...
Που βρίσκομαι ρωτάς; Σε μια έρημο και περιφέρομαι άσκοπα. Σε λίγο θα νυχτώσει και θα φοβάμαι. Μου λείπει η σιγουριά της πάχνης στο τζάμι του δωματίου μου. Μου λείπει το κόκκινο σάλι μου. Μου λείπει η φλυαρία της ξεγνοιασιάς μου. Ο ζεστός καφές παρέα με τον φίλο μου.
Χάσαμε πολλά, γιατί δεν μάθαμε ποτέ να στήνουμε στην ψυχή μας αναχώματα. Χάσαμε, γιατί δεν φορέσαμε στολές παραλλαγής.
Μα περισσότερα χάσαμε, γιατί μπερδέψαμε την αγάπη με την ανοχή...
Αλκυόνη Παπαδάκη, "To άρωμα μιας λέξης"
στιχοι : Ν.Γκατσος
στιχοι : Α.Δασκαλοπουλος
Όταν τα χέρια σου έρχονται, αγάπη μου,
προς τα δικά μου, τι μου φέρνουν πετώντας;
Γιατί σταμάτησαν στα χείλη μου, ξαφνικά,
γιατί τα αναγνωρίζω;... Η απαλότητά τους ερχόταν πετώντας πάνω από το χρόνο,
πάνω από τη θάλασσα, πάνω απ'τον καπνό... κι όταν έβαλες τα χέρια σου στο στήθος μου, αναγνώρισα τα φτερά χρυσού περιστεριού... Όλη μου τη ζωή γυρνώ για να τα βρω...Το ξύλο ξάφνου μου έφερε την αφή σου... ώσπου κλείσανε τα χέρια σου στο στήθος μου κι εκεί σαν δυο φτερά τέλειωσαν το ταξίδι τους.
Χρόνια σαν τα φτερά. Είχαν ένα χρώμα τα χέρια σου σαν το μήλο που πέφτει ... κι αυτή η φωνή που ξαναγυρίζει πάντοτε χαμηλή.
Εκείνοι που ταξιδεύουν κοιτάζουν το πανί και τ' αστέρια ακούνε τον αγέρα, ακούνε
πέρα απ' τον αγέρα την άλλη θάλασσα σαν ένα κοχύλι κλειστό κοντά τους...
Είχαν μια κίνηση τα χέρια σου πάντα προς τον ύπνο του πελάγου χαϊδεύοντας τ' όνειρο που ανέβαινε ήσυχα τη μαλαματένια αράχνη φέρνοντας μέσα στον ήλιο το πλήθος των αστερισμών τα κλεισμένα βλέφαρα, τα κλεισμένα φτερά.
Γιώργος Σεφέρης
...
Φωνές μακρινές ακουσμένες στ' όνειρο ή μια νύχτα ερήμωσης
κι η ηδονή να κλαις σιωπηλά για πράγματα ξεχασμένα απ' όλους.
Ούτε θα ξαναβρούμε εκείνη την εποχή που ζήσαμε ό,τι καλύτερο είχαμε:
τον έρωτα για ένα χρωματιστό βότσαλο
τη μυστική ταφή ενός πουλιού
ή ένα γράμμα που πήγαμε στο ταχυδρομείο χωρίς διεύθυνση γιατί ο παιδικός φίλος του καλοκαιριού είχε φύγει ξαφνικά χωρίς να μας ειδοποιήσει.
Τάσος Λειβαδίτης
.jpg)
.jpg)
