Παρασκευή 30 Νοεμβρίου 2012


Αὐτὸς ποὺ σωπαίνει

Τὸ σούρουπο ἔχει πάντα τὴ θλίψη
ἑνὸς ἀτέλειωτου χωρισμοῦ
Κι ἐγὼ ἔζησα σὲ νοικιασμένα δωμάτια
μὲ τὶς σκοτεινὲς σκάλες τους
ποὺ ὁδηγοῦνε
ἄγνωστο ποῦ…

        [...]
Ὅμως ἐσὺ σωπαίνεις…
Γιατί δὲ μιλᾷς;
Πές μου!
Γιατί ᾔρθαμε ἐδῶ;
Ἀπὸ ποῦ ἤρθαμε;
Κι αὐτὰ τὰ ἱερογλυφικὰ τῆς βροχῆς πάνω στὸ χῶμα;
Τί θέλουν νὰ ποῦν;






Ὤ, ἂν μποροῦσες νὰ τὰ διαβάσεις!!!
Ὅλα θὰ ἄλλαζαν…

Ὅταν τέλος, ὕστερα ἀπὸ χρόνια ξαναγύρισα…
δὲ βρῆκα παρὰ τοὺς ἴδιους ἔρημους δρόμους,
τὸ ἴδιο καπνοπωλεῖο στὴ γωνιά…

Κι ὁλόκληρο τὸ ἄγνωστο
τὴν ὥρα ποὺ βραδιάζει…

Τασος Λειβαδιτης

Τετάρτη 28 Νοεμβρίου 2012

"Το βραδυ αυτο..."


Μην κλεισεις το παραθυρο - Γ. Πουλοπουλος


Ειναι η ωρα

Είναι η ώρα 
που κλείνουν τα παράθυρα
Που η μικρή κόρη της σελήνης
Περνάει ανάμεσα από το φεγγίτη
Πάνω στα νερά της μουσικής


Είναι η ώρα που ένα αόρατο σπαθί
Πλανιέται πάνω από τα χείλη μας
Και δυναμώνει η λάμψη των φιλιών
Που η μαύρη νύχτα ξεπετιέται από τ' αρμάρια



                 Και βουλιάζουν οι στέγες κάτω από την πάχνη των πουλιών

Είναι η ώρα που κυλάει μέσα στις φλέβες μας
Το αίμα όλων των αγαπημένων μας νεκρών
Και που ευωδιάζουν τα λείψανα σαν άνθη πορτοκαλιάς
Που αποτυπώνεται πάνω στα τζάμια
Η κίτρινη κόμη της λησμονιάς


Τακης Βαρβιτσιωτης
       Η ατραπός (1984)

Δευτέρα 26 Νοεμβρίου 2012

Ετσι, σαν αστειο...

Δεν αστειεύεται                                                       

Το παρόν συνωστίζεται γύρω μου                              
Με πιέζει με το ογκώδες σώμα του 
Δε μ’ αφήνει στιγμή                               
Να πάρω ανάσα                                                                   


Ορθώνεται σαν τείχος από εικόνες 
Βραχυκυκλώνει την όρασή μου 
Στερώντας μου κάθε δυνατότητα 
Να δω σε βάθος χρόνου 

Κι απ’ έξω απ’ το παρόν 
Γυρνάει το μέλλον 
Σαν άδικη κατάρα 

Αυτό δεν αστειεύεται 
Χτυπάει στο ψαχνό 

Θωμάς Ιωάννου                                                    

                                       Να 'μαστε μαζι - Αποστολος Ριζος

                                                                                         
[...]
Όσο ανοίγει η απόσταση
τόσο δυναμώνει η απόφαση
να περιμένω σιωπηλά
σαν φλόγα εδώ στα σκοτεινά


Μ'άφησες σε κόσμο άγριο
"αύριο" μου είπες "θα 'ρθω αύριο"
και γω που χρόνια ζω εκεί
στης φαντασίας το κελί



  Νίκος Ζούδιαρης

Κυριακή 25 Νοεμβρίου 2012

Κυριακη...

…Δευτέρα κόκκινη, Τρίτη χλωμή, Τετάρτη φαιά, Πέμπτη γαλάζια, Παρασκευή σταχτιά, Σάββατο μελανό, Κυριακή κατάλευκη…


Είμαι στο γνόφο του Άμορφου… 
μετράω κι εγώ
μαζί με τον εαυτό μου
ανέχομαι τον οπλισμένο πόνο μου
και ψιθυρίζω ίσα να με ακούει ο χρόνος
δεν έχω άλλα μάτια
να με ξεγελάω περισσότερο
να με προσδοκώ
να με υπόσχομαι

    [...]                                                   Μοιαζω μ' αστείο - Δ. Γαλανη

                                                         

Πως με βρήκες;                                     Τι να θυμηθω - Απόστολος Ριζος
ανάμεσα σε τόσα χέρια
κάτω από τόσα σώματα
πίσω απ’όλες αυτές
τις ασπρόμαυρες ημέρες…

κι όμως με βρήκες…
και χωρίς να’χεις συντροφιά
ούτε τη σιωπή μου…

κι όμως                                                                 
με βρήκες…                                                       www.nimertis.blogspot.gr

                                                                                     Nημερτής (Αντωνης Μυκονιατης)

Σάββατο 24 Νοεμβρίου 2012

Μνήμη συνάζω...

[...]
Μνήμη συνάζω
μνήμη και σιωπή

στυφή τροφή
για τον βαρύ χειμώνα
.
Πάλι χαράζει εντός μου
παρελθόν

πάλι χιονίζει εμπρός μου
πεπρωμένο
.
Τι σκοτεινός ωκεανός
το φως

τι φωτεινό βασίλειο
το σκοτάδι
.
Ακούσατε τους φλοίσβους των νεκρών;

Διακρίνατε τις λέμβους
των απόντων;
.
Θαύμα που λέγεσαι σιγή τού απείρου

Μηδέν που λάμπεις ως
εξαίσιος λίθος
.
Εγκόσμια χάρη πια δεν καρτερώ

[...]
                                                                         Ορεστης Αλεξακης


Παρασκευή 23 Νοεμβρίου 2012

Γαλαζιο βαθυ σαν αντιο

                  κι έμεινα μόνος 

              με το γαλάζιο έλεος 


   της τελευταίας στιγμής στα μάτια σου 


     γαλάζιο ωκεανός και σιωπητήριο 


           γαλάζιο που με γέννησε 


        με φώτιζε και με σκοτείνιαζε 


    που ακτινοβολούσε και φτερούγιζε 


     έμεινα μόνος με το βαθύ γαλάζιο 


           σαν αντίο στα μάτια σου 


                         μητέρα

Τολης Νικηφορου

Δευτέρα 19 Νοεμβρίου 2012

"Συμβάσεις α(καθ)ορίστου ... "



Μνήμη και λόγια που άνοιξαν μια τρύπα φαντασίωσης στον τοίχο.
Τους ρούφηξαν μέσα τους βαθιά κι έπειτα έκλεισαν.
Δίχως να αφήσουν το παραμικρό σημάδι έρωτα...

Κρατώντας μόνο εκείνο το απροσδιόριστο μαύρο,
βουβού αφανισμού, που στοίχειωνε τα κρεβάτια τους τις νύχτες.

Κι ό,τι κι αν γίνει, αυτή είναι η μισοτελειωμένη ιστορία του βιβλίου των αποχωρισμένων ανθρώπων.

Μετά από αυτήν δεν υπάρχει τίποτε.

H επιλογή όφειλε να προστατευτεί.

Η ανάμνηση έλιωνε στον παλμό της επιθυμίας,
εκεί στο στέρνο
– που κι αυτή έσβηνε σιγά σιγά στο φως της ημέρας-

Μέχρι που κάποτε θα έρθει η ώρα και θα φαγωθούν από αυτήν.

Από την κορυφή ως τα νύχια…

VENNIS♥
(aνάρτηση, χωρις τιτλο, στο: vennismak.blogspot.gr, 4/10/12)

Κυριακή 18 Νοεμβρίου 2012

Τέλος Εποχών


Όπου
περισσότερο                                         
πονάω                                                               Παιχνιδι - Π. Αστεριαδη, Κων/νος Βητα 

Πάνω στο χαρτί

Εκεί παλεύεις
με τυφλή μανία
να με πυρπολήσεις

Ανήκουστη
η αγριότητά σου
κατά συρροή φόνισσες                                                           Και γιατί
 οι λέξεις σου                                                                           αυτή η πληγωμένη
                                                                                                 επιθυμία
 Κι αν το αξίζω                 
είναι επειδή άργησα                                                                Δεν άντεξε
να σου πω
                                                                                                 Από το χρόνο
 Για τις λέαινες απουσίες σου                                                 και την απόσταση
                                                                                                  κυνηγημένη
 Πως εφορμούσαν                                             
κατασπαράζοντας                                                                     Έτσι λοιπόν
σε στιγμές ανυποψίαστες                                                        θα αφήσω την τέφρα μου
                                                                                                  να πέφτει προστατευτικά  
Τις ήμερες μέρες μου                                                              Πάνω στους στίχους
                                                                                                                 Για να μπορείς
                                                                                                  με ένα απλό
                                                                                                  φύσημα λήθης

                                                                                                  Να με σκορπίζεις.
                                                                                                                                Γιαννης  Τόλιας

Παρασκευή 16 Νοεμβρίου 2012

"Μιά φορά" χωρίς "...καιρό"


Ηταν ιδιοι. Ιδιοι σαν τις...
Κόκκινες κλωστές
κουβάρια κόκκινες κλωστές
θηλιές παλιές ξέθωρες άκρες
σάπιες ουρές χαρταετών
τρελλά παιχνίδια τ' ουρανού
σ' ανεμοθύελλες
Στερνά ανασαίνει το παραμύθι
απόκαμε πριν απ' το τέλος
μπλέκονται οι κόμποι στα γιατί
έζησαν έτσι πεθαίνοντας
κάθε μέρα  ...χαμένοι.

Πέμπτη 15 Νοεμβρίου 2012

...δεν χρειαζεται καραβι για να ναυαγησεις










Στροφη - Β. Π΄κωνσταντινου


Σαν τόν τυφλό μπροστά στόν καθρέφτη

ΙΑ’
Ὤ ναί, ξέρω καλά πώς δέν χρειάζεται καράβι γιά νά ναυαγήσεις, 
πώς δέν χρειάζεται ὠκεανός γιά νά πνιγεῖς.
Ὑπάρχουνε πολλοί πού ναυαγῆσαν μέσα στό κοστούμι τους, 
μές στή βαθιά τους πολυθρόνα, 
πολλοί πού γιά πάντα τούς σκέπασε τό πουπουλένιο πάπλωμά τους.
Πλῆθος ἀμέτρητο πνίγηκαν μέσα στή σούπα τους, 
σ’ ἕνα κουπάκι του καφέ, σ’ ἕνα κουτάλι του γλυκοῦ... 
Ἄς εἶναι γλυκός ὁ ὕπνος τους ἐκεῖ
βαθιά πού κοιμοῦνται, ἅς εἶναι γλυκός κι ἀνόνειρος.
Κι ἅς εἶναι ἐλαφρύ τό νοικοκυριό πού τούς σκεπάζει. 

Αργύρης Χιόνης (1986)

Τετάρτη 14 Νοεμβρίου 2012

Πετρινο...

Πηγα στους βραχους - Χαρις Αλεξιου


Πήγα σήμερα στους βράχους
Για να σκοτωθώ πήγαινα
Κι είδα μακριά βαπόρια
Τη θάλασσα κάτω μαυρισμένη είδα
Πουλιά να πετάνε πάνω με φωνές
Εργοστάσια πίσω μου να κόβουνε σε βάρδιες
τη μέρα
Είδα και τους ναύτες με βία να τραβάνε
τα σχοινιά
Ν' αλλάζουνε γραμμή στην πορεία

Κι έμεινα έτσι ώρα πολλή

Γύρισα πίσω
Μαράθηκα.
Γιωργος Χρονάς

(Διάγω εν απελπισία
“πολύμορφες οι περιστάσεις
πολλά τα ανέλπιστα που ο άνθρωπος γυροφέρνει
όμως το απροσδόκητο πέρασμα βρίσκει
η επίμονη υποχρεωτικότητα” Ε.)
Εκτωρ Πανταζης :ector.wordpress.com

Τρίτη 13 Νοεμβρίου 2012

Πλατεία ανάργυρη

Εδώ κυρτούται ο άνθρωπος
ναι ναι,

στ' αλλοτινά αιθεροβάμονα
παγκάκια.
Έστω με ράκη,
και πώς να γίνει
ο εαυτός του ξανά;


Αθηνά Παπαδάκη
"ΘΑΥΜΑ ΙΔΕΣΘΑΙ", 2012

Δευτέρα 12 Νοεμβρίου 2012

Ηχοι ...των λεξεων


Με το τραγουδι σε καλω - Μαρια Φασουλακη



Μας χωρίζουν άμαχες λέξεις
εκατομμύρια έτη φωτός ετοιμόρροπη σιωπή,
εύφημη χρεία
στιχάκια αλληλέγγυα στην ποιητική τους αναδίπλωση
στιγμές με τη λάμψη της αστραπής
αιώνες με τη σφοδρότητα της καταιγίδας
άπω βούκινο ερημίας έσω

Tασος Kάρτας

Κυριακή 11 Νοεμβρίου 2012

Δυό φωνες, μιά μελωδια κι η ...αντηχηση

Μη μου μιλας για αγαπη - Γιωργος Μαρινος
...Κάτι κρυφό το κύμα
λέει στην σιγαλιά
το παίρνουνε στο δείλι
και κλαίνε τα πουλιά...






Ηλεκρισμένη Κυριακή
μέσα σε μέταλλα
κι άσπρους τοίχους
Φυλλοροεί το δειλινό
..............
δώρο του κάνω απαντοχή
κι αυτό μου στέλνει μνήμη

Παρασκευή 9 Νοεμβρίου 2012

Azazel(s)

Bernhard Schultze, 1987 
Ο δαίμονας του στρόβιλου 
Λάδι σε μουσαμά, 200x260


«Στην αρχή ήταν η άφεση κάποιου να παρασυρθεί, όσο το δυνατό μια σύμπτωση, όσο γίνεται λιγότερο αφημένο να γίνει επίτηδες. Αχ να μπορούσε κανείς να ζωγράφιζε τυφλά. Συχνά ήταν αποτέλεσμα της πρώτης παρόρμησης, ένα οργιαστικό-αναρχικό συνονθύλευμα χρωματικών φορμών στην επιφάνεια. 'Ετσι έπρεπε να ανοίγω με το μαχαίρι ανοίγματα σ' αυτή την σαν λαβύρινθο ζούγκλα. Σε αυτό χρησίμευε συχνά το ρευστό χρώμα που έχυνα σαν πλημμύρα σε μεγάλη έκταση του πίνακα, αλλάζοντας, καλύπτοντας και καταστρέφοντας» B.S.





Το γρανιτένιο χέρι είναι μέσα μου

Μέσα στο στόμα της πληγωμένης μέδουσας
Η ροή του θανάτου
Η στάχτη των θριάμβων
Η υποψία της παρακμής

Η γαλήνη των κίτρινων φύλλων
Θρυμματισμένη στο πεζοδρόμιο

Κι εσύ που δε θα καταλάβεις ποτέ
Γιατί επιμένω να ρίχνω κέρματα
Στο ηλεκτρόφωνο


Σταύρος Ζαφειρίου
συλλογή: … και να μπλοφάρουμε στο όνειρο(1984)

Πέμπτη 8 Νοεμβρίου 2012

Μες στο υγρό σκοτάδι

Μες στο υγρό σκοτάδι
πολύ πλανήθηκα

Αγάπησα τις φωτοσκιές των δέντρων
τη γνώριμη νύχτα
τον ουρανό

Βροχή
μουσικές φωνές

Μες στο υγρό σκοτάδι

Έλα
θα βαδίσουμε σιγά μην ακουστούμε

Είμαστε παιδιά
κι αγαπούμε τα ωραία καράβια
είμαστε παιδιά
κι αγαπούμε τη θάλασσα

Λάσπες και νερά
ο άνεμος ταξιδεύει
τραγούδια που σβήνουν


Νίκος-Αλέξης Ασλάνογλου
συλλογή: Δύσκολος θάνατος (1954)

"Οι ποιητές δεν θέλουν χώρο... Οι ποιητές είναι πουλιά που πετούν. Σπάνια ξεκουράζονται ακουμπώντας στη γη... Οι ποιητές παντού είναι ανεπιθύμητοι γιατί είναι ριζοσπάστες, αρνητές, υπενθυμίζουν την πλήξη που φέρουν όλοι όσοι έχουν αφεθεί στην καθημερινότητα..." N-A.A

Τετάρτη 7 Νοεμβρίου 2012

Αντιπαροχες...

Σκουρια και πορσελανη - Ασπασια Στρατηγου


Δρομος παλιος, κλειστη στροφη
κι εγω με τοση φόρα
στα λαστιχα παλιο καρφι
κι εκει που πιανω κορυφη
με παιρνει η κατηφορα

Αγαπη ταση υψηλη
σκουρια και πορσελανη
το χαδι σου σκληρο γυαλι
κι οσοι μου πηραν το φιλι
το 'ριξαν  στο λιμανι



Η νύχτα απόψε βρέχει όλους τους φόβους μου
Εις σε προστρέχω τέχνη της ποιήσεως
Χτίζω με νύχια και με δόντια ένα ποίημα
Λαχανιασμένος μπαίνω να προφυλαχτώ
και κλείνω πίσω μου τον τελευταίο στίχο
(Αντώνης Φωστιέρης)

...αγκαλιά  με κάποιες πεθαμένες κι όμως αναλλοίωτες...
Εικόνες - Ασπασια Στρατηγου

Δευτέρα 5 Νοεμβρίου 2012

ENA ΞΕΡΟ ΔΑΦΝΟΦΥΛΛΟ...


Ενα ξερό δαφνόφυλλο την ώρα αυτή θα πέσει,
το πρόσχημα του βίου σου, και θ' απογυμνωθείς.
Με το δέντρο δίχως φύλλωμα θα παρομοιωθείς,
που το χειμώνα απάντησε στο δρόμου εκεί τη μέση.

Κι αφού πια τότε θα' ναι αργά νέες χίμαιρες να πλάσεις
ή ακόμη μια επιπόλαιη και συμβατική χαρά,
θ' ανοίξεις το παράθυρο για τελευταία φορά,
κι όλη σου τη ζωή κοιτάζοντας, ήρεμα θα γελάσεις.

K.  Καρυωτακης

Ενα φυλλο μαραμενο - Στ. Κοκοτας

Σάββατο 3 Νοεμβρίου 2012

Eνα χάος κατασκότεινο που αστράφτει

όπως σε κάθε απάντηση
τα νέα πάντα ερωτήματα
όπως στον πυρήνα του ήλιου
το αρχέγονο σκοτάδι

γαλήνια θάλασσα
θάλασσα απέραντη τα μάτια σου
και μνήμες
μνήμες της καταιγίδας
ναυάγια στον βυθό
ανεξερεύνητα

είσαι το νήμα στον λαβύρινθο
η έξοδος στο βάραθρο ή το φως
ένα χάος κατασκότεινο
που αστράφτει

Tολης  Nικηφορου (2012)


.............................

Στο φάρο ήσουν του λιμανιού
ωρα πολλή να με κοιταζεις
ασθμαινοντας.
οργανο εκτελεστικο, αλητευω
λυγιζω αδιαμαρτυρητα
μια ελευθερια αναπηρη
να με φυλακιζει στο νερο.

αναιρώ την παρόρμηση

προσελκυω τη θλίψη

Μιά βαθειά απόγνωση εισαι

ανεξιτηλη...
(31/10/12)


Μια στιγμη - Μαρια Σπυροπουλου