη

(απόσπασμα)

 

 

Εσένα ... ;;; 

 

 

 

Daisy's heart ...

Γερνει ο ηλιος - Χαρις Αλεξιου
Την κάθε νυχτα δε μπορώ δεν την αντέχω
οταν με φτανει μου ματωνει την ψυχή
κι οι αναμνήσεις μου καρφωνουν το μυαλο μου
και με κρατανε ωσπου νά 'ρθει το πρωί ...

Λεει ο χρονος στην α π ο υ σ ι α:

-σε βλεπω παντα λυπημενη και στεναχωριεμαι .
γι αυτο αποφασισα να σε ονομαζω
α ν α μ ν η σ η
και να σε κανω πιο ομορφη κι απ την παρουσια!

- δεν θελω πιο ομορφη
πιο χαρουμενη αν μπορεις...

Λουδοβικος των Ανωγειων 

Μανα - Λουδοβικος των Ανωγειων 

Σιωπηλα... Σημερα...

Υπαρχεις - Αντωνης Καλογιαννης

ποιηση : Φιλων Αριας

"Η ζωγραφική είναι σιωπηλή ποίηση, η ποίηση ομιλούσα ζωγραφική"
Πλάτων

 

 

 

 

Απολογισμος - Αντωνης Καλογιαννης 

Λεπιδες δικοπες ... - Αντωνης Καλογιαννης 

στιχοι : Ιφιγενεια Γιαννοπουλου

 

 

 

 

"Απλανώς" ...

Για των ματιων σου το χρωμα - Ελευθ. Αρβανιτακη
Χωρις εσενα - Ε. Αρβανιτακη, Σταυρος Σιολας

"SFNWVLEI", study 1 
by Andrea Zittel 
(MoMA, NY)

Η κλωστή

Τό 'μαθες;
Καταργήθηκε το πλοίο της γραμμής
που έκανε τη διαδρομή ανάμεσά μας
το λεωφορείο σταματησε στα σύνορα
ο οδηγός μετέωρος στο χρόνο
αποκοιμήθηκε πάνω στο τιμόνι.
Τα αποδημητικά αεροπλάνα
πέταξαν σε σμήνη
σε χώρες του Βορρά.
Τα τηλέφωνα έχουνε πρόβλημα ακοής
δεν φαίνονται τα δάκρυα στο καλώδιο
τα ηλεκτρονικά μηνύματα μπερδεύονται
κι έρχονται απαντήσεις
από αγνώστους ξένους
που ποτέ δε ρώτησα,
μιά κλωστή λοιπόν απέμεινε 

όλη κι όλη

αυτό το τροπικό δάσος από λέξεις

που ξεπηδά ορμητικά απ' το χώμα

ένα μετά το άλλο τα δέντρα του 

ξαπλώνουν

να σχηματίσουν γέφυρα

μήπως και σε φτάσει

αυτό εδώ το χάδι που σου στέλνω

Χωρις εσενα - Νικος Κουρουπακης

Χλοη Κουτσουμπελη

"Something For Nothing With Little Effort Involved", study 2
by A. Zittel (Museum of Modern Art, New York)

Τα Νεα του Βελγιου

".....ένα κενό κενό, ένα κενό ακούνητο, αμίλητο κι αγέλαστο σαν τα «στρατιωτάκια» που παίζαμε παλιά κι εγώ 

κι εσείς, ένα κενό τεράστιο που με ζώνει στρατηγέ –σε έζωνε κι εσένα;– ένα κενό απαράλλαχτο κι αδίστακτο αιώνια, και που ως κενό στιγμή δε σταματάει να μας κοιτάει  –έτσι δεν είναι στρατηγέ;· ΕΤΣΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΣΤΡΑΤΗΓΕ; – ένα κενό που μια ζωή δε σταματάει στιγμή να μας κοιτάει, γαμώ την τρέλα του κι αυτού, έτσι      ΑΠΛΑΝΩΣ "  (Τολμηρό Ντεκολτέ)

Don't mind ... the gap !

Ο τοπος - Κατερινα Παπαδοπουλου

"Mind the Gap", photo by Sascha Unger

Λεπτομέρεια

Θάνατος είναι 
οι μεσήλικες γυναίκες 
που γράφουν ποιήματα 
στης σιωπής 
τα καταπατημένα περιθώρια. 
Το ψεύδος 
που λύνει τον στηθόδεσμο 
πίσω απ΄το παραβάν. 
Θάνατος είναι 
η κερδοσκοπία 
του χαμένου χρόνου. 
Η αντισεισμική μόνωση 
των ορόφων. 
Ο διασκελισμός 
μεταξύ συρμούκαι αποβάθρας . 
Το κενόπου -μόλις- 
δεν πρόσεξες. 

Λιλιαν Μπουράνη 

Υποχώρηση

Τώρα,
ας παραμερίσουν οι λέξεις.
Σιγή.
Η θάλασσα να ημερέψει.
Κι ο ουρανός ν΄ανοίξει
ένα-ένα τα κελιά του
και ν’ απλωθεί.
Τρομάξαμε αρκετά.
Μια λύπη τρωκτική
μας επιστρέφει μέσα μας
σκάβοντας τάφρο
με τα δόντια.

Λ. Μ.

Θαλασσα λυπησου - Κατερινα Παπαδοπουλου 

( Μετρό... μετρώντας παρά 5΄... ) 

 

Missing ...

Ιθάκες

Με το μακρύ, ίσως ατέλειωτο,
ταξίδι για την Ιθάκη,
ποτέ δεν συμβιβάστηκα...

........... 

Π. Μ.

H εσωτερική φωνή

Θέλω να μείνω άφωνος αμίλητος βουβός
την ακοή μου να νεκρώσω
αηδιασμένος από τις άναρθρες φωνασκίες
που σωρηδόν από παντού με κατακλύζουν
όμως μια κουρασμένη εσωτερική φωνή
εκλιπαρεί ψιθυριστά να μην σιωπήσω.

Παναγιώτης Μαυρίδης

 
(συλλογή: "Επί παντός επιστητού", 2013)

Η κορδελα ...

Ἡ χρησιμότητα τῆς ἀπειλῆς

Ἔχουν ἀρχίσει νὰ μὲ κυκλώνουν ἐπικίνδυνα οἱ ὧρες.
Ἀκούω τὰ φυλλώματα σήμερα
γίνηκαν ἀνήσυχα χορικά.
Πρέπει νὰ ζήσω τὶς ἀντίστροφες δυνάμεις.
Ὢ καρδιά μου - τρομαχτικότερη σελήνη!

Νικος Καρουζος

Βγηκε τ' ονειρο σεργιανι - Ποπη Αστεριαδη

               Η κορδελα - Πετρη Σαλπεα



Νεότερος

[...] Αἰσθάνομαι μόνος
ἀφοῦ δὲν ἔχει δεύτερη ζωὴ ν᾿ ἀλλάξουμε
καὶ τὸ φεγγάρι ταξιδεύει πάντα ἴδιο.
Σύντροφε οὐρανὲ
ἄλλοτε ἡ ἐλπίδα φεγγοβολοῦσε στὰ χέρια
κοιτάζω τὸ σῶμα βρίσκω τ᾿ ὄνειρο
πάει κ᾿ ἡ ἀγάπη
χάνεται
σὰν τὸ νερὸ στὴν πέτρα.
Τί εἶναι πιὰ ἕνα δέντρο τί εἶναι τ᾿ ἀσημένια φύλλα;
Μέσ᾿ στὴν ὁρμὴ τῆς ἐρημιᾶς γινόμαστε διάφανοι.

Νικος Καρουζος 



 

Ικετιδα ...

Sitting on the dock of the bay - Otis Redding

iliastabakis.weebly.com

 Σκιάχτρο το ρούχο μου

Το ρούχο μου αξιοθρήνητο
κρέμεται στην κρεμάστρα
Τώρα δεν κατοικεί το σώμα μου
μόνον κρύος αγέρας διαπερνά
το στήθος, τα μανίκια του
Οι στρογγυλάδες μου στεγνώσαν
παραμορφωμένες απο αυλακειές βαθειές
Σε έρημο μεταλλαγμένη
η τοπιογραφία μου
από τα βογγητά του αγέρα
να την οργώνουν με σφοδρότητα
καθημερινά

Σκιάχτρο το ρούχο μου

αξιοθρήνητα κρεμασμένο

Μελίτα Τόκα-Καραχάλιου

I 've got dreams to remember - Otis Redding 

Τυλιξα τη βιασυνη  στη νοσταλγια
το σαλι στο λαιμο μου αναποδα
Γυρισα το εργο απ' την αρχη
στον ουρανο, ικετευοντας, το βλεμμα
(18:35)

Στο αγγιγμα του χθες ...

 (a touch of yesterday ... )

Πέτρινα χρόνια

Στα πέτρινα χρόνια της λήθης
εγώ διδάκτηκα, το ΘΥΜΑΜΑΙ.
Άλλο ένα επικίνδυνο χρέος
που πλήρωσα ακριβά.
Δεν ξέχασα.
Δεν πρόδωσα.
Συγχώρησα
μα θυμάμαι ακόμα.

 Π. Τζανεττακος

Ας ήτανε αληθινο ... - Γρ. Μπιθικωτσης

Φως

Με φάρμακα διατηρείται η νύχτα
φάρμακα θορύβους του χθες
ακρωτηριασμένα μεσάνυχτα
ψάχνοντας
και χάνοντας
φτάνεις στο φως.

Σπ. Κατηφορης

Ας ήταν τ' ονειρο να βγει - Γρ. Μπιθικωτσης 

Ατιτλο

Τις νύκτες επιστρέφω στο σπίτι.
Στην πόρτα δεν με περιμένει κανείς.
Κάθονται μέσα οι δικοί μου άνθρωποι
υπερβολικά ήσυχοι για να είναι πιστευτό.
Ήλθες λοιπόν; ρωτάνε αμέριμνα τάχα.
Η τηλεόραση όμως τους προδίδει.
Όσο απουσιάζω παίζει στο κανάλι των έκτακτων γεγονότων.
Αμέσως διακόπτουν με ένα πάτημα του κουμπιού μόλις εμφανιστώ
λες και ένας κρυφός χρονοδιακόπτης συνδέει το σώμα μου με τη συσκευή

Αρτιμελής! δεν είναι θαύμα;

Ευφροσυνη Μαντά-Λαζάρου

Aυριο παλι - Γρηγορης Μπιθικωτσης 

 

Those eyes ...

Margaret Keane

(1927 - .....)

the painter, who mainly draws large-eyed children in oil or mixed media.

Μελαγχολια για αρχάριους

Λησμόνησα τους φθόγγους του φεγγαριού

Ταχύρυθμα συλλαβίζω την ανάγκη

Ενώνοντας γκρίζες τελείες

Ακολουθώ την ιχνηλασία των ματιών σου

Κι αν μαθήτευσα πλάι στο πάθος

Μάταια θήλαζα τις νύχτες των ζωοδόχων χειλιών σου

Στα χέρια μου μονάχα οι λέξεις βαραίνουν

Αυτές που δεν ακούστηκαν ποτέ

Και που με χρίσανε συλλέκτη

Ανείπωτων εξομολογήσεων

Αφροδίτη Λυμπέρη

Ματια πεταλουδες - Λιζετα Καλημερη

Χαρτες - Δημητρα Γαλανη

Βλεφαρα κλειστα - Βασιλης Σκουλας

Αν τυχει και μ' ονειρευτεις

δεν θελω τιποτα η αυγη να φερει

αξιζουν μόνο οι στιγμες

όποιος αγαπησε πολυ το ξέρει...

too much ..., too late ...

photo : Alberto Bresciani

Η Κυριακη

Από το πρωί ράβω τα ποιήματα
που ανοίξαν
στις ραφές των Κυριακών.
Στα τοιχώματα της Δευτέρας
προβάρω το πάθος.
 

Μαρια Κουρση 

( συλλογή : «Πιστό αντίγραφο με μαλλιά», 1987)

Χειμωνιατικος ηλιος - Μαν. Μητσιας

Πως να κρατησω το φως... - Μαν. Μητσιας

 

B&W ... on Sunday

Ματια που δεν βλεπονται - Μιλτος Πασχαλιδης

Μα τι γυρεύουν οι ψυχές μας ταξιδεύοντας
πάνω στα σαπισμένα θαλάσσια ξύλα
απο λιμάνι σε λιμάνι;
... ... ...

Στα λιμάνια 
την Κυριακή σαν κατεβούμε ν' ανασάνουμε
βλέπουμε να φωτίζονται στο λιόγερμα
σπασμένα ξύλα από ταξίδια που δεν τέλειωσαν
σώματα που δεν ξέρουν πια πώς ν' αγαπησουν.

Γ. Σεφέρης

Χαθηκα μια Κυριακη ..........

... οπως ...

......... Καθε Κυριακη

[" Υπονοώ περισσότερα απ’ όσα μπορώ να φανταστώ. Γράφω… Όμως, σπρώχνω ακόμα να σωθώ καθώς ανάμεσα τοπίο και υστερόγραφο ο αληθινός καιρός φυσά και σβήνει. Κάποτε νυχτώνει στα αλήθεια. Απλώνει το μαύρο στις φλέβες. Τότε, για λίγο, από σφυγμό σε σφυγμό γράφονται και σβήνουν παλιοί στίχοι θαμποί χωρίς λόγο, χωρίς λόγια πια, σα μουσική στον καθρέφτη, σαν τεθλιμμένοι συγγενείς "

Παυλίνα Παμπούδη]

Circles ...

Κύκλο στον κύκλο και ξεμακραίνει η καρδιά,
βλέπω τον κόσμο με τη δική σου τη ματιά
κι όλο γυρεύω στα λόγια μου τα ανείπωτα
μικρό ταξίδι μαζί σου στο τίποτα...

Βολτα - Παντ. Θαλασσινος