Κρυμμενα ...

Τολη  Νικηφορου:

σκοτεινή μοίρα

εκούσια βυθίζομαι
μες στις αστραφτερές παγίδες
τις κόρες των γυμνών ματιών σου
τη σκοτεινή εκείνη θάλασσα των τροπικών
που λαχταράει τον ξάστερο ουρανό
τους μυστικούς βυθούς όπου ελλοχεύει
στο αίμα βουτηγμένη
γεμάτη αγκίδες κι άρωμα μεθυστικό
ακέραια η ψυχή σου
μετά τις τόσες μάταιες απόπειρες λεηλασίας

τυλίγομαι στα μαύρα σύννεφα
και τον κατακλυσμό δακρύων των μαλλιών σου
κι εσύ δεν μου μιλάς
μα στέλνεις τις σκιές σου αδιάκοπα
να απλωθούν στους ώμους μου

ζητάς βοήθεια απεγνωσμένα
με ήχους που δεν κρυσταλλώνονται
ξέροντας πως καμιά φυγή
καμιά προσποιητή αδιαφορία
τίποτα δεν σε σώζει πια

Τα δακρυα - Παντ. Θαλασσινος

μα όπως δεν θέλεις να σωθείς
και διάλεξες ν' ακολουθήσεις χωρίς δισταγμό
τον τελικό αυτό δρόμο της φωτιάς
χαμογελάς και χαίρεσαι
καθώς με βεβαιότητα ορθώνεται μπροστά
η σκοτεινή μας μοίρα

Απ' τα κρυμμενα να σωθεις - Μ. Κανα

(Από τη συλλογή "Το μαγικό χαλί", 1980)

Θεραπευτικοι μονολογοι χωρις ηχο ...

Η απουσία είναι ασθένεια.

Οι περισσότεροι κάποτε έχουμε νοσήσει από αυτήν.
Το παράδοξο είναι ότι μερικές φορές
αυτός που μας την μεταδίδει είναι υγιής.

Κάποτε και ο Χρόνος
με τις δικές του παρεμβάσεις στη ζωή μας
προκαλεί αυτήν την αρρώστια.

Νοσούμε από απουσία σημαίνει ότι μέσα μας
ο ξενιστής που ονομάζεται μνήμη
τρέφεται από τις αντοχές του συναισθήματος.

Η απουσία είναι μια προσπάθεια της σκέψης
μέσα από μια θεατρική παράσταση των αισθήσεων
να αναβιώσει τις μεγάλες στιγμές των απόντων.

Παράσταση που συνεχώς αναβάλλεται από τη θλίψη
διότι ο αναντικατάστατος συμπρωταγωνιστής μας
πάντα λείπει.

(σημερα, 09.24π.μ.)

Υ.Γ. 1 Θα μπορούσε κάποιος να ισχυριστεί

ότι πολλές φορές

η απουσία είναι μια σκληρή αλλά δίκαιη τιμωρία

για την ατολμία και τις παραλείψεις μας.

Υ.Γ. 2 Κατακλυσμιαίες στιγμές του παρελθόντος.

Ένα αβάσταχτο μείγμα απώλειας και μοναξιάς

που περνάει στο αίμα.

Μόνο μια αυτοχειρία με την κάμα των λέξεων

μπορεί να τις εξιστορήσει.

Γιαννης Τολιας

Μη με ακουμπας

Ραγιζω ευκολα

Χορεψε γυρω μου

Να σε βλεπω

Να σε ακουω

Να σε νοιωθω

Αλλά μη μ’ ακουμπας

Ραγιζω ευκολα

Κι αιμορραγω…

(σημερα, 09.45π.μ.)

Ατροπος...

Πεντε δαχτυλα στο χερι

(πεντε τραγουδια... ερμηνευει ο Πανος Τζανετης)

Ο δρόμος

Τώρα μακραίνουνε
πύργοι, παλάτια
κλαίνε μου οι θύμησες,
κλαίνε τα μάτια.

Τώρα θανάσιμη
νύχτα με ζώνει,
μέσα μου ογκώνονται
οι άφραστοι πόνοι. [...]

Δεν εχει δρομο να διαβω

Πόσο τ`ανέβασμα
του άχαρου δρόμου !
Στρέφω κοιτάζοντας
προς τ`όνειρό μου.

Μόλις και φαίνονται
οι άσπρες εικόνες,
τ`άνθη, χαμόγελα
μες στους χειμώνες. [...]

Ποιος δρομος ειναι ανοιχτος

Είναι και ανάμεσα
σ`όλα η αγάπη,
στο πρωτοφίλημα
κόρη που εντράπει.

Πονο τον πονο στα σκαλιά

Κι όλο μακραίνουνε
πύργοι,παλάτια
κλαίνε μου οι θύμησες,
κλαίνε τα μάτια...

Ποιος ηπιε δακρυ για νερο

Κ. Καρυωτακης
(απο τα "Νηπενθη")

βυθος ... βαθυς ... αβυσσος

...

μα ειν' ο καημος πολυ βαθυς

κι η αγκυρα δε πιανει...

Το ονειρο γυαλο γυαλο - Γρηγορης Μπιθικωτσης

... is anything left?

Για ενα τιποτα - Μιλτος Πασχαλιδης

"Until There Is Nothing Left", 1999

by David Jay Spyker (acrylics on canvas)

Θύελλες

Σου μοιάζουν
όλα τα ξάστερα βράδυα.

Όλα τα ανθισμένα χαμόγελα,
κρατούν απ΄τη γενιά σου.

Στάθηκες περήφανος,
εικόνισμα υπομονής,
νόημα της προσμονής,
θάλασσα,
φως,
ατίθασος άνεμος.

Ως κι ο θρήνος σου
κι οι δυσβάσταχτες λύπες σου,
κι όσες, σου μοιάζουν, θύελλες,
δικά μου.

Μινα Παπανικολάου

(συλλογη: "Μια Αιωνιοτητα Αργοτερα")

       ***Δικα μου, ναι... Δικα μου ...ολα και τιποτα***

Τ' ανειπωτα - Δημητρης Ζερβουδακης

Ενα συννεφο βυσσινι ...

Ολα τα δωρα τ' ουρανου μου τα 'χεις χαρισμενα

μα της καρδιας το "σ' αγαπω" το κρατησες για σενα.

(17/2/13)

Το μαρτύριο

Γραφω στον ουρανο - Τζ. Βανου, Γ. Βογιατζης

Δακρυ της ανοιξης - Λακης Παλιδης

Μοσχοβολούσε το φεγγάρι
σκύλοι μ' άσπρα λουλούδια στο κεφάλι
περνούσανε στο δρόμο εκστατικοί
κι ο δρόμος κάτω έφεγγε από κρύσταλλο
και μέσα φαίνονταν
τα σφυριά και τα μαχαίρια

Μέσα στα χέρια μου έσπασα το κρύσταλλο

Και τότε είδα το κόκκινο το σύννεφο
να μεγαλώνει ν' ανάβει την καρδιά μου
και τ' άλλο το γκρίζο σαν καπνός
ν' αδειάζει από μέσα μου να φεύγει

Μίλτος Σαχτούρης

(συλλογή: ΤΑ ΦΑΣΜΑΤΑ Ή Η ΧΑΡΑ ΣΤΟΝ ΑΛΛΟ ΚΟΣΜΟ)

Λαχεσις...

...
Σ' αυτες τις ξενες αγκαλιες
σ' αυτούς τους άδειους δρόμους
τρελός αέρας φύσηξε κι έσκισε τα πανιά
κι όσοι κρυφά γελάσανε
είναι και γελασμένοι
σαν διαβατάρικα πουλιά γυρίζουν πάντα εδώ
κι αν χόρτασαν κι ημέρεψαν
της μοναξιάς τ' αγρίμι
είναι που δεν αγάπησαν
τον άλλο τους εαυτό

Βλέπω τα χρόνια να περνούν
καράβια να σαλπάρουν
μα ποιος θα σβήσει τις φωτιές
που καίνε μέσα στων ανθρώπων τις ματιές
και στ' ανοιχτά του νου

Αυτες οι ξενες αγκαλιες - Νικος Δημητρατος

Ενα παραπονο - Δημητρης Μητροπανος

(η ψυχη σε ζηταει στης σιωπης μου τ' αλυχτισμα...15/2/13,Κς) 

Υπαρχουν λογια...

Υπαρχουν λογια που δεν γινονται τραγουδια
οπως εκεινα που δεν μπορεσα να πω
σκυβουν τα ματια και ανθιζουν σαν λουλουδια
στο περιβολι της καρδιας το μυστικο

Υπαρχουν λογια που δεν θελουν παραγαδια
μεσ' το βυθο της μοναξιας σιγοπατουν
πανω στην αμμο δεν αφηνουνε σημαδια
χανονται μεσα στις ψυχες που νοσταλγουν...

Τα περιβολια της καρδιας - Π. Θαλασσινος
(στιχοι: Ελενη Σιουφτα)

Κλωθώ ...

      Agony - Eels

Δυσκολο γραμμα

Και τι να σου γραψω απο αποσταση
πεντε ωκεανων, σε σενα που καποτε ησουν πιο κοντα
κι απ' τη δικη μου ανάσα; Αν ειχες απομακρυνθει
απλά και μόνο απο ψυχροτητα, θα μπορουσα
με τυχαιες φρασεις, με τυπικη ευγενεια
να γεφυρωσω το χασμα  -  αλλά τί σκοτεινες λεξεις
μπορουν να γραψουν βιαστικα αυτοι οι ωκεανοι τωρα
που κυλουν όπως ο χρονος αναμεσα μας;
Τί μπορω να σου πω, ...........
οταν κάποτε, ...............
...................., οταν καποτε χαραζα
τα βιαστικα μου γραμματα, στον ωκεανο του αίματος σου;

David Malouf

Μυριζει Θεος αποψε

Μισή, πλανιότανε ψηλά η σελήνη

και τον αγγιζε...

Ξυνω με τα μάτια το σκοταδι

Χώρο δεν εχω

να βαλω την ...Απουσια Του

(11/2/13, ν/ανατολικα)

Κοντα σου ...

και χωρις ... Kαμμία απαντηση

Σ' εναν άλλο κοσμο ...

[... Να αποκτούσαν ονομα οι λεξεις και να συναντιόντουσαν καπου τα δυο "θελω" για να πιουν μισο-μισο το νερο του "μου λειπεις"...] Μ. Πετροπουλου

...εκει που πολεμανε κι πεθαινουν οι ανθρωποι για εναν καινουργιο κοσμο
Εκει-
θα σε περιμενω

Χτίζω μιά αγάπη.
Την έχω στο χαρτί, όχι μονάχα με λόγια, αλλά με σχήματα.
Με ολοζώντανα όνειρα και παράλογα.
Και δυσκολεύομαι απο καρέκλες να σηκωθώ γιατί ριγά
απο επιθυμία το πάτωμα.

Χτίζω λίγο λίγο κάθε μέρα την επόμενη μέρα μας,
την παραμονή καμίας πιά αναχώρησης.
Και μυρίζω την ανάγκη.
Και συνεχώς μου τραγουδάει.

Και αν ο κόσμος μου γύρω γκρεμίζεται,

Εγώ συνεχίζω να χτίζω με τα χέρια τρεμάμενα , φοβισμένα και ασταθή.
Για να μην ποτέ τελειώσει, το ότι για αυτήν χτίζω.

Vennis Mak

Λυπημενα δειλινα, ... Περασμενα δειλινα

Χρονια στο γυαλο

Κοντρα στον καιρο ...

... Κύμα η ζωή
Και με χτυπάει
Κι ό,τι αγαπώ
Παίρνει ο βοριάς
Και το σκορπάει ...

Βαρκα του καημου - Γ. Πουλοπουλος

Καθε που ανθιζουν μυγδαλιες...

Χωματινοι γιγαντες

Ποιηση: Σοφια Στρεζου

Θα κατοικήσουμε 
σε ιδιωτικά καλοκαίρια
κι ενοικιασμένα φθινόπωρα
με τα χρώματα
να παίρνουν σκυτάλη
για την μετάβαση του πορτοκαλί
στην εποχή του θανάτου
τότε που θ’ αρχίζουμε πια
να μετράμε μέρες Φλεβάρη
που ισοδυναμούν με άνθισμα
αμυγδαλιάς ξέσκεπης
στην αυλή της καρδιάς μας.
Θα αντλήσουμε απο το χώμα την υγρασία 
για να βαφτούμε χωμάτινοι γίγαντες
εμείς οι μικροί της αγάπης
που φύτρωσε
ανάμεσα σε καιρούς άτεχνους
πόνεσε στον πηλό της λύπης
στη χαρακιά του χρόνου
στις μεταμορφώσεις της θλίψης. [...]

Γλυκα μου ματια - Νικος Γουναρης

Χαρα μου - Σωτος Παναγοπουλος

Μόνο κοντα σου - Σωτος Παναγοπουλος

Το τελευταιο ταγκο - Αλκης Παγωνης

Δεν θα ξαναϊδωθουμε ποτέ - Κακια Μενδρη

Τιποτα...

Ομορφα Ταξιδια - Ειρηνη Χαριδου

Παρε με στ' ονειρο μαζι σου ... κι ας  Ταξιδευω για πουθενα

Ο "Αρχάγγελος" ...

Νίκος Ξυλούρης ή Ψαρονίκος, (7 Ιουλίου 1936 - 8 Φεβρουαρίου 1980).

To σχοινι

Σκυψε ν' ακουσεις ... κι απόψε

Ασημενιο φυλλο

δος μου να της στείλω

μια γραφή πικρή

πικρή φαρμακωμένη

Μήπως μετανοιώσει

πίσω να μου δώσει

την καρδιά μου πού'ναι

πού'ναι πικραμένη

Στιχοι:  Ακος  Δασκαλοπουλος

 Γινανε τα χρονια βόλια...          

Αποψε ...

Για την αγαπη πες μου

 Ενα φιλι αμάραντο
στα χειλη κρυφοκαιει
σκυψε ν' ακουσεις μεσα μου
κατι για σενα κλαιει                        

Μίλα μου για την ανοιξη ...                    

Το μιγόμι...

Χιλια χιλιόμετρα μπορω να περπατω μαζί σου

Μα ο πιο γλυκος ταξιδευτης είναι η θύμησή σου.

(5/2/97)     Οσα ταξίδια με το νου... 

Οσες φορες κι αν εψαξα να βρω τον εαυτό μου

Τον είδα μες στα μάτια σου μαζι με τ’ όνειρό μου.

(12/7/07)     Στον κοσμο των ονείρων μου... 

Εγω πονω για σενανε μα εσυ αλλού δακρύζεις

Σαν μια βαρκούλα στ’ ανοιχτά ξέμπαρκη μ’ αρμενιζεις.

(4/9/00)     Τσ' αγαπης το μιγόμι... 

Είναι ψυχη μου πελαγος το συναπάντημά σου
Στα κύματά του πνίγομαι σαν βρισκομαι σιμα σου.

(15/12/11)     Aσπρο μαντηλι ανεμιζε...

****το μιγόμι : το φορτίο (κρητικη διάλεκτος)

Κατα ...γραφές

Με το αριστερο χερι - Danielle Messia

«Η έμπνευση που κατοίκησα»

Όλη την έμπνευση την κατοίκησα σε μια στιγμή,
δέχτηκα την πιο θεμιτή προσφορά
και παρέδωσα τα υπάρχοντά μου
στη μεταφορική αισθημάτων.
Το λίγο που κόστισε,
ήταν ένα μισοτελειωμένο
τετράδιο αναγνώσεων,
σαν αυτά που ξεχνάς
θαμμένα στο ανήλιο υπόγειο
του παιδικού χειμώνα
και που τα βρίσκεις,
όταν νομίζεις ότι έχεις πληρώσει
όλους τους λογαριασμούς
στο υποσυνείδητο.

[...]

Οι λεξεις - Danielle Messia

Όλη την έμπνευση την κατοίκησα σε μια στιγμή,

καπνίζοντας τ’ αποτσίγαρα
παλιών φίλων
κι ακούγοντας Piaf
από ένα δίσκο 78 στροφών,
που μου χάρισε κάποτε
μισότρελη και μεθυσμένη,
σε προχωρημένη σήψη,
η Ματαιότητα.

La foule - Edith Piaf

Ελένη Μαυρογονάτου

Μαχαιριες στη σιωπη...

Η Σιωπή

Η Σιωπή είναι μια άγνωστη
που έρχεται τη νύχτα.
Ανεβαίνει τη σκάλα
χωρίς νʼ ακούγονται πατήματα
μπαίνει στην κάμαρα
και κάθεται στο κρεβάτι μου.
Μου φοράει το δαχτυλίδι της
και με φιλεί στο στόμα.
Τη γδύνω.
Μου δίνει τότε τις βελόνες
και τα τρία χρώματα
το κόκκινο το μαύρο και το κίτρινο.
Κι αρχίζω να κεντάω
πάνω στο δέρμα της
όλα όσα δε σου είπα
και ποτέ πια δε θα σου πω.

Γιωργης Παυλόπουλος

Εννιά μαχαίρια ...

Μαχαιρωμενο τραγουδι

[...]

Τα λόγια που 'ναι μέσα στα τραγούδια

χορεύουν με τις νότες μαγεμένα

περνούν τα χρόνια κι είναι σαν καινούρια

γιατί ... Όλα γραφτήκανε για σένα.

(στιχοι: Λευτέρης Παπαδόπουλος)

δίσκος: "Σπάει το ρόδι", 2006

Αγεννητοι στιχοι ...

Ήταν το στόμα σου

Ήταν το στόμα σου
Γυμνός τοίχος, απόκρυφη θύρα
Ήταν το στόμα σου
αγέννητοι στίχοι

Τα χόρτα άλλαξαν από μόνα τους κλίμα
είδα στο στόμα την πικράδα του φύλλου
Ήταν το στόμα σου
Σαν τις τσακισμένες καρυδιές

Μάζεψε όλες τις φωνές κι έφυγε

Ήταν το στόμα σου
Το παιδί του δρόμου, ο λειψός ουρανός μου
Ήταν το στόμα σου
Ήμασταν παιδιά ακόμη όταν αγαπιόμασταν
(Στο μεσοδιάστημα δύο παιχνιδιών)

Σ' ενα χαρτακι απο τσιγαρα - Τανια Τσανακλιδου

Καθε φορα που θα 'ρθεις ... - Τανια Τσανακλιδου

("Η Τ.Τσανακλιδου τραγουδαει Σπανο",  1992)

Θυμωμένη

Πήρα το πρόσωπό σου και το άφησα στη θάλασσα αθόρυβα
Στο νερό ένας αφηρημένος μύθος από το στόμα ενός ψαριού
Σαν κατάλαβα τις πόλεις, είδα τα ντροπαλά σπουργίτια
Τα γείσα θυμωμένα απ' τη γλώσσα του ξύλου
Το χώμα δεν μπορεί πια ν' απορροφήσει τον θόρυβο
Ένα σπίτι ξάπλωσε στη σκιά ενός δέντρου
Οι μέρες περνούν και φεύγουν

Ολοένα γερνάει ο ήχος του βραδιού
Κι εσύ στο λυκόφως με το βλέμμα να πηγαινοέρχεται
Σ' έναν μακρύ δρόμο που τον θυμάμαι αχνά
Αν με φιλήσεις, θα σκορπίσει ο χρόνος
Η αυλή σου θα γίνω, το αγριόχορτό σου

Gonca Özmen (Γκοντσά Οζμέν)
"Το στόμα σου αγέννητοι στίχοι"
μτφρ.: Θάνος Ζαράγκαλης, επιμ.: Χρύσα Σπυροπούλου

(πρωτη αναρτηση στις 31/1/13 απο : Νημερτης)