Αυτο που μενει...

Ερημην

Για πολλα χρονια υπηρξα νεος
Και στη νεοτητα θυσιασα τα νιατα μου
Μην το γελατε. Ηλικιες θησαυριζουν οι θνητοι
Την κλητικη των ονοματων τους αλλαζουνε συχνα
Παραχαραζουν προσωπα
Οι επικηρυγμενοι.
...........
Υπηρξα νεος, καθως ειπα, και ξεχαστηκα
.............
Ισως αργα καταλαβαινω: Η νιοτη μου
Ειναι το αμαρτημα των προπατορων
Που ορισε
Η τιμωρια ως αλλοθι γενναιο
Κατα τον νόμο.

(Ενοχος, φωναζαν οι θρομβοι του αιματος μου κι εγινε
Ιαχη του πληθους
Με καταδίκη Σε ζωη θα ξεπληρωσει. Ο ενοχος
Ερημην παντα εκτιει την ποινη).

Αντωνης Φωστιερης
("Το Θα και το Να του θανατου", 1987)

Πετροβολουσα τη ζωη - Γ. Παριος

ταξιδευοντας

Πορτα δεν εχει η θαλασσα - Γ. Παριος

(δισκος: Ροβινσωνες, 1974)

Αυτο που μενει

Αυτο που μενει περισσοτερο
Ειναι αυτο που φευγει

Καθως το τιποτα ειναι πολυ
Ενω το λιγο τιποτα

Κι οι κυλινδροι αλεθουν τη στιγμη
Σε λεπτοτατο φυλλο

Α.Φ.

(στιχοι τραγουδιων: Γιωργος Σαμολαδας)

...Νυχτερινη Βαρδια III

με τον Aκο Δασκαλοπουλο ( ή... τον Μιχαλη Κορφιατη! )

Το πουκάμισο το θαλασσί

μια φορούσα εγώ και μια εσύ

[…] Το πουκάμισο το θαλασσί
δεν το ξαναφόρεσες εσύ
Ούτε κι εγώ δεν το φορώ
χωρίς εσένα δεν μπορώ
θα του κεντήσω δυο πουλιά
για να σε βρουν στην ερημιά 

Ερμηνεια: Γιωργος Νταλαρας

Μου 'δωσε ο πλαστης την καρδια

Διχως την καρδουλα σου

Αυγερινο παραπονο

Χαντρα στο κομπολόι σου

Ο στιχουργός υπεγραψε περιστασιακα με  το -όχι τυχαιο- ψευδωνυμο "Μιχαλης Κορφιατης", προκειμενου να συνεργαστει παραλληλα με δυο μεγαλες δισκογραφικες εταιρειες.

Ρεσιταλ...

Με τη σκεψη  στη  μορφη  σου
και την ψυχη...  στ' ακροδαχτυλα

Εισαι παντου και πουθενα (Μαρινελλα - Κ. Χατζης)

ZONAR' S
(παραδοσιακο καφενειο
απ' το1939 στην Αθήνα)

Αχ πως με κοιτας

... x 3

Ποσο πικραμενη ειναι η ματιά μου

(Κωστας Χατζης - Μαρινελλα, δισκος : "Ρεσιταλ", 1977)

...   ...   ...   ...   ...   ...   ...   ...   ...

Θα ' θελα να ησουν - Μαρινελλα

Επειδη...

ταξιδευοντας

.και ...παραδινομαι.
επειδη μου αρεσει...
επειδη: ...μιλαω ...
επειδη ... (γραφοντας ) 
επειδη πώς μπορεις... να περιγραφεις μια ζωη;;
επειδη σου αρεσει...
επειδη το βαθυ μπλε ειναι το τελειο χρωμα
επειδη ...
επειδη αξιζεις...
επειδη νομιζεις...
επειδη ο καθρεφτης μ΄αποτελειωνει και μετα...καθεται ακινητος
επειδη ...
επειδη ...
επειδη στο επομενο διλεπτο θα πεις ψεματα, ...
......................
μην κλεισεις

(2/12/2010)

Με σενα αρχιζω απ' την αρχη,  Επειδή σ' αγαπω...   (Μανωλης Μητσιας)

Αποψε ...ηταν σαν να

Ἔχω δεῖ τὸν οὐρανό...

Ἔχω δεῖ τὸν οὐρανὸ μὲ τὰ μάτια μου
Μὲ τὰ μάτια μου ἄνοιξα τὰ μάτια του
Μὲ τὴ γλῶσσα μου μίλησε
Γίναμε ἀδελφοὶ καὶ κουβεντιάσαμε
Στρώσαμε τραπέζι καὶ δειπνήσαμε
Σὰν νὰ ἦταν ὁ καιρὸς ὅλος μπροστά μας

Καὶ θυμᾶμαι τὸν ἥλιο ποὺ γελοῦσε 

Πού γελοῦσε καὶ δάκρυζε θυμᾶμαι

Γιώργος Σαραντάρης

Love came here - Lhasa de Sela

Γεννεθλια ...δωρα

Αγρυπνια

Όλοι κοιμούνται κι εγώ ξαγρυπνώ / περνώ σε χρυσή κλωστή / ασημένια φεγγάρια / και περιμένω να ξημερώσει / για να γεννηθεί / ένας νέος θεός μες στην καρδιά μου / την παγωμένη / από άγρια φαντάσματα / και τη μαύρη πίκρα. (Mιλτος Σαχτούρης)

Ὅλα κοστίζουν ἕνα παίξιμο.
Πάρε μαζί σου τὸν ἔρωτα κ᾿ ἐκεῖνα τὰ ὄνειρα
ἔλα στὴν κάτω γειτονιὰ καὶ πές: Κορόνα γράμματα
ἐκεῖ ποὺ χάνεται ἡ ψυχὴ νὰ βυθιστεῖς.
Θέλω ν᾿ ἀκούσεις τὸ μεγάλο μυστικὸ
γιὰ πάντα πέφτει ὁ καρπὸς ἀπ᾿ τὸ δέντρο.
Ἐν τούτοις ἐκεῖ ποὺ χάνεται ὁ δρόμος
νὰ τραβήξεις.
Ὅ,τι νὰ σὲ καλέσει
δὲν εἶναι γιὰ ἐπιστροφὴ
τὰ δάκρυα κι ὁ πόνος κοφτερὸς
εἶναι μέσ᾿ στὸ παιχνίδι.
Ὅποιες φωνὲς ἀκούσεις μὴ σὲ παρασύρουν
σφάξε τὴ μιὰ ὀμορφιὰ νὰ πιεῖ τὸ αἷμα ἡ ἄλλη.
Κορόνα γράμματα νὰ παίξεις
τὶς ὦρες καὶ τὰ χρόνια
μόνος με τὸν ἔρημο ἀντίπαλο.

Νικος Καρουζος

La maree haute - Lhasa de Sela

(Πλημμυριδα : Lyrics Translation )

Γεννέθλια βροχή

Ψιχαλίζει. 

Γεννημένη απόψε, θαρρείς, 

με αντάμωσε η πέτρα. 

Καρπός του κορμιού η ρυτίδα 

κι ακριβό της ζωής σου το σμίλεμα. 

Η φωνή σου πώς τρέπει 

το κόκκινο μήλο σε σάπιο, 

τη δύσβατη ώρα σε τελευταία! 

Γεννημένη απόψε, θαρρείς, 

με αντάμωσε η πέτρα. 

Μελαγχολική μπάντα η αγκαλιά μου 

σε υποδέχτηκε 

κι όλες οι νύχτες ήρθαν εδώ, 

μην τυχόν και φέξει. 

Ψιχαλίζει. [...]

Αργυρώ Μάντογλου

To να πεθαίνεις είναι μια τέχνη...

[...] Σύντομα, σύντομα η σάρκα
Που στη σπηλιά του τάφου έχει φαγωθεί
Σε μένα θα επιστραφεί.

[...] Τι σκουπιδαριό 

Να εκμηδενίζεις τις δεκαετίες.

[...] Το να πεθαίνεις 

Είναι μια τέχνη, όπως και καθετί άλλο. 

Εγώ το κάνω εξαιρετικά καλά.

Sylvia Plath

(Λαίδη Λάζαρος, απόσπασμα)

χρονο...Μετρώντας

Αμφίβολη παρουσία

[...]
κι εμεις το χρόνο μας μετράμε
με τους κύκλους των στιγμών
στροβιλιζόμενοι,
αναζητώντας 
των προσανατολισμών μας τα σημεία
γίναμε αμφίβολη παρουσία.

Ειπα να φυγω - Γιαννης Παριος

Μανώλης Μεσσήνης

Καραβια ολα μου τα σ' αγαπω - Θεοδοσια Στιγκα

Μη...πως;;;

Αναζήτηση

Μήπως την είδες;
μέσα στο πλήθος την έχασα
iδρωσε η παλάμη μου
και ο καρπός της γλίστρησε
Μήπως την είδες;
είναι μικρή και ντροπαλή
και στάζει αγωνία, δες..
φορά σταυρό και φυλακτά
και μια σιωπή στο στήθος της
Μήπως την είδες; μίλα μου
τη ζωή μου αναζητώ
με μια φωτογραφία...

Eλενη Γουναρη

Το ονειρο - Δημος Μουτσης

Ποτέ πια - Δημος Μουτσης

Ουτοπία

Εισερχομαι στην αταραξια των ειδωλων

αγγιζοντας τη μακροσυρτη πνοη τους

Καθως οι ψιθυροι των εποικων του νου

υποκλινονται στην ουτοπια μου

παραχωρω ζωη – αντιδωρο για κομιστρο

– εμβασμα μικρο του κοσμου τουτου –

Η εκφραση της αποριας στη σκεψη μου απολιθωμενη :

“Μπορει κανεις να ξεπληρωσει

τη γεννηση του με τον θανατο;”

Ενας διαττοντας προχωρει

σιωπηλα μες στων ειδωλων την ομιχλη,

μου κανει Ναι και σβηνει...

Μανωλης Μεσσηνης

scrAtches...

"... Ούτε στ' όνειρό σου δε με έχεις αφήσει καλά καλά να υπάρξω, πόσο μάλλον να γεννηθώ. ... Κι αν συνεχίζω να σου μιλάω ακόμη, χωρίς εσύ ούτε καν να ξέρεις, από πού έρχεται αυτή η φωνή, είναι γιατί σε κάποιες ανύποπτες και ανεξερεύνητες στιγμές,  πρόλαβες κατι απίστευτο, να μ' αγαπήσεις! ..." Α.Π.

Μη φευγεις - Λιζετα Καλημερη

«…Ετσι έμαθες να με σκοτώνεις
κάθε φορά
που προλάβαινα
να σ΄ αγαπήσω.
   *** 

…Μπορείς να με νοιώσεις;
εσύ
που κατοικείς
ένα κορμί πιο πέρα…
   *** 

…κρίμα 
που δεν θα σε ξαναδώ 
δύο τσακισμένες γόπες 
στο τασάκι 
εσύ λείπεις 
κάπνισα και το δικό σου 
χαμόγελο [...]

*** 

…και το πρωί 

σαν με πιάσει η παγωνιά 

πάλι θα σε θυμηθώ 

μα δεν θα μπορείς να με ζεστάνεις 

η απόσταση που μας χωρίζει 

με καταδιώκει 

σαν προδοσία… 

*** 

…εγώ 

δεν είμαι πια εδώ 

κι αυτά που βλέπεις 

τα παλιά μου ρούχα 

-αν με θυμάσαι ακόμα- 

ένα γράμμα 

ήθελα να σου γράψω 

γιατί ξέρω 

πως ακόμα σ΄αρέσει 

να μαζεύεις γραμματόσημα.» 

Χαρταετος - Λιζετα Καλημερη

Το γερανι - Λιζετα Καλημερη

Αντρέας Πανταζής

(αποσπασματα)    

www.andreaspantazis.gr

Μονίμως εκτός...

Η πολη της μοναξιας - Νικος Ζιωγαλας

Καπνίζουν γύρω μου φθαρμένα τα άστρα

Με μαράγκιασε η χολέρα των πόλεων. Πύκνωσε πολύ πάνω μου ήλιος.
Μια εποχή που αυτά που ζητώ κανένας δεν τα ‘χει
και οι νομοθέτες σε όλα όλους αδίκησαν.
Δευτέρα κυρτή, σαν χάδι δίχως ανταπόδοση.
Δευτέρα ημίγυμνη, σαν πόρνη έτοιμη για κόλασης τρόπο.
Ιερουργώ μες την ανάγκη αλλά το ειπωμένο μου
με καθίζει ξανά στο θρανίο να μάθω ανάγνωση και να αποτάξω
την μέσα μου θύελλα.
Α καιροί που με οξειδώσατε για να με κάνει ο βιοπορισμός υποταχτικό του!
Είναι που ταΐζω χρόνια το κορμί μου αμφισβητήσεις 

και δεν θα με βγάλει η αναπνοή
ως το ποιητικό που αγαπώ ξημέρωμα.
Καπνίζουν γύρω μου φθαρμένα τα άστρα.
Η γένεσις φανερώνει κι άλλα απόκρυφα κι εγώ
μόνιμος κάτοικος των ουρανών, ακούω
την σιγανή φωνή της πυθίας κατάθλιψης...

Στρατής Παρελης

Αν θες να μαθεις ...

... Αφηστε νε να κοιμηθω

(Δισκος: ΛΙΟΤΡΟΠΙΑ, 1974)

Πυροτεχνηματα...

Χαθηκες ξαφνικα - Οκταβα

Προσμονη - Οκταβα

Στον ύπνο μου σ΄ειδα ξανα

Να μαχαιρωνεσαι με τις λεξεις

Στο κορμι σου χάραζαν

Φιδια τα ερωτηματικα

Και στο προσωπο αιμάτινες παύλες 

να ανοιγουν ευθειες ουλες

Άφησέ με , σε μικρή παρενθεση

Να κλεισω τις πληγες σου κρυφα

Κι υστερα θα φυγω...

τρεις μικρες τελειες με νοημα

Μόνο τα ματια σου να δω να ...τονίζονται

Μ΄ ένα χαμογελο...

Αυτή η πόλη μ΄αγκαλιαζει 

καθε μερα και λιγοτερο

κι εσενα  μου  θυμιζει

καθε  μερα  περισσοτερο...            

Τ΄αστρα δε βασιλευουνε - Οκταβα

Απο ...καλυψεις

"Shelfportrait"
James Ensor 1860-1949
(Οι μασκες και ο θανατος
 αποτελουν το κυριο θεμα
στους πινακες του καλλιτεχνη)

Πέταξα τη μασκα

Πέταξα τη μάσκα και με είδα στον καθρέφτη...
ήταν το παιδί αρκετά χρόνια πίσω...
δεν είχε αλλάξει καθόλου...

Αυτό είναι το πλεονέκτημα να ξέρεις να βγάζεις τη μάσκα.
Ναι, ξέρω είναι πάντα παιδί,
Το παρελθόν που μένει,
το παιδί.

Πέταξα τη μάσκα, και την ξανάβαλα.
Είναι καλύτερα έτσι.
Έτσι είμαι η μάσκα.

Και γύρισα πίσω στην πραγματικότητα όπως στο τέρμα του σταθμού.

Φερναντο Πεσσοα

Μασκες - Βασ. Π'κωνσταντινου

Η μασκα - Δημητρα Γαλανη

ΜΑΣΚΕΣ

Γιά να ’μαι ευχάριστος σε όλους,

-κι ακόμα και στον εαυτό μου-

έκρυψα πάντοτε με μάσκες

που αρέσουνε το πρόσωπό μου

κι άλλαξα τόσες στη ζωή μου,

που τώρα πια να μη μπορώ

τ’ αληθινό το πρόσωπό μου

να πω ποιό είναι μήτ’ εγώ!

Έτσι, ο θάνατος σα θα ’ρθει,

δε θα ’ναι η στέρηση μεγάλη:

θ’ αφήσω μιάν ανυπαρξία

γιά να περάσω σε μιάν άλλη... 

Κ. Ουρανης

..."Μην απογοητεύστε, μόλις γνωρίσατε την σκοτεινή πλευρά της γης, όλοι γνωρίζουμε πολύ καλά και την φωτεινή πλευρά της. Όσο για τις μάσκες υπάρχουν πολλές και εγώ έχω πολλές, πάρα πολλές και τις βολεύω όλες αλλά, δεν τις φοβάμαι. Φοβάμαι μόνο γ’ αυτές που φορώ και δεν βλέπω". (Gaston Leroux, -Le Fantome de l’Opéra-Το φάντασμα της όπερας- 1925).

Η Μασκα - Μελινα Κανα

εΩθινό...

....Απ’ όλα μπορείς να σωθείς
εκτός απ’ τη νοσταλγία σου για κάτι πολύ μακρινό
που δεν το θυμάσαι.(Τ. Λειβαδίτης, "Απογευματινο τσαι")

Η νυχτα - Βικυ Μοσχολιου

Δακρυα του φθινοπωρου - Δημητρα Γαλανη

εὖ μέν ἴδμεν οὐ δύνατον γένεσθαι λῷστ’ ὀν’ ἀνθρώπῳι ,

πέδεχην δ’ ἄρασθαι …

τα’ ἐξ’ ἀδοκήτω ...

(όμως το ξέρω πως δε γίνεται ποτέ κανείς να ελπίζει 

σ' ολάκερη την ευτυχία ,

ένα μικρό μερίδιο να προσδοκάει μονάχα ...

κει που δεν το περιμένει ...)

Σαπφώ

...Νυχτερινη βαρδια ΙΙ

... παρεα με τον Ακο Δασκαλοπουλο

Πού `ναι τα χρόνια (1968)

Πήγα στα μέρη που σε είχα πρωτοδεί

μικρό κορίτσι ήσουν κι ήμουνα παιδί

Στ’ αρχοντικό σου το σπιτάκι το φτωχό
ήρθα να κλάψω με παράπονο πικρό

Κλεισμένη η πόρτα και χαμένα τα κλειδιά

βρέχει στους δρόμους και στην άδεια μου καρδιά

Πού `ναι τα χρόνια ωραία χρόνια

που `χες λουλούδια μες στην καρδιά

πού `ναι η αγάπη γλυκιά μου αγάπη

να μας ζεστάνει στην παγωνιά

Η Ψαριανη - Δημητρης Ζευγας

Η ζωγραφια - Δ. Ζευγας

Ντροπαλο γιασεμι - Δ. Ζευγας

Που πας χελιδονακι - Δ. Ζευγας

Ιδιο ρ-ρυθμός...

Άτιτλο I  

Η βροχή δυνατή 
Ασταμάτητη 
Τα νερά ρέουν στο ρυάκι του μυαλού μου[...]

Θαμπάδα και Σκιες καλύπτουν 
Τις ανεκπλήρωτες επιθυμίες μου 

Και όλα τα σκιρτήματα της αγάπης 
Τα τόσα χάδια και φιλιά 
Τα πλάνα χαμόγελα 
Να στολίζουν τον κάθε ερχομό σου
 
Παρόλη την απουσία σου 
Οι σκέψεις μου δεν μ' αφήνουν 

να φύγω από κοντά σου.

Άτιτλο II

Ό,τι και να συμβεί η ζωή συνεχίζεται
Θα ξημερώσει καινούρια μέρα με άλλα χρώματα
Με άλλες ευωδιές
Η στράτα θα έχει άλλες επιλογές κι άλλες αποκαλύψεις
Η αγάπη θα υπάρχει
Σε άλλες στέγες και σε άλλες αγκαλιές
Να νιώθει όσο μπορεί χαρά
Ανέμελη θα ορίζει τα βήματα της
Στο χρόνο στις ώρες και στις αναπάντεχες Στιγμές 
Τα ίχνη που άφησες 
Το χάδι το πρωτόγνωρο 
Ο απόηχος του γέλιου σου 
Το άδολο τραγούδι στην ψυχή μου 
Το χτένισμα του ανέμου στα μαλλιά 
Το ιδιόρρυθμο βάδισμά σου 
Η τροφή στο απρόσμενο 
Όλα αυτά τα λατρεμένα 
Δεν έχουν χρώμα ούτε περίγραμμα πια 
Και όμως υπάρχουν...

Πασχάλης Παπαβασιλείου

***Πασχαλης Παπαβασιλειου (ιστοσελιδα)

Στο βασιλειο των ανε-"μόνων"...

Ανεμωνα - Σ. Καζαντζιδης

Οι Ανεμώνες
 
Τίποτε πιο απλό απ’ το να σε μαγεύουν. 

Είναι από τα πιο παλιά τεχνάσματα της γης και της άνοιξης: οι ανεμώνες.

Είναι κατά κάποιο τρόπο αναπάντεχες. Ξεπετάγονται μεσ’ απ’ το περσινό θρόϊσμα σε παραμελημένα μέρη, όπου ποτέ δεν πέφτει το βλέμμα σου. 

Φλέγονται και αιωρούνται, πράγματι αιωρούνται [...]

Εδώ βασιλεύει έκσταση, αλλά χαμηλών τόνων. [...]

Αντί για ένα τέτοιο παραστολισμένο και θορυβώδες αδιέξοδο οι ανεμώνες ανοίγουν ένα μυστικό πέρασμα που βγάζει στην πραγματική γιορτή, όπου επικρατεί νεκρική σιωπή.

Tomas Tranströmer
(Νόμπελ Λογοτεχνίας 2011. μετάφραση από τα Σουηδικά: Βασίλης Παπαγεωργίου)

Σε "εκσταση ...χαμηλων τονων"

Σου το 'χω πει 

κι ετσι ... Μπορει να μ' εξοντωσεις

Ταυτοτητες...

Xαμενο ειδωλο - Βασιλης Λεκκας

 ...Από παιδί φοβόμουνα πως ο καθρέφτης θα μου ’δειχνε άλλο πρόσωπο ή μια τυφλή απρόσωπη προσωπίδα που θα ’κρυβε κάτι ασφαλώς φοβερό. Φοβόμουνα επίσης πως ο σιωπηλός χρόνος του καθρέφτη θα ξέφευγε από τη συνηθισμένη ροή του, τις ώρες του ανθρώπου, και θα εγκαθιστούσε στα ακαθόριστα φανταστικά όριά του όντα, μορφές και χρώματα καινούργια. (Δεν το ’πα σε κανέναν, ντρέπονται τα παιδιά.) Τώρα φοβάμαι ότι ο καθρέφτης περικλείνει το αληθινό πρόσωπο της ψυχής μου, χτυπημένο από ίσκιους και λάθη, και που το βλέπει ο Θεός· ίσως κι όλος ο κόσμος. (ΜΠΟΡΧΕΣ)

Το καθρεφτακι - Σωκρατης Μαλαμας

Καθρεφτης - Φοιβος Δεληβοριας

Καθρεφτης    

Εγώ δεν ξέρω από αλήθεια,

μη μ' εμπιστεύεσαι,

γιατί 

το είδωλο που στέλνω πίσω 

δεν είναι αυτό που είσαι εσύ.

O νάρκισσος επήγε από λάθος. 

Av είχε κάποιον να του πει 

πως η ομορφιά δεν είναι εικόνα,

ίσως μπορούσε να σωθεί.

Mn στέκεσαι απέναντι μου 

αυτά που δε γνωρίζω να ρωτάς

αληθινοί καθρέφτες είναι

τα μάτια εκείνου που αγαπάς

Λουδοβίκος των Ανωγείων

Ξενος ειμαι, μη κοιτας - Δημητρης Μητροπανος

Εφημερ(ι)α...

Να διωξω τα συννεφα - Καιτη Χωματα

Πρωτες Βοηθειες

Ξέρω, δε θα βρεθεί αντίδοτο
Στο δηλητήριο της ύπαρξης
Φαρμακωμένοι θα φεύγουμε
Από την ξενιτειά του κόσμου

Ετσι και τα φιλιά μας πικρίζουν κάποτε
Είναι τότε που τα λόγια μας
Σταλάζουν τη μελάνη τους
Στους βλεννογόνους της νύχτας

Μα έλα να αγκαλιαστούμε απόψε
Εφημερεύει πάντοτε η αγάπη
Δε σώζει ζωές
Ξέρει όμως να δίνει τις πρώτες βοήθειες
Εστω μια απλή περιποίηση τραυμάτων

Θα σε περιμενω - Ποπη Αστεριαδη  

Θωμάς Ιωάννου

("Σαιξπηρικόν", 2011)

...Ξεμπαρκοι

Παν. Βασιλατου, εμνευσμενο απο τη  "Βάρδια"

Ολιγογράφος, άφησε μόνον τρεις ποιητικές συλλογές και τέσσερα πεζά κείμενα, το μεγαλύτερο εκ των οποίων είναι η Βάρδια, που εκδόθηκε το 1954, από τις εκδόσεις Καραβία. Έχει χαρακτήρα αυτοβιογραφικό κι εξομολογητικό και είναι αφιερωμένη στον Παναγή Γιαννουλάτο. Μέσα στο βιβλίο υπάρχει η ιστορία ενός ταξιδιού. Στη θάλασσα της Κίνας ένα παμπάλαιο, σαραβαλιασμένο, φορτηγό πλοίο έχει βάλει πλώρη για το Σαντούν. 

Το πουσι - Ξεμπαρκοι

"[...] Οι ναύτες είναι ακροβάτες. Φοράνε θαλασσιές φόρμες ή χακί ξεβαμμένες, γιομάτες μικρές κουκίδες κόκκινες, πράσινες, μαύρες, άσπρες. Μπορούνε ν' ανεβούνε στην κορφή του καταρτιού από ένα σκοινί, χωρίς ν' ακουμπάνε τα πόδια τους πουθενά. Μπορούν να κρατηθούν για μια στιγμή κρεμασμένοι απ' τα δόντια, να περπατήσουνε πάνω σ' έναν κάβο τεντωμένο κι από κάτω τους να κυλάει το ρέμα. Τα χέρια τους είναι γιομάτα σημάδια από χτυπήματα, μαγκώματα.[...] Όταν δείτε σε καμιάν εξοχή έναν άνθρωπο να 'ναι ακουμπισμένος με την πλάτη σ' έναν τοίχο και να καπνίζει ή να παίζει το κομπολόι του, είναι ναυτικός που 'χει πάρει τη σύνταξή του. Έχει πιάσει, καθώς λένε, αγκωνάρι.[...]"

Νικος Καββαδιας: "ο ποιητής των θαλασσών και του ανεκπλήρωτου έρωτα". 

(11 Ιανουαρίου 1910 - 10 Φεβρουαρίου 1975)

τέλ(ε)ια...

Εσυ...  (Μ. Λιντα - Μ. Χιωτης)

Που θα πας...

Περασμενες μου αγαπες...