Σχεδόν ...όλα

Είναι μερικοί...Εκεί κοντά στα μεσάνυχτα, 

που ξύνουν το σκοτάδι με τα νύχια τους και βρίσκουν κομμάτια φως...

Aλκυόνη Παπαδάκη

Repulsion (Roman Polanski, 1965)

Έρχονται ώρες, που ξαφνικά σε πλημμυρίζει ολάκαιρο
Η νοσταλγία του ανέκφραστου- σαν τη θολή, αόριστη
ανάμνηση απ' τη γεύση ενός καρπού,
πούφαγες κάποτε, πριν χρόνια, σαν ήσουνα παιδί,
μια μέρα μακρινή, λιόλουστη- και θέλεις να τη θυμηθής
κι όλο ξεφεύγει. Τα μάτια σου
γεμίζουν τότε απόνα θάμπος χαμένων παιδικών καιρών.
Ή ίσως κι από δάκρυα.

Γι αυτό σας λέω, πιστεύετε πάντοτε έναν άνθρωπο που
κλαίει.
Είναι η στιγμή που σας απλώνει το χέρι του,
φιμωμένο και γιγάντιο,
Εκείνο που ποτέ δε θα ειπωθεί.

Τάσος Λειβαδίτης

Δε σε κοιταω στα ματια - Ορφεας Περιδης

Μη μου ξυπνάς τη λύπη μέσα μου

Άστη να κοιμηθεί, να γαληνέψει και να ξεχαστεί

Θα 'θελα να μπορούσα να θυμώσω και να φωνάξω

Να ξεσπάσω, να κλάψω, να εκδικηθώ

Μόνο που τίποτα από αυτά δεν θέλω να κάνω

Το μόνο που θέλω είναι να κοιμήσω την λύπη μου

Να την κοιμήσω και να την ξεχάσω

Όπως κάνω ότι ξεχνώ τόσα πράγματα...

Κι ας μην τα ξεχνώ... 

Ουίλλιαμ Σαίξπηρ