Αναμονή

Ξέρω πως είσαι μέσα μου
κι ωστόσο
θαρρώ πως απ' τον έξω κόσμο θα 'ρθεις
Ακούω τα βήματά σου να πλησιάζουν
από τα βάθη μακρινού διαδρόμου
Άλλοτε λυπημένα με κοιτάς
μέσ' απ' το φως φανταστικής οθόνης
μου δείχνεις ένα πέτρινο πηγάδι
κι ένα παιδί στο φιλιατρό
να κλαίει
Κάποτε σκοτεινιάζεις
και γεμίζεις τον ύπνο μου κεριά και μαύρα ρούχα
και σε φοβάμαι μέσα στην αγάπη
και σε φοβάμαι
μέσα στην ελπίδα
Όμως
καμιά φορά
χαμογελάς
με τόση τρυφερότητα με τόση
παιδική μνήμη
που άξαφνα
διακρίνω
- κάπου στα βάθη των
διαλογισμών
κάπου στα μάκρη ενός
χαμένου κόσμου -
πρόσωπα που εξαγνίζονται στο φως
πράγματα που εξαχνίζονται
στη δόξα

Σα να 'χει κάπου ο χρόνος να σταθεί
Σα να 'χει κάπου κι ο Θεός
πατρίδα


Oρεστης Αλεξακης


Τα ανθη του παραπονου - Λυδια Φωτοπουλου

εκρηκτικά το κόκκινο ενεδρεύει

η αμέλεια
είναι πιο επινοητική από την προμελέτη

ένα όνειρο

που διαφεύγει από τη λήθη
και ξεφτισμένο στο γαλάζιο υπερίπταται
                                      έχει πιο αιχμηρές γωνιές
                                      από κάθε αστικό τετράγωνο
οι υπνοβάτες
στο γκρίζο μάταια εκπαιδεύονται
η επιφάνεια στην άσφαλτο
στο ρυθμικό τους βήμα οι πεζοπόροι

στη λάμψη του σηματοδότη
στις χαραμάδες της παλάμης
εκρηκτικά πάντα το κόκκινο ενεδρεύει

Τολης Νικηφορου

Τελευταῖα Σχεδιάσματα (ἀπόσπασμα...)

Καρπό δὲν ἔκοψα κανένα
από το δέντρο της ζωής,
μονάχα μάζεψα ό,τι βρήκα
νά ῾ναι πεσμένο καταγής...

...

Τώρα γυρίζω καὶ κοιτάζω
καὶ  τη ζωή αναμετρώ:
-πόσο μεγάλη ήταν η φόρα,
-πόσο το πήδημα μικρό!

Κ. Ουρανης

Μια φορα - Βικυ Μοσχολιου

Απο που ν' αρχισω ...

Βυθος

Ειναι ομορφα εδω κατω
παγωμενη σιωπη
κι "ορατοτης: μηδεν".
μελανά ακροδαχτυλα
καρφωμενη η καρδια.
Η ψυχη, μόνο για μια στιγμη
ξεγελάστηκε...
μετά, αφτερουγη, γυρισε πισω
ξανα εδω, εδω κατω
ειναι τοσο ομορφα,
στο βυθο. Θα μεινω...

Το βαλς - Ορφεας Περιδης

(το) "Μεταξύ μας" "ανάθεμΑ"

μεταΞύ μας, θα προτιμούσα το ξ να μην έχει την κόψη που κάνει ο λάρυγγας όταν το προφέρει εν στεγνώ.
Μεταξύ Μας, θα ήθελα τα μ να ακούγονται πιο μεστά – σα να είναι χορτάτα πριν τα πάρει ο ύπνος.

μΕταξύ μας, θα μου άρεσε το ε να φωνάζει ηχηρά σα να σαλπίζει εγερτήριο χαρμόσυνης ημέρας.
μεταξΥ μας, θα ήταν καλό το υ να μην είναι εντελώς αχνό, μα να τιμά την κατάληξή του πονηρά.

μεταξύ μαΣ, τι υπέροχο θα έμοιαζε άμα το ς ήταν λιγουλάκι ψευδό ώστε να ακούγεται ως παράταση!
μεΤαξύ μας, δεν θα ήταν ανατρεπτικό αν το τ προφερόταν ως γρήγορο κι ανήθικο;
μετΑξύ μΑς, θα ήμουν ικανοποιημένη αν τα α γελούσαν ντροπαλά υπονοώντας τα αυτονόητα.

ΜΕΤΑΞΥ ΜΑΣ, τέλος, θα γούσταρα ο τόνος στην προφορά να έμοιαζε Μετάξι μας.

Αγγελικη Ρωμανού

Αναθεμα
στα αηχα φωνηεντα
σαν ξεψυχανε γλιστρωντας 

σε γλωσσες καυτερες.
Αναθεμα
στις  στριμωγμενες σκιες
παραλυτων  συμφώνων.
Στις απροσκαλεστες τελείες
αναθεμα...
και στις παυλες
που ανακατευουν το χρονο
κατα πως τους αρεσει.
Σ' ολες τις λεξεις
αναθεμα
που "μεταξυ μας" δεν χώρεσαν.

ΑνΑθεμΑ...
με όλα τα ΑλφΑ
κεφαλαίΑ.

Διδυμα φεγγαρια - Α. Καννελιδου, Δ. Μητροπανος

Δεν την αρνιέμαι την οδύνη

[...]Δεν είναι η οδύνη που μου παραμορφώνει το πρόσωπο,
που μου στερεί την ισορροπία, που ανοίγει
χάσματα διαρκώς κάτω απ’ τα πόδια μου-
είναι το ανάνθρωπο της οδύνης, η οδύνη
δίχως την ήμερη ανθρώπινη ζέστη· εκείνη
είναι άγια, μεγάλη κι υψηλή- όχι το ψυχρό αυτό
πράγμα, σαν ερπετό κάτω απ’ τα ρούχα σου.
[...]

Ανέστης Ευαγγέλου

Σ' οσους δεν αγαπησαν το ...βουνο, αληθινα

Σ' αυτους που το διε-σκισαν , για τον περιπατο μιας ομαλης πλαγιάς

και δεν ηθελαν να ξερουν για τα απατητα βραχια του.

(Εκεινο, παντα, θα τους κραταει ...αντηλιο)

Ωδη οδυνης - Δ. Λαγιος

anestisevangelou.wordpress.com

Πληγωμενο περιστερι - Ποπη Αστεριαδη

Εκτροπες

**********
Η φωτογραφια 
που δε βγαλαμε ποτέ
μεγαλωσε.
Εγινε δεντρο αειθαλες
στο παρκο.
Διπλα στο κοκκινο παγκακι.


**********
Αναπνεω τη μυρωδια απο σαπιες λεξεις
ξεδιψαω σε λιμνες
απο στασιμα λογια
περπατω σε δρομους
με απλωμενη καυτη πισσα
και αντεχω την προσμονη
της ανατροπης.


**********
Καταδυομαι σε βαθη
ανεξερευνητης αληθειας
και σε λειμωνες αφεγγους
αναζητω σημαδια.
Εσυ παιζεις στην επιφανεια 
λεξεις.


Ανδρεας Καρακοκκινος

Εκπορεύονταν...

Εκπορεύονταν απ' το στήθος μου
έρωτες για όλα όσα έβλεπα
κι όσα η ψυχή μου συλλάβαινε
πίσω απ' τα πράγματα που έβλεπα.
Και σου χάιδευα το νερό 
και σου μιλούσε η ψυχή μου
πολύ τρυφερά κι αισθανόμουνα
λύπη. Ο ουρανός σε αγκάλιαζε
ενώ εγώ δεν μπορούσα.

Ν. Βρεττάκος
(Συνάντηση με τη θάλασσα)

Αγγελος του νοστου - Δ. Μητροπανος

Οσο ενα δακρυ

Μια σταγόνα
αγάπη
Όσο ένα δάκρυ
σ' ένα ταξίδι
Αφήνει δρόμο όταν κυλά
στο πρόσωπο μου

Όσο ένας χτύπος της καρδιάς μου
Δυο λόγια αγάπης

Όσο ανάσα μία
ένα χάδι στα μαλλιά μου
Όσο μια αχτίδα αστραπής

Τα μάτια σου
να έβλεπαν τα δικά μου

Όσο κρατάει ένα όνειρο
ασπρόμαυρο
[...]

Στάθηκα μπροστά κοίταξα
πέρα μακριά
Τα χέρια μου άπλωσα
Έκανα όνειρα
Πως γέννησα φτερά
Για λίγο βρέθηκα
Μαζί σου αγκαλιά

Περπάτησα μαζί σου
πάνω στου ηλίου τις αχτίδες
Πέταξα μαζί σου
στ ανέμου τους δρόμους
Έσταξα την ψυχή μου
Δροσιά στο τριαντάφυλλο
της καρδιάς σου

Στο όνειρο σου
χάθηκα
Μίλησα με την αγάπη σου
χιλιάδες λέξεις

Δυο λέξεις μόνο
Πια θυμάμαι να σου πω
Η μια ψυχή μου
Και η άλλη σ αγαπώ ..
Μου λείπεις

Γιαννης Παππας

My white rose - Στ. Σπανουδακης

"...μόνο να σου πω καληνυχτα τελικα ηθελα..."

( Ανευ - Vennis Mak )
Ω αιωνια μου αγαπη - Vennis Mak

Ανταύγειες

Σαν άνεμος βουίζει καθώς τρέχει ο χρόνος
Και τα μαλλιά σου κυματίζουν και τυφλώνουν.
Κάποια παράσταση θα παίζεται εκεί ψηλά.
Με μάσκες και κύμβαλα ουρανομήκη
Μιλάνε οι θεοί που παρασταίνουνε σφαγές
Σε φωταψίες σκοτεινού φωτός.

Τη μουσική τους δεν μπορείς να την ακούσεις
Όμως κάποιες ανταύγειες την ώρα του έρωτα
Στο όνειρο
Σαν ξεψυχάς
Ή όταν φτιάχνεις είδωλα με το χρωστήρα
Μπορείς να δεις.

Μια μυρωδιά την ώρα που βραδιάζει
Ή άγγιγμα απατηλό στον ώμο
Η αλλαγή της θάλασσας καθώς αποτραβιέται
Από τα μάτια η σκόνη της ερήμου
Του άλλου οι σταλαγματιές μες στο δικό σου δάκρυ.
Όλα θυμίζουν το αόρατο μιας θαλπωρής
Που κάποτε ξεσπά και μας τυφλώνει.

Αλέξανδρος Ίσαρης

Οι γερανοί - Μ. Ζορμπαλα / Μιλτ. Πασχαλιδης

Να μου τη δώσεις πίσω

Το καλοκαίρι πέρασε με προσπάθειες για προσαρμογή.
Έξω χαμόγελα, μέσα τρόμος μην ικετέψω ξανά για το στόμα σου.
Συχνά φλυάρησα δίπλα σου και μετά περπάτησα ώρες
με το μεσημέρι να καίγεται στα μαλλιά μου
να χώνεται στα ρούχα μου και στην αναπνοή μου
βλέποντας τα πόδια μου να σαλεύουνε στα χώματα…

Δε μπορώ πια να ζήσω σαν άνθρωπος.
Για σένα η φωνή μου, για σένα η κίνησή μου,
για σένα αυτός ο πόνος που με ζαλίζει
να κυνηγάω τη μυρωδιά σου, να τρέμω τον ίσκιο σου.

Πήρες την ψυχή μου και τη χαντάκωσες.
Πρέπει να μου τη δώσεις πίσω.

Από τη συλλογή Δευτέρα πρωί (1966) της Θεοδώρας Ντάκου

Τα δειλινα - Β. Μοσχολιου

Και δε ζήτησα παρά μια μπάλα-άλλοθι για τα χτυπημένα μου γόνατα,
ένα χαρταετό,ένα μολύβι κι ένα μπλε μαθητικό τετράδιο,
γιατί από τότε ήξερα πως, 
όσα δεν μπορούσα να πω,
θα τα έφτιαχνα λέξεις στο χαρτί...

Ελενη Μαυρογονατου

Ονειρο το ' δα πως ... - Ψαρογιωργης

Αν δεις στον υπνο σου ερημια - 
 Μαριον Σιβα

Το συρτο του ανεμου

...Θάλασσα η σκέψη ποιός θα μπορέσει να τη μερώσει

σαν τον καημό μου για το χωριό μου που 'χει ερημώσει
Τούτο τον τόπο βοριάς τον δέρνει κι ήλιος τον τυραννεί
κι η μοναξιά του μες την καρδιά μας μαχαίρι και πονεί

.....................

Μιάν ανάσα είμ' από σένα
μιά κι απ' τον καθένα

Δ. Αποστολακης (Χαϊνηδες)

Το συρτο του ανεμου - Χαϊνηδες

Παράπλευρες Ιστορίες

Παράπλευρες ιστορίες,μονόδρομες επιθυμίες που καταλήγουν στο τίποτα και στα πάντα,ίσως γιατί άθελά μας υφίστανται οι πιο όμορφες  ιστορίες ή τραγωδίες…

Κόψε λίγη από τη νυχτιά σου
να ‘χω να σε ποθώ τα βράδια,
σε υπνώδεις αγναντεύσεις της αφής

θα ‘ρθω να ξαποστάσω
σ’ εσένα που θεϊκά υπήρξαν
τα καλέσματά σου
χωρίς να το θελήσεις.

(Γι’ αυτό σου λέγω)
οι ομορφότερες ιστορίες
άθελά μας υφίστανται.

Αναστασια Γκίτση

Οταν πονας - Λευτ. Μυτιληναιος

Ξερονήσι

Ανέμων ραπίσματα δέχεσαι∙
της φυγής σου την πρόθεση περισφίγγει το δίχτυ της μόνωσης
και τα πελάγη ορόσημα γύρω σου.

Μήτε φτερούγας σκιά στην πικρή σου γυμνότητα.
Οι ορίζοντες έχουν τυλίξει με τέφρα την αγέρινη παρουσία σου.
Απ' της τρικυμίας την ύπαρξη πέρα πολλά έχουν μείνει.

Προσδοκίες δεν κεντρίζουν τη σκέψη σου
απ' την πέτρα σου κάτω κοιμάται το αύριο, το χθες, το παρόν.
Δεν έχουν φράχτες ολόγυρά σου οι μνήμες.

Είναι απ' το θάνατο πικρότερο παγερή η σιωπή σου.
Το κύμα κι ο χρόνος στη ρίζα σου, ανειρήνευτο χάος.


Ανθος Πωγωνιτης
Από τη συλλογή Γραμμές σε καθρέφτη (1964)

Που πας ζωη μου - Στ. Μπικακης

Το ονειρο της πενταμορφης

Ασε με να βυθιστω στον κεχριμπαρενιο μου υπνο
το φεγγαρι γεμιζει τοσο γρηγορα
......................................................
Εζησα στην πιο βαθεια μου ερημια χωρις αγαπη
κανεις δεν καταλαβε ποτέ πόσο διψουσα
πόσο κρυωνα
πόσο φοβομουν μες το σκοταδι του κοσμου
Ασε με σ' αυτη τη μαυρη Πετρα
να γειρω στο χειλος του γκρεμου
ειναι αργα πια εχω χασει ολες τις ηλικιες της νιοτης
χρόνια παγωνω μεσα σ' αλιωτο χιονι
στην προσμονη
δεν μπορεις να μου φερεις πισω τις δροσερες ελπιδες μου
νυχτωνει
..
εξω απ' το χρονο
στην απεραντοσυνη του αιωνιου
δεν θα κομματιαζεται πια η σκεψη μου
πανω στα βραχια της τρελλας
κι η Απουσια δεν θα ειναι μια θαλασσα μαρμαρωμενη
................................................
Ασε με να φυγω μες τον υπνο μου
νυχτωνει
κανείς δεν εμεινε σ' αυτον τον ερειπωμενο Κυκλο

τέλειωσε η παρασταση  απο χρόνια
ο κυκλος κλεινει
μειναμε μόνοι εσυ κι εγω ν' αναζητουμε
εναν προορισμο χαμενο
                                          Ασε με να φυγω
                                          νυχτωνει

Ευα Μοδινου


Σταλιά σταλιά σε χανω - Λ. Μυτιληναιος

Τέλος Διαδρομής

Έρπει η σκέψη και η νύχτα ιδρώνει
σκοτώνει στο όνομά της προσδοκίες
και όνειρα… σκοτώνει ώρες εφιάλτες
και γελά,
για άλλη μια φορά προδοσία

Έρπει η σκέψη, σκιά που ψάχνει ρωγμή να κρυφτεί,
ρωγμή χωρίς υγρασία μα, δεν υπάρχει, δεν υπάρχει·
τι κι αν το τίποτα έχει κάτι από μένα
σαν θάνατο επικίνδυνο

Σκιά τη σκιά κυνηγά φως στο σκοτάδι, πού να είναι τα κεριά –
εκείνα του πριν που μοιάζει ασήμαντο, τόσο ξεχασμένο
Κάποτε βρήκα…
βρήκα ένα παιδί στην άκρη του δρόμου να μου απλώνει απελπισίας χαμόγελο·
βρήκα ένα κέρμα σκουριασμένο και το κλώτσησα – δεν κράτησα τίποτα, τίποτα·
βρήκα ένα δάκρυ στο μαξιλάρι μου και γύρισα πίσω στην αναζήτηση –
τίποτα δεν υπήρχε, μόνο δάκρυα

Τα φώτα σβηστά, και ο χρόνος μου φλερτάρει το μηδέν –
αγγίζει το μηδέν του με το μηδέν μου, ξανά

Κι έτσι ζω το τέλος
Θανάσιμη έλξη
Στο ξύπνημα της απόγνωσης λήξη ημερομηνίας,
κι ένα δάκρυ βουβό
σαν σιωπή που ουρλιάζει
Κωμωδία και δράμα σ’ένα βαλς της σιωπής

Θα’θελα να πω τόσα πολλά
Θα’θελα να γράψω λόγια μαχαίρια,
δεν φοβάμαι…
Σβησμένα κεριά είν’όλες οι λέξεις
και τα χείλη σφραγισμένα,
ξεπερνούν με τη σιωπή τα όρια,
δεν φοβάμαι…
Δεν γνωρίζει σύνορα τούτη η αντοχή
μόνο από πόνο ξέρει
και τον εφιάλτη που συνάντησε στους δαίδαλους του νου

Ακόμα μια στάση στην άκρη του δρόμου –
εκείνου που οδηγό έχει το χθες,
ακόμα μια μάχη με τους δείκτες του χρόνου
Τίποτα στο τώρα δεν έμεινε
στάχτη μονάχα που θέλω να σκορπήσει,
να μην υπάρχει ίχνος της κανένα

Ακόμα μια στάση μα θα είναι η τελευταία
έτσι απλά για τιμωρία
ένα τσιγάρο μόνη παρέα
κι ύστερα παύση… τελεία

Μανώλης Μεσσήνης

Refugee - Oi Va Voi

...γιατί μονάχα ὅταν τὰ χέρια μου σὲ χάνουν,ἡ πονεμένη φαντασία μου σὲ κερδίζει.

(Ντινος Χριστιανοπουλος: "Αναστολη")


Τα χερια του μισανοιξε - Ρενα Κουμιωτη

...ολα δικα μου ητανε. και δεν ειναι που τα ΄δωσα..., δεν ειναι που τα χαρισα.
ειναι που ξερω πως ...ακομα ...ολα δικα μου ειναι.

Παράπονό μου - Δ. Μητροπανος

ΛΕΙΠΕΙΣ

                                      Η λυπη
                                   Της λυπης
                                   Λειπεις
Στο νυχτερινο φως του Απριλιου
οι ακακιες διδασκαν την ορθογραφια της μοναξιας

Εκεινη καθισμενη
στο βορινο παγκακι της πλατειας
εκ γενετης ανορθογραφη
επεμενε να γραφει
με δυο εψιλον γιωτα
τη γενικη της λυπης.

Γ. ΤΟΛΙΑΣ
("Οτι αγγιξα κι οτι θυμαμαι", ποιηματα 1981-2011
εκδ. Γαβριηλιδης, Αθηνα 2011)

Eνα φυλλο μαραμενο - Στ. Κοκοτας

ΑΠΟΚΡΙΣΗ

Μην προσπαθεις να με πολεμησεις
δεν υπαρχει πια μαχη

Ερειπια μονο 
σκορπισμενα στη σκεψη μου

Αφησε με 
πισω να κοιταξω
μην κλεβεις 
λεξεις που μου ανηκουν

Πρεπει να απαντησω.

Γ. Τολιας
(Μωβ Σημαια, 1981)

Χασαμε ... - Ελπιδα