Πέμπτη 30 Μαΐου 2013

... "να μου ταξεις"


Τωρα που πας στην ξενητεια - Ν. Μουσχουρη


Μεσα στις πετρες

Κι όμως δεν αυτοκτόνησα.
Είδατε ποτέ κανέναν έλατο να κατεβαίνει μοναχός του στο
πριονιστήριο;
Η θέση μας είναι μέσα δω σ' αυτό το δάσος
με τα κλαδιά κομμένα μισοκαμένους τους κορμούς
με τις ρίζες σφηνωμένες μες στις πέτρες.

Αρης Αλεξανδρου







*φωτο: αλιευμενη ...απο το δικτυο

Τρίτη 28 Μαΐου 2013

Ιf ...


O mare e tu - D.Pontes, A.Bocelli











Τώρα που ο κόσμος τρύπησε
κι απ΄την πληγή του στάζει ο καιρός.


Αν σ΄αγαπώ είναι που σ' αγαπώ στον πόνο σου
αν σε μισώ είναι που με τυφλώνει ο πόνος μου
η απελπισία μου
τινάζεται τη νύχτα απ΄το σκοτάδι της
και σπαρταράει με θόρυβο ερπετού
μέσα στην κάμαρα
τέρας οικόσιτο προκατακλυσμιαίο
που βγαίνει απ΄την κοιλιά μου
και σεληνιάζεται
σφαδάζοντας στο δάπεδο-
η απελπισία μου
στριγγλίζει με ψιλή φωνή:
εσύ, εσύ, εσύ, εσύ
Εσύ
Εσύ
κι η μοναξιά του χρόνου.

Αντώνης Φωστιέρης














Δευτέρα 27 Μαΐου 2013

το απολυτο τιποτα*** ...



Και δε ζητώ, δε λέω τίποτα,
Σε μια σιωπη και δέκα σπασμενα βλέμματα,
μονάχα στέκομαι αντικρύ σου,
κρατώ την τελευταία ανάσα μιας υποσχεσης.
και σε κοιτάω όπως θα κοίταζα
Θυμαμαι μου είχες πει, 
κλεισμένη πύλη Παραδείσου.
"θα παραμεινω Απουσια, για να έχω αξία στην ζωή σου...
Κώστας Ουράνης
Άννα Τσεκούρα







Ω, στο σπίτι θα επιστρέψω

Ω, στο σπίτι θα επιστρέψω μέχρι το πρωί
πάρα πολύ κουρασμένη, μα χαρούμενη
έχοντας πάρει το πιο πολύτιμο δώρο.
Εγώ τη δική μου παρουσία στα ψάρια,
στα δελφίνια και τα μύδια και τα πουλιά
χαρίζω για μια μόνο νύχτα
κι αυτά θα μου προσφέρουν τη δική τους - ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ

Петя Стойкова Дубарова
(Πέτια Ντουμπάροβα ,1962-1979)


Παρασκευή 24 Μαΐου 2013

Scenes ...



The Martlet's tale - K. Βητα (Μ. Χατζηδακις)


H μπαλαντα των αισθησεων και ... (Β.Λεκκας)

Σαν παλιό σινεμά και σαν τη Χαλιμά
που μιλάει με τα παιδιά
σου κρύβω την αλήθεια
κι αφήνω από τα στήθια μου να βγουν
παραμύθια για κείνους π’ αγαπούν [...]


Αρης Δαβαρακης







Τετάρτη 22 Μαΐου 2013

Άνθη και στιχοι ..."στις ρωγμες της πικρας"



Aτελειωτα χρυσανθεμα - Κωνσταντινος Βητα


"Five  sunflowers"
by Vincent Van Gogh

Τα χρυσανθεμα του Οκτωβρη

Κι αποψε εψαχνα
λεξεις που σταζουν αιμα.
σιδερενιος αερας απογνωσης
τις πετρωσε.
Θα τις κρυψω την αυγή
στο χωμα του κηπου
να σκεπαστουν απ' τα ξερά
χρυσανθεμα του Οκτωβρη.

(πρωτη αναρτηση: Κυριακη 30/10/11 )



[...] Και κατι άλλο, ισως πιο ποιητικο. Φυτεψε άνθη στις ρωγμες της πικρας σου. Κι υστερα βρες ενα μικρουλι ξεφωτο και καθισε να απολαυσεις το αρωμα τους. Α!  Κι αν θελεις,  μη ξεχασεις, παντα υπαρχουν καποιοι που αξιζει να τους προσφερεις ενα σου
 χρυσανθεμο [...]  ("Ξεφυλλίζοντας τη σιωπή", Αλκυόνη Παπαδάκη) 





Τα χαμενα ηλιοτροπια


Τον Αύγουστο του 1888, Βίνσεντ βαν Γκογκ άρχισε να ζωγραφίζει μια σειρά από έργα, 
"Τα ηλιοτρόπια",
 τα οποία, "ίσως περισσότερο από οποιοδήποτε άλλο από τα έργα του, τον έχουν κάνει γνωστό σε όλο τον κόσμο. Συχνά είναι τα μοναδικά έργα με τα οποία προσδιορίζεται ". 
Το "Βάζο με πέντε ηλιοτρόπια" αγοράσθηκε το 1920 απο τον φιλότεχνο Ιαπωνα, ιδιοκτήτη κλωστοϋφαντουργίας, Koyata Yamamoto. Ο Yamamoto είχε μια μεγάλη εκτίμηση για τις τέχνες και, περιστασιακά, έγραψε ποίηση. Το έργο έτυχε ευνοϊκής υποδοχής από το ιαπωνικό κοινό, ειδικά κατά τη δεύτερη έκθεση στην Οζάκα, όπου προσέλκυσε, μεταξύ πολλών άλλων έργων,  τη μεγαλύτερη προσοχή. Παραδόξως, το μεγάλο πλαίσιο του πίνακα είχε μια βαθιά επίδραση στην τύχη του. Κατά τη διάρκεια της έκθεσης Shinanobashi το ασυνήθιστα βαρύ πλαίσιο προκάλεσε την πτώση του πίνακα από τον τοίχο.Το πλαίσιο είχε καταστραφεί και Yamamoto ήταν τόσο εξοργισμένος, που ποτέ δεν επέτρεψε να εκτεθεί και πάλι.


Τα τελευταία χρόνια του Β 'Παγκοσμίου Πολέμου ο Yamamoto ανησυχώντας για την τύχη του πίνακα, ζήτησε από μια τράπεζα στην Οσάκα την αποθήκευσή του στο υπόγειό της. Η τράπεζα αρνήθηκε με την αιτιολογία ότι η λεπτή εργασία θα μπορούσε να καταστραφεί από την υγρασία του υπογείου.
Στις 5-6 Αυγούστου 1945 το σπίτι του Yamamoto καταστράφηκε ολοσχερώς απο βομβαρδισμό, την ίδια ακριβώς στιγμή με τον βομβαρδισμό της Χιροσίμα.
Ο Yamamoto επέζησε από τις αεροπορικές επιδρομές, υπάρχουν δε εικασίες οτι δεν κατάφερε να σώσει τον πίνακα εξ' αιτίας του βάρους του κάδρου, που τον περιείχε. Μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο ποτέ δεν ανέφερε, ούτε μία φορά, πόσο πολύ αγαπούσε τον Van Gogh και τη ζωγραφική του. Ο Koyata Yamamoto πέθανε στις 25 Νοεμβρίου 1963 στην ηλικία των 77.


Τρίτη 21 Μαΐου 2013

Αργα... , θα κινησω





Θέλω να ξέρεις...

Θέλω να ξέρεις πως δεν έσβησε,
μέσα μου η πύρινη ματιά σου
κι αυτά τα χρόνια που δε μ’ έβλεπες,
εγώ τα πέρναγα σιμά σου!
Θέλω να ξέρεις πως το χέρι σου
στη μοναξιά μου μ’ οδηγούσε,
θέλω να ξέρεις πως η σκέψη σου
τα ονείρατά μου κυβερνούσε [...]

Κι οπού κι αν βρέθηκα, μονάχη μου
ή μες στο βούισμα του κόσμου,
ήσουν εσύ παντού και πάντοτε
ο μυστικός σύντροφός μου [...]

Κι όταν ο Χάρος, που λαχτάρισμα
τέτοιο μας έδωσε μια μέρα,
τέλος, κινήσει κι έρθει να με βρει,
προτού μ’ αυτόνε φύγω πέρα,
θέλω να ξέρεις πως μ’ εσένανε
τα στενά λόγια θα μιλήσω,
κι αργά μ’ εσέ, για κάποιο ανέβασμα
σε κάποιο Βράχο θα κινήσω.

Μυρτιωτισσα
(ποιητική συλλογή : Κίτρινες Φλόγες)














Κυριακή 19 Μαΐου 2013

"Κι ολο και σκοτεινιαζει" ...



Tώρα που δεν μπορώ παρά να με θυμάμαι μόνο
ξέρω, δεν ήταν έτσι, τίποτε δεν ήταν
αλλιώς έγιναν όλα.

Η μαρτυρία μου ασαφής. Τι υπεκφυγές, τι συγκαλύψεις
σε λόγια, σε γραφτά και σε φερσίματα…
Αλλά πώς να τα πω και φαντασίας καμώματα όλα αυτά;
Δε γίνεται.
Β.Λ.











Πώς να αναιρέσω μια κατάθεση
πώς να διευκρινίσω μια ζωή;
Το ειπωμένο με εκδικείται
κι ανεξιχνίαστο μένει πάντα το υπαρκτό.

Σίγουρα κάτι μου διαφεύγει
κάτι που λάθος το έζησα και λάθος με έζησε
κι όλο και σκοτεινιάζει γύρω μου
κι όλο και σκοτεινιάζει.

Πού βρίσκομαι
Τι ώρα να ‘ναι.

Βυρων Λεονταρης
(συλλογή «Εν γη αλμυρά»)

Σάββατο 18 Μαΐου 2013

Ελ-λειψεις ...


Σαββατοβραδο - Στ. Καζαντζιδης










Σαββατοβραδο - Δ. Μητροπανος
Παει η ζωη μου αδικα - Δ. Μ.















... σε σιγηλά λησμονεία
υπάρχω χαρούμενος απο άσπιλη θλίψη
σμιλεύοντας τη μοναξιά
ζηλεύοντας το άπειρο που λείπει ...

Ν. Καρούζος
(από το ανεκδοτο ποιημα: "Αμφορεας", αποσπασμα)



Παρασκευή 17 Μαΐου 2013

Φ...ονικά


φωνη! 
φωνη δεν εχω
να σου φωναξω
μη φευγεις ...φως μου
φοβαμαι...
το φως!
(σημερα, 11.40 π.μ.)
























...   ...   ...





[...]
Κράτα με λες κι ήρθα από τ`αστέρια
κράτα με κι ας έχω αίμα στα χέρια
αγάπησε τα λάθη που θα κάνω πριν χαθώ.


Μεινε 
(Χ.Θηβαιος)

για ν`αντέξω το χρόνο
πριν με γκρεμίσει.
Μόνο εσένα θέλω
ένα δρόμο να μου χαρίσεις.
Είναι ριζωμένος ο φόβος μου
σαν νύχτα βαθιά
Γίνε γύρω απ`το πρόσωπό μου
ζεστή αμμουδιά.


Πέμπτη 16 Μαΐου 2013

Για ενα μόνο μπλε ...


Κυκλαδικο - Παντελης Θαλασσινος
(στιχοι : Ακος Δασκαλοπουλος)

"L' Homme a la guitare"
by Georges Barque*
Το μπλε τραγούδι [Blue song]

Είμαι κουρασμένος
Είμαι κουρασμένος, από κουβέντες κι από πράξεις
Κι αν θα με συναντήσεις σε κάποιο
δρόμο, μη μου κάνεις ερωτήσεις, γιατί
τ’ όνομά μου μονάχα μπορώ να σου πω
και τ’ όνομα της πόλης όπου
γεννήθηκα - Μα τούτο αρκεί.
Δεν έχει πια νόημα αν το αύριο
θα φτάσει. Αν υπάρχει
μονάχα τούτη η νύχτα κι έπειτα έρθει
το πρωί, δε θά ‘χει νόημα τώρα.
Είμαι κουρασμένος. Είμαι κουρασμένος από κουβέντες
κι από πράξεις. Μες στην καρδιά μου
θα βρεις μια χούφτα μικρούλα
από σκόνη. Πάρ’ την και φύσα την έξω
στον άνεμο. Άστην, να την πάρει ο άνεμος
και θα βρει το δρόμο για το σπίτι.

Tennessee Williams

(Ο καθηγητής Henry Schvey βρήκε αυτό το νεανικό ποίημα του σπουδαίου αμερικανού θεατρικού συγγραφέα Tennessee Williams το 2004 σ’ ένα βιβλιοπωλείο στη Νέα Ορλεάνη των ΗΠΑ. Ήταν γραμμένο με μολύβι στην τελευταία σελίδα ενός μπλε φυλλαδίου εξετάσεων για το μάθημα των Ελληνικών, στο Πανεπιστήμιο Washington του Σεν-Λούις, το 1937, όταν ο Williams σπούδαζε εκεί.)




* Μαζι με τον Pablo Picasso θεωρουνται οι ιδρυτες του κυβισμου.

Τετάρτη 15 Μαΐου 2013

Εξοδος ...



paint : Elena Ilku
Έλα
Η θλίψη μου έχει κι αυτή περάσματα
Μπορείς να τη διασχίσεις

Τα αμίλητα πλατώματα και τα ψιθυριστά νερά της
Τα πλανταγμένα της φωτάκια, τα ασάλευτα τραύματά της
Το πένθος που κρατά την ανάσα του, την ανάσα μου,
την ανάσα μας
Τους κήπους της που αναπλάθει συνεχώς
Και στις καυτές της πέτρες, στις αμμούδες
- μισές πέτρες, μισές γλυπτά -
Άπλωσε την παγωμένη λιμνούλα των ματιών σου

Μπορείς να τα επισκεφτείς σαν ξένη χώρα
μες στη χώρα σου
Κι έχει μια έξοδο πελώρια στα μάτια μου
- μη ρωτάς πώς το αντέχω
τέτοιο άνοιγμα.
                     Αντέχω - 

                               Αρετή Γκανίδου
(από τη συλλογή Ορυκτό φως, 2011)


πρωτη αναρτηση στις 24/4/13 : Ενα λιβαδι μεσα στην ομιχλη ...

Τρίτη 14 Μαΐου 2013

Συναρμογες και συναφειες ...



Ανέμελα περιφέρεσαι

Ανέμελα περιφέρεσαι στην καρδιά μου
κι έχεις επιτάξει και την πιο μικρή μου φωνή.
Και δεν είναι που δεν προσπάθησα να τραβηχτώ:
περπάτησα όλα τα σοκάκια να σε σκορπίσω,
ποτίστηκα όλη τη βροχή να σε σαπίσω –
αλλά πάντα καταποντίζεται κάθε απελπισμένη πρόφαση
και χαμογελάς μέσα στη μνήμη μου ανεύθυνα∙ 
και σε ζητώ
με πιο πολλή ταπείνωση, με πιο πολλή λαχτάρα.

Θεοδώρα Ντάκου
Από τη συλλογή Η ηλικία του πανικού (1984)


Μέχρι να σε ξαναδώ

Μέχρι να σε ξαναδώ
δε θα μπορώ ν' ακούω μουσική
μήπως γλιστρήσει ο ήχος σου απ' την καρδιά μου.

Δε θα γυρνώ στους δρόμους
γιατί θα θέλω να σε συναντήσω
μέσα σ' όλα τα μάτια που περνούν.

Μέχρι να σε ξαναδώ, κάθε βράδυ
θα έχω την επέτειο των χεριών σου
την ίδια ώρα, την ίδια ακριβώς
– πίκρα μου και χαρά μου, πόσα χρόνια
σκαρώνεις ιστορίες πριν να κοιμηθείς.

Κι όταν σε ξαναδώ, 
θα ψάχνω μέσα στις κινήσεις σου
μήπως και τάχα ξέρεις για τον πόνο μου.
Μέσα στ' ανίδεο χαμόγελό σου
όλος ο κόσμος αναδεύεται∙
ούτε σαράντα χρόνια να το κυνηγώ
δε θα μπορώ να βρω το μερτικό μου.
Θεοδώρα Ντακου



Δευτέρα 13 Μαΐου 2013

Συννεφα, ... χρωματα, ... Εσυ


Οτι δεν ελησμονησες ποτέ δε σε ξεχνα...
















































κι εγω ...


















Ενα παιδι μετραει τ' αστρα

Πού είσαι τώρα;
Είσαι κάπου;
Ή χάθηκες στα σκοτεινά περιβόλια
που σε κατάπιναν από παιδί;
Στα απόκοσμα ξωκλήσια που σε κατασκόπευε
η μάγισσα μάνα σου;
Ή μήπως ενσωματώθηκες στις μαγικές σελίδες
του Λουντέμη σου; [...]
Ο κόσμος όλος φλέγεται
κι οι στράτες αποκάμουν
Κι εμένα
Εμένα μου έλαχε
Να ζω πικρά
Στης φαντασίας σου τις παρυφές
Μην και ο άδικος κόσμος δεν μπορέσει
Μην και το απόλυτα σκληρό δεν καταφέρει
Στο χώμα που περπάτησες
Να σβήσει τα χνάρια
Να βάλει τέλος σε μια πορεία οδύνη
Τώρα όλα περάσαν
Οι μνήμες καβαλικεύουν τον υγρό καιρό
Και τα μισόκλειστα μάτια
σε ταξιδεύουν στα παραμύθια που με χαράμισες


ΤΑΣ ΣΟΣ

Κυριακή 12 Μαΐου 2013

Trying hard ...


(μτφρ.τιτλου: Ολεθρια μοιρα...)


Preguntas Hermosas
(A "pas de deux" of poetry)




Poema X
We have lost even this twilight...
(Pablo Neruda)
Under the harvest moon
We have lost even this twilight. 
Under the harvest moon,
No one saw us this evening hand in hand
When the soft silver
while the blue night dropped on the world.
Drips shimmering
I have seen from my window
Over the garden nights,
the fiesta of sunset in the distant hills.
Death, the gray mocker,
Sometimes as a coin
Comes and whispers to you
lit a piece of sun in my hands.
As a beautiful friend
I remembered you with my soul clenched
Who remembers.
in that sadness of mine that you know.
Under the summer roses
So, where were you?
When the flagrant crimson
Who else was there?
Lurks in the dusk
Saying what?
Of the wild red leaves,
Why all the love I will suddenly
Love, with little hands,
feel when I am sad and far away?
Comes and touches you
The book that always closed at dusk fell,
With a thousand memories,
and rolled like a hurt dog at my feet my cloak.
And asks you
Always, always you recede through the evenings
Beautiful, unanswerable questions.
toward the twilight-erasing statues.
(Carl Sandburg)





*** Pas de deux : (ακριβης μεταφραση: βήμα για δυο) 
όρος του κλασσικου μπαλετου, που σημαίνει χορός για δύο.



... Two ballet dancers perform a dance enhanced 
with surreal multi and after-image effect visuals.



Σάββατο 11 Μαΐου 2013

Στα ιχνη σου, βαθειά ...


Σελιδα λευκη - Παντελης Θεοχαριδης


P. Picasso : "Η κοκκινη πολυθρονα"

......αντισυμβατικός μέχρι και στα χρώματα που χρησιμοποιούσε:ο συνιδρυτής του κυβισμού χρησιμοποιούσε χρώμα για τοίχους, πιθανώς για να δώσει στα έργα του μια γυαλιστερή υφή που κρύβει τα ίχνη του πινέλου.Η Κόκκινη Πολυθρόνα του 1931 ( Ινστιτούτο Τέχνης του Σικάγο) εξετάσθηκε σε ένα μικροσκόπιο «σκληρών ακτίνων-Χ» και αποκαλύφθηκε ότι τα σωματίδια χρωστικών στον πίνακα ταιριάζουν απόλυτα με τη χημική σύσταση των προϊόντων της Ripolin, της πρώτης μάρκας χρωμάτων για οικιακή χρήση. Πολλοί ιστορικοί της τέχνης πιστεύουν ότι το εφέ που διάλεξε ο Πικάσο θα ήταν αδύνατο να επιτευχθεί με συμβατικά χρώματα ζωγραφικής. (news.in.gr/culture)

Πτερόεσσα θλίψη

ας μην γελιόμαστε.
ο καθένας με τις σφαίρες του.
ο καθένας στον δικό του πόλεμο.
καμιά φορά
σταματάμε τα διερχόμενα
τουριστικά λεωφορεία
και ζητάμε παυσίπονα
από τους επιβάτες.
για μιαν αναμνηστική φωτογραφία
μας χαρίζουν
ακόμη και τον πυροσβεστήρα.
ύστερα
μας επιτρέπουν να πεθάνουμε
ανενόχλητοι.
αυτός ο ήλιος που δεν δύει
δεν είναι ήλιος.


είναι τα καντήλια μας,
της λύπης το αργό πετρέλαιο
που φλογίζει
τους μακρείς λαιμούς των φουγάρων.
αυτό το ναυάγιο
που μισοκοιμάται στο ένα πλευρό
δεν είναι ναυάγιο.
είναι το σπασμένο σου γόνατο,
το δεξί μου δάχτυλο
το ακρωτηριασμένο
κι αυτές οι σελίδες οι λευκές
πάνω στο σεντόνι
κάποιας ζωής χαμένα επεισόδια,
ανέκδοτες των ονείρων
στιχομυθίες.
Λιλιαν Μπουρανη



... ... ...
και το ρηγμα μου να βαθαινει
καθε μερα και περισσοτερο...
ετσι σαγηνευεται το σκοταδι
(11/5/13)

Παρασκευή 10 Μαΐου 2013

Στιγμες ...ωρες ...χρονια

Ωρες σιωπης - Διονυσης Τσακνης


Καπου νυχτωνει - Δ. Μητροπανος


Τα ρολογια

Και βέβαια το ξέρεις
σέ τίποτα δεν ωφελούν τα ρολόγια.
Οι δείχτες είναι το σπαθί πού
διαρκώς αλλάζει κόψη.

Ατέλειωτοι κύκλοι αφαιρέσεως τά ρολόγια.
Κάθε αριθμός κι ένας τρόπος εκροής του χρόνου.

Έτσι είναι τα ρολόγια. Σκοτεινοί συνωμότες.


Χρήστος Τουμανίδης









Πέμπτη 9 Μαΐου 2013

ήρθε ο καιρός να παραδεχτούμε ...

Σελήνη 20 ημερών


(απόσπασμα)

... Λοιπόν, τι κάνουμε εδώ και πότε θ' αλλάξει ο κόσμος, γιατί όπως όλοι μας
έζησα κι εγώ αφηρημένα - βέβαια αγάπησα τα ιδανικά της
ανθρωπότητας
αλλά τα πουλιά πετούσαν πιό πέρα (κι αλήθεια κάποτε παιδιά
αφήναμε στη μέση τις υπερπόντιες εκστρατείες μας για ν'
ανεβάσουμε έν' άρρωστο πουλί στο δέντρο)
και τις νύχτες σχεδίαζα έκτακτα δρομολόγια τραίνων για κείνους
που άργησαν
ή ονειρεύομαι να ζήσω υπέροχα, απερίσπαστος από προσωπικές
ευδαιμονίες
και στάθηκα πάντα ανυπεράσπιστος μπροστά στους άλλους όπως οι
νεκροί
έτσι έμαθα τι θα πει αιωνιότητα.

Τώρα ανεβαίνω σε μιάν άμαξα απ' αυτές που διασχίζουν τον ύπνο
μου
και δραπετεύω. Θα με ξαναβρείτε στα ωραιότερα ποιήματα του
άλλου αιώνα
να νοσταλγώ τον Θεό.

Αλλά τις νύχτες παίρνω χάπια και πλαγιάζω νωρίς, όχι για να
κοιμηθώ,
αλλά για να πάω σε παράξενες συναντήσεις με ανθρώπους που έχασα
ή με πρόσωπα αβέβαια, θαμπά, πριν από χρόνια σε κάποιες νύχτες
ξαφνικά συναντημένα - και δόξα τω Θεώ δεν κατάλαβα ποτέ
τον κόσμο
κι αυτό το ρίγος που διατρέχει το σπίτι είναι από πράξεις που

αποφύγαμε (και μετανιώσαμε)
μεγάλα γεγονότα που χάθηκαν μες στη συντομία των ημερών,
σκέψεις υπέροχες που αρκέστηκαν στα δάκρυα
και τις νύχτες η πικρή ανάμνηση εκείνων που σε πρόδωσαν
και ο ύπνος τους συγχωρούσε. Κι αγάπησα τις λέξεις που
με ταπείνωσαν γιατί με ανακαλούσαν σε μιάν άλλη παιδικότητα.

Α, έχασα τις μέρες μου
αναζητώντας τη ζωή μου. ...

Τάσος Λειβαδίτης - (ΜΙΚΡΟ ΒΙΒΛΙΟ ΓΙΑ ΜΕΓΑΛΑ ΟΝΕΙΡΑ)





Τρίτη 7 Μαΐου 2013

Eξι ... κι άς ςος

Μητερα κι αδελφη - Κωνσταντινος Βητα




Αυτή η γυναίκα έρχεται τα βράδια με παίρνει από το χέρι και με γυρίζει χρόνια πίσω, 
«που πάμε;» τη ρωτάω, «θα δεις» μου απαντάει, 
κι όταν κάποτε φτάνουμε έχω μικρύνει τόσο που με κρατάει στην αγκαλιά της κι εγώ τη θηλάζω. 
Μάνα, της λέω επιστρέφοντας, πόσο μου έλειψες όλα αυτά τα χρόνια, 
γι αυτό σε πάω εκεί, μου εξηγεί 
και μου δείχνει πόσο μεγάλη είναι η ουλή της τομής 
που ξεκινάει απ’ το χειρουργημένο στήθος της 
και καταλήγει στην ανεξήγητη πείνα μου για έναν πιο δίκαιο κόσμο.

Γιωργος Ποταμιτης











πορτα κλειστη..., ενας χρονος.................