Παρασκευή 28 Ιουνίου 2013

Δρομοι του φεγγαριου ...

Moonchild - Rory Gallagher



"Σ' εκείνους που μέσα σε θυελλώδεις νύχτες εξεγέρσεων
ψάχνουν για ένα φεγγάρι παιδικό,
σ' αυτούς που δεν τους έμεινε καιρός,
σ' εκείνους που τους ξέχασαν,
στην γλυκύτητα του ύπνου όταν όλοι μας είχαν εγκαταλείψει,
στους καθρέφτες που κοιταχτήκαμε,
στις θάλασσες που δεν θα ταξιδέψουμε,
στα μονοπάτια που περπατήσαμε ερωτευμένοι κι ίσως
να μην ξαναγυρίσαμε από τότε,
στη Μοίρα, στην ωραία νεότητα,
στους διαβάτες (κι εγώ πού πήγαινα; κι ήταν τόσα πολλά
αυτά που ζήτησα; Μα τώρα είναι αργά- ώρα να φεύγω)
στα αποδημητικά πουλιά, στις ατμομηχανές που κουράστηκαν
κι έγειραν στο πλευρό να κοιμηθούνε,
στις καλαμποκιές όταν τις λούζει το φεγγάρι,
στα κορίτσια που βγάζουν το φουστάνι τους για να μπουν στον ουρανό,


Το παιδι και το φεγγαρι - Στ. Λαντσιας κ Κροταλα
στην αλληλογραφία ενός αγγέλου μ' ένα παιδί
σ'εκείνους που άργησαν, σ' αυτούς που δε θα ξανάρθουν,
στη γυναίκα που ρίχνει τα χαρτιά, στο γέρο που κλαίει,
στην Οδύσσεια που ζει ο ποιητής γράφοντας το πιο μικρό ποίημα
στη φευγαλέα στιγμή που έζησε ένας άνθρωπος
ζώντας μια ολόκληρη ζωή."

Tασος Λειβαδιτης






Τετάρτη 26 Ιουνίου 2013

σκοτεινα περιθώρια ...


Oτι απεμεινε απο την ευτυχια - Διαφανα Κρινα


Κοκκινο συννεφο εσυ

να ξαναγεννηθούμε
με το δικό σου χάραμα ν' ανθίσει ο κόσμος
να ξαναγεννηθούμε
σύννεφο εσύ κόκκινο στον ουρανό
άγγιγμα και ταξίδι εγώ σαν άνεμος

να ξαναγεννηθούμε
θάλασσα εσύ των τροπικών
κι εγώ νησί μοναχικό στον κόρφο σου

δάσος εσύ, βελούδινο σκοτάδι
κι εγώ τ' αγρίμι που προφέρει
με το χνώτο του τις μυστικές σου λέξεις

αγνοί, αθώοι, αθάνατοι
 
εσύ κι εγώ ψυχή και φως.

Τολης Νικηφορου



Σου στέλνω αυτό το γράμμα βγαλμένο
απ'τα πιο σκοτεινά υλικά του θανάτου της ψυχής μου.
Το σώμα μου, ένα κοχύλι που κάποτε μέσα του πλάγιαζες
αργεί τώρα, κάτω από βρώμικα σεντόνια,
αποζητώντας τα μέλη του στ'απομεινάρια μιας θυσίας.

Οι μέρες εδώ κυλούν σαν μικρά πεπρωμένα του τίποτα
που κατεργάζονται την εκμηδένιση μου,
θρυμματίζουν όλα μου τα άστρα
και μ' αποδίδουν ξανά στο κενό διάστημα,
στα ερωτηματικά και τους τρόμους.

Στα γράφω όλα αυτά, αυτή τη νύχτα
καθώς πίνω το τελευταίο μου ποτό με το Διάβολο
και φυσάει μι' αργόσυρτη βροχή,
φορτωμένη μ'αναμνήσεις κι αποχαιρετισμούς
και την ανία της ζωής χωρίς εσένα.

Τώρα ξέρεις γιατί δεν απαντώ.
Ξέρεις το τίμημα που πληρώνω.

στιχοι: Παντελής Ροδοστόγλου
μουσικη: Διαφανα Κρινα



cd/lp : " Ό,τι απέμεινε απ΄την ευτυχία " (2003)

Σάββατο 22 Ιουνίου 2013

"Σαν χαθω" ...

Οσα δεν σου ειπα - Μελινα Ασλανιδου


Με κλειστα παραθυρα - Αλ. Καγιαλογλου

Ο,τι ειχαμε να πουμε 

Ό,τι είχαμε να πούμε το είπαμε.
Τώρα είναι καιρός να κλείσουμε τα παράθυρα
Ερμητικά και ν’ αντικρίσουμε τη ζωή κατάματα
Χωρίς φόβο και πάθος.

Να δούμε τι έφταιξε και μείναμε στα μισά
Του δρόμου αγκαλιά με κάτι ξέφτια ονείρων
Απραγματοποίητων, με κάτι σακατεμένες μνήμες
Που μας ακολουθούν σαν το κουτσό σκυλί
Τριποδίζοντας.


Αυγερινος Μαυριωτης








Ονειρο μεσα σε όνειρο

Δέξου ετούτο το φιλί στο μέτωπό σου!
Και τώρα που χωρίζουμε,
Άφησε να σου πω-
Ότι οι μέρες μου εκύλησαν μέσα στ΄ όνειρο
Είναι αλήθεια, όπως το λεγες΄
Αν, όμως, η ελπίδα πέταξε
Μες σε μια νύχτα ή μια μέρα,
Μες σ΄ ένα όραμα ή μες στο τίποτα,
Είναι γι΄ αυτό λιγότερο χαμένη;
Όλα όσα βλέπουμε ή ό, τι φαινόμαστε
Όνειρο είναι μέσα σε όνειρο.
Στέκομαι ανάμεσα στο βογγητό
Μιας θαλασσοδαρμένης ακτής,
Και μες στα χέρια μου κρατώ
Κόκκους χρυσούς της άμμου-
Πόσοι λίγοι! Κι όμως πως γλιστράνε
Από τα δάχτυλά μου και βαθιά πάνε,
Καθώς θρηνώ-καθώς θρηνώ!
Θεέ μου! μήπως θα μπορούσα 
Μέσα στο χέρι πιο σφιχτά να τους κρατούσα;
Θεέ μου! πως θα κατορθώσω
Μόνο ένα απ΄ το ανίλεο κύμα να γλιτώσω;
Όλα όσα βλέπουμε ή ό, τι φαινόμαστε
Όνειρο είναι μονάχα μέσα σε όνειρο;

Έντγκαρ Άλαν Πόε





Τετάρτη 19 Ιουνίου 2013

Last summer's dream ...



ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ
Ένα κλωνάρι από ρεικιά στο χέρι μου ριγεί
Να το θυμάσαι το φθινόπωρο το πεθαμένο
δε θα ξαναϊδωθούμε πια ποτέ σ’ αυτή τη γη
Πικρή ευωδιά της εποχής κλωνάρι της ρεικιάς
Και να θυμάσαι πως εγώ σε περιμένω


Ο ΤΑΞΙΔΙΩΤΗΣ
Ανοίχτε μου την πόρτα αυτή που κλαίγοντας χτυπώ
η ζωή μας είναι μεταβλητή σαν τα νερά του Ευρίπου
είδες μιαν όχθη σύννεφα να κατεβαίνει
με τ’ ορφανό πλοιάριο στους πυρετούς του μέλλοντος
όμως όλες τις μεταμέλειές σου τις θλίψεις όλες τις θυμάσαι [...]

Guillaum Apollinaire


Town without pity - Gene Pitney
Something 's gotten hold of my heart - G.P.




Πάλι απόψε 
στο φουγάρο της μνήμης 
τρέμει αγέρας καυτής ερημιάς 
Πάλι απόψε 
το πινέλο της θλίψης 
στάζει μωβ βροχερής καταχνιάς 
Κουρασμένες οι σκιές των ονείρων 
σέρνονται κατάχαμα 
σαπισμένα σκαριά 
στου καιρού τα λιμάνια 
Ραγισμένες ψυχές αλυχτούν 
τρομαγμένα πουλιά 
απ’ τους κρότους 
βαριάς καταιγίδας 
Εαυτοί γυμνοί και είδωλα- 
φαντάσματα στα συντρίμμια 
σκονισμένου καθρέφτη 
Πάλι απόψε… . Πάλι…
(26/10/11)

Δευτέρα 17 Ιουνίου 2013

Ακριβή(ς) ανάλυση...

Ποσο σ ´ αγαπω - Ελπιδα


Πάει. Αυτό ήταν.

Πάει. Αυτό ήταν.
Χάθηκε η ζωή μου φίλε
μέσα σε κίτρινους ανθρώπους
βρώμικα τζάμια
κι ανιστόρητους συμβιβασμούς.
Άρχισα να γέρνω
σαν εκείνη την ιτιούλα
που σού `χα δείξει στη στροφή του δρόμου.
Και δεν είναι που θέλω να ζήσω.
Είναι το γαμώτο που δεν έζησα.
Κι ούτε που θα σε ξαναδώ.


Κατερινα Γωγου








Στεναγμος

Αν στις αναμνήσεις σου δείς κάποτε
μεσ' στην αχλύ του παρελθόντος
να ξεπετάγεται η θλιβερή μου θύμηση
μισοσβησμένη πια απ' τον χρόνο,
συλλογίσου πως ήσουν πάντα λαχτάρα μου
και αν η μνήμη μιας αγάπης τόσο θείας
συγκινήσει την καρδιά σου' σκεπάσει με
σύννεφα τον ουρανό σου,
γεμίσει με δάκρυα τα γαλάζια σου μάτια'
ω! μη με ψάξεις εδώ στη γη
που έζησα, που πάσxισα
αλλά στο βασίλειο των μνημάτων
που βρίσκεις γαλήνη και ανάπαυση!




Jose´ Asuncion Silva




Δυό τρυπια κερματα στην τσεπη

και τη ζωη την προσπερνω
Με ένα «δινω» …κι ένα «πρεπει»
Πως ν’ αγορασεις ουρανο;
(15-6-13)




Πέμπτη 13 Ιουνίου 2013

Αν περνάς από κοντά...

έτσι θα είναι πάντα
ανοιχτά η πόρτα
για τον ερχομό
είσοδος... ελεύθερη
¨μην αγγιζετε¨ μόνο
μην αγγιξετε το τίποτα
δεν θα βρείτε από δω
να πάρετε κάτι
στερεψαν και τα χαμένα
όχι, λάθος!  τα ...χαρισμένα


Τετάρτη 12 Ιουνίου 2013

en français...


En deux mots - Yves Jamait


Σα να μην υπήρξαμε ποτέ
κι όμως πονέσαμε απ’ τα βάθη.
Ούτε που μας δόθηκε μια εξήγηση
για το άρωμα των λουλουδιών τουλάχιστον.
Η άλλη μισή μας ηλικία θα περάσει
χαρτοπαίζοντας με το θάνατο στα ψέματα.

- Και λέγαμε πως δεν έχει καιρό η αγάπη
να φανερωθεί ολόκληρη.

Ν. ΚΑΡΟΥΖΟΣ

Τρίτη 4 Ιουνίου 2013

...Διχτυ "ασφαλείας"


Oτι κι αν ζησεις - Μιλτος Πασχαλιδης

"Rust and Blue", Mark Rothko***




Xρόνια τώρα στα απάτητα σύνορα
των ονείρων μου
σ' αναζητώ ...
Σε πόσα ''εκεί''
δεν ήμουν ;
Σε πόσα ''εδώ'' θα λείπεις;
Πόσα ταξίδια μείναν ''μόνα'';
Μακάρι να ήταν τα πάντα ''αλλιώς'' ...
Στο συρματόσχοινο της ψυχής
κουρνιάζουν οι λύπες ...
Δίχτυ ''ασφαλείας '' τ' ανείπωτα τ' ανομολόγητα...

Γιώργος Δουατζής









(***χαρακτηριστικό δείγμα Color Field painting : ένα ύφος της αφηρημένης ζωγραφικής που εμφανίστηκε στη Νέα Υόρκη κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1940 και του 1950. Εμπνευσμένη από τον ευρωπαϊκό μοντερνισμό συνδέεται στενά με τον αφηρημένο εξπρεσιονισμό. )


Κυριακή 2 Ιουνίου 2013

Το ταξιδι ...κραταει "λιγο ακομα"


Κι ολο μου λες - Βουλα Σαββιδη


"Τώρα κλωτσάω φύλλα. Και σε περιμένω το βράδυ. Θα ξανάρθεις με τη Σμύρνη σου καμένη και θα ξαναπροσφυγέψεις μπροστά από τον καθρέφτη, χτενίζοντας την κάπνα από τα μαλλιά σου. Ξέρεις τι θα 'θελα να σου πω? Πως ό,τι σου αρέσει, ό,τι αγαπάς, θα μπορούσα να είμαι εγώ. Απλά, δεν πρόλαβα να γίνω. Πως όσα σου έχουν πει διάφοροι ότι μπορούν να κάνουν για σένα, τα μπορώ κι εγώ. Απλά δεν τα σκέφτηκα πρώτος. Πως όποτε με περίμενες κι αργούσα, κλωτσούσα φύλλα. Και σ'αγαπούσα, ξερά και κίτρινα..."
Οδυσσέας Ιωάννου  
("Κέρματα", 2004) 

"Le regard d' Ulysse" by Theo Angelopoulos




















(στιχοι τραγουδιων : Οδυσσεας Ιωαννου)

Σάββατο 1 Ιουνίου 2013

"καπνισμενες" ...ωρες


Μια εκδρομη - Δημητρης Μητροπανος



Χρόνος παραμορφώθηκε,
Τα χρόνια που έρχονται παραμορφώθηκαν.
Ξέρεις πού θα με βρεις,
Εγώ ο Φόβος.
Εγώ ο θάνατος.
Εγώ η μνήμη, ανήμερη.
Εγώ η θύμηση της τρυφεράδας του χεριού σου,
εγώ ο καημός της χαλασμένης μας ζωής.
Θα πολιορκώ το «κοίταζε τη δουλειά σου» με τη αγωνία μου.
Θα θρυμματίζω τον ύπνο τους μ’ άσεμνα, φρικιαστικά βεγγαλικά.
Σφαίρες αμέτρητες θα πέφτουν στους αδιάφορους διαβάτες,
ώσπου ν’ αρχίσουν να σφαδάζουν
ώσπου ν’ αρχίσουν ν’ αναρωτιούνται.
Εμένα δε θα μπορούν να με σκοτώσουν.
Όμως θαρρώ, οι μόνοι που -ίσως -καταλάβουν θα ναι τα παιδιά,
πλούσια απ’ την κληρονομιά μας
πρώτη φορά, τα παιδιά
σκληρά στη μνήμη, σκληρά σε μας,
θα διαβάσουν ίσως έγκαιρα
τ’ αδέξια μηνύματα των προτελευταίων ναυαγών
διορθώνοντας τα λάθη,
σβήνοντας τα ψέματα,
ονοματίζοντας σωστά, χωρίς ρομαντισμούς τα παιδιά,
χωρίς αναγραμματισμούς ηλικίας
σημαδεμένα από την αστραπή

τη γνώση της μοναξιάς της δύναμης
            που σε μας άργησε τόσο πολύ να ‘ρθει [...*]



Ρενα Χατζηδακη