Δευτέρα 2 Σεπτεμβρίου 2013

Υπό...θέσεις



Αν δεις τα υποβρύχια
Πες τους ότι σ’ αγαπώ
Αν μαζευτούν τα σύννεφα
Πες τους ότι σε λατρεύω
Αν η θύελλα λυσσασμένη ξεσπάσει
πάνω στους βράχους της ακτής
Πες της ότι είσαι ο πολύτιμός μου λίθος
Αν κάποιος κόκκος άμμου λάμπει μες στις χιλιάδες
κόκκους άμμου που έχει η ακρογιαλιά
Πες του ότι είσαι το ακριβό πετράδι που αγαπώ


Όταν θα δεις τον ταχυδρόμο
Πες του με πόση ανυπομονησία περιμένω τα γράμματά
σου..

Γκιγιώμ Απολλιναίρ






Λείπω.
Λείπεις.
Λύπη.


Οικόσιτο ρήμα.

Το είχε δέσει η μάνα
μ’ ένα λουρί από το πόδι μου
για να μου κάνει συντροφιά όταν εκείνη
λύπη.
Ξέρω καλά τους χρόνους του και τις συνήθειές του.
Καμιά φορά,
στο τρίτο πρόσωπο βγάζει τη μάσκα
και απλώνεται
με ήττα.
(Εκτός κι αν κάτι
δεν έμαθα καλά.
Από παιδί.)
Aντιγόνη Βουτσινά




Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου