Παρασκευή 31 Ιανουαρίου 2014

Illusions ...


Salvador Dali : " Βλέπω, σημαίνει επινοώ"


"Η εικόνα εξαφανιζεται" ( S. Dali, 1938 )
"Στο ίδιο σημείο ή στο ανθοπωλείο;"
στο ίδιο σημείο
στο ίδιο σημείο
στρέφομαι
σήμερα όπως οι ανεμόμυλοι
αέρας άδειος
παίζει με τα σύρματα
ανάμεσα στα πλευρά μου
σα να έχω ξεχάσει γιατί βρίσκομαι
εδώ
ή οπουδήποτε
σίγουρη πως μόνη μου
εγκαταστάθηκα
πάνω στο γκρίζο
-γιατί κάποτε φέγγει γαλάζιο- κανείς
δεν με έσυρε
κι είχα τόσα να -
όχι, είχα κάτι να κάνω
τόσο δυνατό
το φάντασμα
που δεν φανερώνεται
το τίποτα ως τοπίο
γίγαντες σε πεδίο
κι εγώ αιχμάλωτη
τουλάχιστον ας φυσούσε
δυνατότερα
να τσακιστεί ο ανεμόμυλος
να νιώσω άνθρωπος
Ναταλία Κατσού





Τετάρτη 29 Ιανουαρίου 2014

Wednesday's ... frozen breeze


ποιηση : Αλκης Αλκαιος


Blues on the road - Χρηστος Θηβαιος

Όλα πεζά και μαγικά
μετέωρα και οριστικά,
μοιάζουν σ' αυτόν το κόσμο.
Κι εγώ στην άσωτη ζωή
φύλλο στου ανέμου την πνοή,
χαράζω και νυχτώνω.

Πέρασα μπόρες και φωτιές
ήπια παράφορες ματιές,
και τώρα εδώ στα ξένα...
Ανάβω ευχές και προσευχές
για τις αστείρευτες ψυχές,
για σένα και για μένα.
...

ειναι πιο ευκολο ...



Δευτέρα 27 Ιανουαρίου 2014

Uncolored ...


Σαν τη μυγδαλια γελιεμαι - Μαν. Λιδακης


Η ομίχλη δεν καταργεί τον ουρανό

Η ομίχλη δεν καταργεί τον ουρανό
αν όμως εστιάζεις
μεσ’ από μηχανή
αυτόματης θλίψης
δεν θα διακρίνεις ποτέ
αν το όνειρο
είναι σκοτάδι
ή φως
που για πένθος
ντύθηκε στα μαύρα.

Γιώργος Λαμπράκος
(συλλογή: "Ονειροπώληση")

(Μαν. Λιδακης)


" Ο Ηλιος του Γεναρη ", 1998

στιχουργοί : Θ. Γκονης, Α. Ιωαννιδης,, Π. Κατσιμιχας, Μ. Λιδακης, Ο. Περιδης, Μ. Τζουγανακης
συνθέτες : Χ. Κατσιμιχας, Ο. Περιδης, Μ. Τζουγανακης, Γ. Σπάθας





Κυριακή 26 Ιανουαρίου 2014

Invisible ...



Τραυματισμενο πουλι - Μαν. Λιδακης

"Prison interior"
Francisco de Goya, 1810
Eπίκληση στο ακατανόητο

προσεύχομαι με τις ανεπαρκείς μου λέξεις
με τη θαμπή μου όραση
σφίγγοντας το κενό στο στήθος μου
προσεύχομαι στις ρίζες μου
στον παντοκράτορα ήχο
από το μαντολίνο του παππού
που απλώνεται κρυστάλλινος
από την Ιωνία και τη Μαύρη Θάλασσα
και θρυμματίζει τον ιστό της μοναξιάς
προσεύχομαι σε μιαν ανατολίτισσα
του ήλιου αχτίδα
που υπόσχεται το αυριανό τραγούδι
στην όποια αλήθεια παραλλάσσεται
μέσα στις τελευταίες αυταπάτες μου
προσεύχομαι ο ελάχιστος
στο μέγιστο που δεν γνωρίζω
προσεύχομαι στο ακατανότητο
όπως μια πέτρα ταπεινή, μια στάλα αίμα
απ' όλους τους κοινούς ανθρώπους ένας
προσεύχομαι στο ακατανόητο
με την πνοή που εκείνο φύτεψε μέσα μου
αυτή που γνώρισε τον πόνο
και ξέρει τη σιωπή να αποδέχεται
αυτή που ακατανίκητη πεθαίνει.

Tόλης Νικηφόρου












Παρασκευή 24 Ιανουαρίου 2014

Το κόκκινο πέπλο ...


Φλόγες ...
"... Μια φορά σ' ενα όνειρο τα είχα ζήσει ολα αυτά. Κι ήταν ωραία. Κι η θάλασσα ήταν κόκκινη.
Ο Τρύγος θα μου το φέρει (το κόκκινο πέπλο). Το ξέρω οτι θα μου το φέρει, γιατί μόνο σ΄αυτόν έχω μιλήσει για τα όνειρά μου.
Μια φορά μου είχε πει : "Θέλω να είσαι ευτυχισμένη, θελω να γελάς για να είσαι όμορφη και να σ΄αγαπώ". Τότε του είπα για το όνειρο. Για το κόκκινο πέπλο. Του είπα οτι θέλω να εχω ένα δικό μου. Οτι δεν αντέχω τόσο πόνο όταν ξυπνάω δίχως το πέπλο μου κι αυτός μου είπε: "Θα ψάξω όλο τον κόσμο να στο βρω κι αν δεν μπορέσω, θα ΄ρθώ στα όνειρά σου να σου δείξω τη σπηλιά που μένω, για να 'ρχεσαι εκεί να το φοράς. Εγώ θα φεύγω και θα σ' αφήνω μόνη σου, να πετάς, να κολυμπάς, να το δένεις στα μαλλιά σου, στα πόδια σου, φτάνει να γελάς κι ας μην είναι πάντα δικό σου". 

"Λοιπόν, είμαι σίγουρη οτι τ' αστέρια μας κοροϊδεύουν..............."
Χάρις Αλεξίου










Πέμπτη 23 Ιανουαρίου 2014

"Mozaic" ...


Ο χορός των επτα πεπλων -

Κοκκινη βροχή -

Φευγω -

Ακροβατες -

Η μπαλλαντα της σιωπης -

Νεράιδα -










"... Ιδιαίτερα ευαίσθητες οι στιχουργικές αναζητήσεις της Μάγδας Παπαδάκη, εμπνευσμένες μέσα από τις ανθρώπινες σχέσεις και τη σύγχρονη πραγματικότητα. Μελωδίες της Ισραηλίτισσας Ahuva Ozeri, του Τούρκου Fuat Saka, του Μάκη Αμπλιανίτη, παραδοσιακά τούρκικα και αρμένικα, αλλά και ένα τραγούδι της Αγγλίδας Sandy Denny συνθέτουν ένα ενιαίο μουσικό ψηφιδωτό, που ενορχήστρωσε ο Μάκης Αμπλιανίτης. Το cd ολοκληρώνεται με ένα τραγούδι του -πολιτογραφημένου Έλληνα- Ιρλανδού Ross Daly, που ενορχήστρωσε και έπαιξε ο ίδιος. Εξαίρετοι μουσικοί ερμηνεύουν τα δεκατρία τραγούδια, όπως οι Chariprasad Chaurasia, Glen Velez, Haig Yazdjian, Γιώργος Μαγκλάρας, Γιώτης Κιουρτσόγλου".Μαρία Φαραντούρη )



Τετάρτη 22 Ιανουαρίου 2014

One way ticket ...



"...Αυτή είναι η αιώνια καταδίκη μου; Να συγκρούομαι με την πραγματικότητα, μια πραγματικότητα πάντα διαφορετική από τα όνειρά μου;" 

"...Ίσως γι' αυτό και η βαθύτερη δικιά μου αδιαφορία και ψυχρότητα. Αλλά τι απίστευτο δώρο όταν κάποιος ή κάτι μ' αγγίξει. Τι λάθος η άποψη πως η ευαισθησία είναι να πάλλεσαι με το καθετί! Αντίθετα. Ο ευαίσθητος άνθρωπος είναι ψυχρός και αδιάφορος φαινομενικά. Απλώς είναι τρομακτικά εκλεκτικός. Οργανωμένο παραλήρημα. Για τους άλλους είναι τέρας. Είναι αλλού, γι' αυτό. "

Μαργαρίτα Καραπάνου 
"Η ζωή είναι αγρίως απίθανη"
(ημερολόγιο 1959-1979)




Το πρόστιμο

Τον τελευταίο καιρό τρέχω με ξένες νύχτες.
Κυλούν με ασημένιες ρόδες προς το Χάος.
Δεν οδηγώ τις μέρες μου.
Τις βρίσκω βαρετές.
Τα απογεύματα θέλουν καινούργια αμορτισέρ.
Τόσες πινακίδες να προειδοποιούν για διάβαση πεζών
κι ούτε ένα πρόστιμο για ιλιγγιώδη ποίηση.


Χλόη Κουτσουμπέλη







Σάββατο 18 Ιανουαρίου 2014

Wolf moon ...


Κοκκινο θολο φεγγαρι - Χρηστος Θηβαιος

Τον κανακεψα 
τον νανουρισα στην ποδιά μου
του ειπα παραμυθια  να κοιμηθει
να μη θυμαται
να μην ουρλιαζει...
αλλά εκεινος, χρονια τωρα
με ξεγελαει τα βραδυα
μου ξεφευγει 
μακρυα, πολυ μακρυα
το πεινασμένο του αλύχτισμα
σχίζει στα δυό τη νυχτα.
κι υστερα ...επιστρεφει ξανά
με τα θολά του μάτια κόκκινα
κόλαση και ικεσία γεμάτα.
Λίγη ακόμα,
λίγη η σάρκα που έμεινε
κι ο λύκος...
εντός.













("Vargtimmen"  by Ingmar Bergman, 1968)
With :  Max von Sydow, Liv Ullmann, Gertrud Fridh
subtitles : Greek







Δευτέρα 13 Ιανουαρίου 2014

Φεγγαρόπετρες ...


Μην κουραστεις να μ' αγαπας - Χαρις Αλεξιου

Εκείνο το Άστρο

Εκεῖνο το άστρο, τόσες νύχτες καρφωμένο
πάνω απ’ τα νέα βουνά και τόσο απόμακρο,
σαν την πατρίδα του πόνου μας, σαν κάθε πατρίδα.
Νά ’τανε καν ένα όνειρο να μας τυλίξει
μια θαμπή
 περιπλάνηση, κι από κορφή σε κορφή
κι από πλαγιά σε πλαγιά, νά θυμηθούμε.

Κάπου η πηγή αναβρύζει, κάποτε κινήσαμε,
κάπου χαθήκανε τὰ βήματά μας.
Είδα
το χέρι της να υψώνεται μες στην ομίχλη,
κόκκινο, με τη βούλα της πληγής, τρεμουλιαστό,
στη σύσπαση που ξέρει ο θάνατος
γυρεύοντας τη γη,
στη σύσπαση που ξέρει ο έρωτας
ψάχνοντας για ενα δρόμο προς τα άστρα.

Γιώργος Γεραλής









(φωτο: -ακατέργαστη- φεγγαρόπετρα..., ή σεληνόλιθος, ή... "πέτρα των ονείρων" - Ινδία- )

Σάββατο 11 Ιανουαρίου 2014

Δειλά ...στο Σαββατοβραδο



...κι οι λέξεις...
οι λέξεις ίδιες δε θά 'ναι πιά ποτέ
Ο "κίνδυνος" κι η "αντοχή"
η "αιχμαλωσία" και η "σπατάλη"
θα καταγράφονται από δω και εμπρός
με αριθμούς... ***

Εγώ το λεω δειλία


Με την κηλίδα της ερημιάς
σαν φήμη να εξαπλώνεται στο στήθος
πέρασα τοίχο-τοίχο
τα μεσάνυχτα απέναντι.
Κι όχι όπως οι άλλοι
-τυλιγμένοι με το μαύρο πανί της σιωπής-
αλλά με ηλεκτροφόρα σύρματα 
στην πλάτη μου ριγμένα
για το κρύο.
Έλεγα δε θα εκμυστηρευτώ πουθενά
τον μυστικό συνδυασμό
που δίχως δάχτυλα και χτένες
ξελύνει τα μαλλιά μου.
Και τι κατάφερα;
Ένας φεγγίτης
να πλέει στον καθρέφτη
ένας καθρέφτης να πλέει στο κρεβάτι
ένα κρεβάτι άλιωτο
να φλέγεται στα θαύματα.

Μετά...
πάντα και πάντα
εκείνη η γνωστή σχισμή
ίσα-ίσα
για να χωρέσει ένα γράμμα.

Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου






Η μπαλαντα της λογικης - Εκμεκ




(***από το "Σταματημένο στον πέμπτο", Ε-Α. Λουκίδου: "Το επιδόρπιο", ΚΕΔΡΟΣ 2012. σελ. 44-45)



Τετάρτη 8 Ιανουαρίου 2014

Ερημη(ν)...











Είσαι νερό
σ' ένα βαθύ πηγάδι
κελάρυσμα κρυμμένο στα καλάμια
στάλα βροχής σε μια πευκοβελόνα
Σ' αγγίζω κι εξατμίζεσαι
γίνεσαι σύννεφο λευκό και ταξιδεύεις
και με κοιτάς χαμογελώντας απ' τα ύψη σου
και προκαλείς τη δίψα μου
κ' υπόσχεσαι να βρέξεις
στα ραγισμένα απο τον λίβα χείλη μου
Είσαι μια υπόγεια φλέβα που κυλά
σε σκοτεινές σπηλιές, θαμμένες κοίτες
ακρογιαλιές πανάρχαιες
σκεπασμένες από την άμμο
και τη λήθη των αιώνων
Φοβάμαι να σ' ακολουθήσω
με τρομάζει
των ωκεανών η διφορούμενη άπλα
το ανεξιχνίαστο μπλε των οριζόντων
Κλείνομαι στον μικρό μου βέβαιο τόπο
ζω τη μικρή μου ανθρώπινη αυταπάτη
κολλώ σαν όστρακο στο βράχο μου
Σωπαίνω                                                                             Θυμαμαι μονάχα τη θάλασσα - Κ. Χατζής
Ορέστης Αλεξάκης




















Κυριακή 5 Ιανουαρίου 2014

"Κυριακη μες στο χειμωνα" ...


Le départ - Maissiat


Η μαγεία

Εκείνο που λυπόμουν περισσότερο ήταν οι ανεμοδείχτες,
στεκόμουν, λοιπόν, στην είσοδο των

μαγαζιών
περιμένοντας να με ρωτήσουν, ώσπου βράδιαζε,
έβγαζα τότε τα παπούτσια μου κι ακολουθούσα
από μακριά το λεωφορείο - κι όχι δεν παραλογίζομαι
φίλοι μου, αλλά είναι η μαγεία που έχουν οι λέξεις

όταν δε θέλουν να πουν τίποτα, όπως και το παράδοξο
αυτό ταξίδι μας μέσα στον κόσμο, δε θα 'χε καμιά
σημασία
αν ήταν αληθινό.

Τασος Λειβαδιτης













Παρασκευή 3 Ιανουαρίου 2014

Φυσαει ...νυχτα


-Σε ποια θαλασσα αρμενιζεις ...
-Της νυχτας ηλιαχτιδα
-Φυσαει διχως ανεμο
-Της μοιρας υφαντο...
τραγουδι : Σαββερια Μαργιολα
δισκος: "Αλισάχνη", Δεκεμβριος 2013




2/1/2014, 16:25΄



ΙΘ

Πώς να σ' αγγίξω;
Ρωτώ κι η σιωπή πάντα κρατεί
δε σπάζει

Ξαγρυπνούν εκείνα που αγαπώ
σε ασάλευτο παρόν
βραχνά κι αντιφεγγίζουν

Πρέπει να μάθω να μιλώ
με γλώσσα πάλι απ' την αρχή

Ποιος σ' έμαθε να σκάβεσαι;
Να μπαίνεις στις άλλες σου εκδοχές
κι εύκολα να ξεφεύγεις;

Πάλι εδώ δίχως τύψη σε πολιορκώ
καταστρέφοντας το γνωστό
με το σφυγμό να σφύζει στο λαιμό
νηστεύοντας την αμαρτία
και 'κείνη σοφά να μ' εκδικείται
Πανος Κυπαρισσης
"ΤΑ ΤΙΜΑΛΦΗ". Μελάνι, 2013



Τετάρτη 1 Ιανουαρίου 2014

Τα γιορτινα μου ρουχα ...

πάντα... τα μαύρα.

"Φορώ τα μαύρα στο κορμί και σε γιορτές ακόμα
ξέβαψε στο πουκάμισο της μοίρας μου το χρώμα"
(Κρητική μαντιναδα)



"Black in White" by Luck Chueh, 2004
Οι μνήμες μόνο κρατούν ημερολόγιο,
οι μνήμες απ’ το σώμα
Ο νους όχι, ψέματα σου είπανε
Ότι πόνεσε, ότι πλήγωσε, ότι χάθηκε
γράφτηκαν στη μνήμη των σπλάχνων
Και αυτά είναι που διαμαρτύρονται κάθε που οι εποχές επαναλαμβάνονται
Γιατί επαναλαμβάνονται ως φως, ως σκιά
Κι άντε να μετρήσεις τη φωτιά, άντε να λογαριάσεις το σκοτάδι

Όσες ημέρες κι αν το πάλεψα, το κρύο και η νύχτα με νίκησαν
Όση φλόγα κι αν γέννησα
κι αν με θράσος κόντρα πήγα στον άνεμο και τα σύννεφα πυρπόλησα,
δεν κατάφερα να πετάξω πιο ψηλά από τον καιρό

Στο ημερολόγιο ετούτο, ξημέρωνε κάθε φορά η τελευταία ημέρα
Και κάθε φορά η επόμενη
φανέρωνε κι άλλο σημάδι στα κουρασμένα χέρια μου
Συχνά τα νιώθεις να τρέμουν επάνω σου, μα φοβάσαι να τα κοιτάξεις
Προσπαθούν να γράψουν λέξεις εφηβικού νου, όμως δεν τα καταφέρνουν

Κάπου θα ξημέρωνε η ελπίδα
Κάπου τα άστρα θα φώτιζαν τον ουρανό
Μα με μάτια βουρκωμένα, μουχλιασμένα από την υγρασία,
τί να δω;

Υπήρχε το λευκό, ναι, για να διακρίνεις τη διαφορά,
όχι και να πάρεις το μέρος της όπως έκανα του λόγου μου
Λύγιζα συχνά, μα δεν μετάνιωσα
Δεν γνώριζα τον τρόπο, καταλαβαίνεις;

Επανέλαβα τους διαλόγους τόσες φορές
ώστε ήταν αδύνατον να μην τους αποστηθίσω
Βοήθησες κι εσύ σε αυτό
Βοήθησα κι εγώ
Αναρωτιέμαι όμως,
ποιός ήταν αυτός που υπαγόρευε;


L.N.E
(Ελένη Γούναρη)





Μαυρο ρουχο - Αγαμοι Θυται

'Ασπρη είναι η αρία φύλη
η σιωπή
τα λευκά κελιά
το ψύχος
το χιόνι
οι άσπρες μπλούζες των γιατρών
τα νεκροσέντονα
η ηρωίνη.
Αυτά λίγο πρόχειρα
για την αποκατάσταση του μαύρου.

Κατερίνα Γώγου