Δευτέρα 31 Δεκεμβρίου 2012

...γιορτη Πρωτοχρονια

Να μ' αγαπας - Τριφωνο





...
γιατί ακούνε την νύχτα αυτή 
παλιά μου όνειρα 
που χρόνια είχαν κρυφτεί...



η φωτογραφια απο το : http://marinerosolitario.blogspot.gr/ (ευχαριστω)


Σάββατο 29 Δεκεμβρίου 2012

Ευωδι...ασματα


...λέξεις βγαίνουν από το λεξικό της οδύνης όπως από σπιρτόκουτο,
τρίβονται στη φωσφωρούχα πλευρά του κόσμου σαν σπίρτα και αναφλέγονται
Eκτωρ Πανταζης ("Μονοξυλα")

Λουλουδακι του γκρεμου - Ματ σε 2 Υφεσεις
Τώρα που μπήκες στην καρδιά μου

Το άρωμα που με πολιορκούσε
είχε τις πόρτες του ανοιχτές
στη θάλασσα. Μπαινόβγαινα
όπως μέσα στο φως
με κλειστά μάτια.

Τώρα που μπήκες στην καρδιά μου
ρέεις και φεύγεις με ιριδισμούς
άπιαστες σκιές και αποχρώσεις.
Κάπου ευωδιάζεις, κάπου μελωδείς
και κοιτάζω τον κήπο
κι αφουγκράζομαι τους ουρανούς.



Πότε μ' αγγίζει ένα αόρατο ανθάκι
πότε με καταπίνει άπατος βυθός.


Το γνώριμο σε μυστήριο τυλιγμένο.


Νικος Γρηγοριαδης 
(Το αθέατο μέσα μας , 1988)

Παρασκευή 28 Δεκεμβρίου 2012

Νυχτερινο ΙΙ

Ενα φεγγάρι πράσινο, μεγάλο
που λάμπει μες στη νύχτα -τίποτ' άλλο.
Μια φωνή που γρικιέται μες στο σάλο
και που σε λίγο παύει -τίποτ' άλλο.
Πέρα, μακριά, κάποιο στερνό σινιάλο
του βαποριού που φεύγει -τίποτ' άλλο...
Και μόνο ένα παράπονο μεγάλο
στα βάθη του μυαλού μου - Τίποτ' άλλο.

Ναπολεων Λαπαθιωτης



Συμφωνία ἄρ. 1

[...]Ἡ δυστυχία σὲ κάνει πάντα νὰ ἀναβάλεις – 
ἔφυγε ἡ ζωή. οἱ φίλοι εἶχαν χαθεῖ ...
καὶ τὰ μάτια σου βουρκώνουν, θαμπωμένα ξαφνικὰ
ἀπὸ τοὺς παλιοὺς λησμονημένους θεοὺς 
καὶ τὶς παντοδύναμες παιδικὲς εὐπιστίες…
...Καὶ μένουμε ἀνυπεράσπιστοι ξαφνικά, 
σὰν ἕνα νικητὴ μπροστὰ στὸ θάνατο
ἢ ἕνα νικημένον ἀντίκρυ στὴν αἰωνιότητα…
...Μεγάλες λέξεις δὲ λέγαν πιὰ τίποτα 
καὶ τὶς πετοῦσαν στοὺς ὀχετούς.
Ά, ἐσὺ δὲν εἶδες ποτὲ τὸ ἴδιο τὸ χέρι σου 
νὰ σὲ σημαδεύει 
ἀλύπητα ἀπ᾿ τὸ βάθος τῶν περασμένων....

...Μισῶ τὰ μάτια μου ποὺ πιὰ δὲν καθρεφτίζουν τὸ χαμόγελό σου…

Τασος Λειβαδιτης


Τρίτη 25 Δεκεμβρίου 2012

... just a black hole

Μετά το πρόσωπο σου...

Μετά το πρόσωπο σου              
Λουλούδια που ανέβασε ο σεισμός
Χρόνος ακίνητος
Και γαλαξίες απόκρημνοι βαδίστηκαν

Όλη τη νύχτα άκουγα
Παλιές βιογραφίες να μου μιλούν
Για τη σταρένια ανάσα σου
Τ' αμίλητου ασβέστη η χαρακιά
Έτρεμε πάνω απ' τη σιωπή
Από δω
Από δω η κάμαρά μου
Πεθαίνω κι έξω γίνεται γιορτή

Ω στόμα [...]
Ω μάτια  [...]
Τι μοίρα με προσμένει μακριά σας
Τρυγησα την άβυσσο  [...]
Υψώνω την καρδιά μου για πρόποση
Στην ατέλειωτη θάλασσα
Για σένα και για σένα
Για μας

Ηλίας Δεληκυριακιδης

living as ...leaving

Κυριακή 23 Δεκεμβρίου 2012

(χαρτο)... - παιζοντας ...στα ψεματα

Σανα μὴν υπήρξαμε ποτὲ
κι όμως πονέσαμε απ᾿ τὰ βάθη.
Ούτε που μας δόθηκε μία εξήγηση
για το άρωμα των λουλουδιών τουλάχιστον.
Η άλλη μισή μας ηλικία θα περάσει
χαρτοπαίζοντας με το θάνατο στα ψέματα.
Και λέγαμε πως δεν έχει καιρὸ η αγάπη
να φανερωθεί ολόκληρη.
Μία μουσικὴ
άξια των συγκινήσεών μας
δεν ἀκούσαμε.
Βρεθήκαμε σ᾿ ένα διάλειμμα του κόσμου[...]
Ω θα γυρίσουμε στην ομορφιὰ

μία μέρα…
Με τη θυσία του γύρω φαινομένου
θα ανακαταλάβει, η ψυχὴ τη μοναξιά της.

Νικος Καρουζος

Ειναι κατι στιγμες - Κωστας Καραλης
κατι στιγμες........

Πέμπτη 20 Δεκεμβρίου 2012

Χωρις οικτο...


Οίκτο δεν έχω πια...

Οίκτο δεν έχω πια για μένα
Τη σιωπηλή μου οδύνη δεν μπορώ να εκφράσω

Τα λόγια που λογάριαζα να ειπώ μεταβλήθηκαν σε άστρα
Ένας Ίκαρος προσπαθεί να ανυψωθεί ως τα μάτια μου
Κομιστής ήλιων φλέγομαι στο κέντρο δυο αστερισμών
Τι έκαμα στα θεολογικά θηρία της γνώσης;
Σ’ αλλοτινούς καιρούς έρχονται οι νεκροί να με λατρέψουν
Κι έλπιζα να τελειώσει ο κόσμος
Μα το δικό μου τέλος σαν τη θύελλα καταφθάνει


Guillaume Apollinaire
(μεταφραση: Τασος Σινοπουλος)




(ποιηση: Γιωργος Θεμελης)

Τετάρτη 19 Δεκεμβρίου 2012

...Ανασες

Φιλι φιλι σ' αναστησα - Δημ. Μητροπανος

Ανασα                                                    
[...]
Δύσκολα να φανταστεί κανείς
τη διαδρομή μιας ανάσας.
Κι εσύ που ζήτησες μονάχα
την εκπνοή μου να εισπνεύσεις
φυσικά και ήξερες.
Κι αν κάποιοι δεν ξέρουν
στην ανάσα κατοικούν οι ψυχές.

Έκτοτε
εντός σου διαμένω.

Έλενα Καραγιαννίδου



(στιχοι: Ακος Δασκαλοπουλος)
...
Με τι καρδιά ζητάς να φύγω και πίσω να μην ξαναδώ;
Στα χέρια μου έχω τα φιλιά σου, τα δάκρυα και τον σπαραγμό.
...

Δευτέρα 17 Δεκεμβρίου 2012

Και με ταξιδευες...







στην πρυμνη   οι   Μαιρη Λιντα - Μαν. Χιωτης
στο καταρτι     η   Λιζετα Καλημερη
στο τιμονι(!)    ο   Γιαννης Καπετανακης



'Εχεις μια γεύση τρικυμίας στα χείλη - Μα πού γύριζες 
Ολημερίς τη σκληρή ρέμβη της πέτρας και της θάλασσας [...]
Κι οι κόρες των ματιών σου πήρανε τη σκυτάλη της χίμαιρας 
Ριγώνοντας μ' αφρό τη θύμηση! [...]

- Μα πού γύριζες
Ολονυχτίς τη σκληρή ρέμβη της πέτρας και της θάλασσας
Σου' λεγα να μετράς μες στο γδυτό νερό τις φωτεινές του μέρες [...]
'Εχεις μια γεύση τρικυμίας στα χείλη [...]
Μα πού γύριζες;
Κατεβαίνοντας προς τους γιαλούς τους κόλπους με τα βότσαλα 
'Ηταν εκεί ένα κρύο αρμυρό θαλασσόχορτο
Μα πιο βαθιά ένα ανθρώπινο αίσθημα που μάτωνε
Κι άνοιγες μ' έκπληξη τα χέρια σου λέγοντας τ' όνομά του [...]

'Ακουσε ο λόγος είναι των στερνών η φρόνηση
Κι ο χρόνος γλύπτης των ανθρώπων παράφορος
Κι ο ήλιος στέκεται από πάνω του θηρίο ελπίδας [...]

Στυλωμένη στους βράχους δίχως χτες και αύριο, 
Στους κινδύνους των βράχων με τη χτενισιά της θύελλας
Θ' αποχαιρετήσεις το αίνιγμά σου.

Οδυσσεας Ελυτης
(αποσπασμα)

Σάββατο 15 Δεκεμβρίου 2012

"H μονη μου πατριδα ειναι ο χρονος"

      
    Σε κλιμακα μποφορ... (10Β)                        Φυσαει βοριας τα λογια μου ,
                        παρα-μενοντας στην αγονη γραμμη...





Οι σύντροφοι

Κάθε βράδυ, βάζω στοργικά
τις λέξεις μου να κοιμηθούν:
Χρόνος, Μνήμη, Αφοσίωση, Φόβος.
Το πρωί ξυπνούμε πάντα την ίδια ώρα.
Πιστές, επίμονες, και έτοιμες
να συντροφεύσουν την ημέρα μου.

Ουρανία Ε. Κουνάγια
Συλλογη: "Μεσίστιες ημέρες-Αυτόχειρας πόθος", 2012


τωρα...

...
Κυνήγησα τις ομορφιές
Μα μ΄ έκλεψε η λύπη
Οι αλήθειες μου: εσύ όταν κλαις
Και της καρδιάς μου οι χτύποι
                 (Οδυσσεας Ιωαννου)


(τα τραγουδια και ο τιτλος: απο τον ομωνυμο δισκο του Μιλτιαδη Πασχαλιδη, 2003)

Σε ...φανταστικο χρονο

Τα Πλοία

   Aπό την Φαντασίαν έως εις το Xαρτί. Eίναι δύσκολον πέρασμα, είναι επικίνδυνος θάλασσα. H απόστασις φαίνεται μικρά κατά πρώτην όψιν, και εν τοσούτω πόσον μακρόν ταξίδι είναι, και πόσον επιζήμιον ενίοτε δια τα πλοία τα οποία το επιχειρούν.
   H πρώτη ζημία προέρχεται εκ της λίαν ευθραύστου φύσεως των εμπορευμάτων τα οποία μεταφέρουν τα πλοία. Eις τας αγοράς της Φαντασίας, τα πλείστα και τα καλύτερα πράγματα είναι κατασκευασμένα από λεπτάς υάλους και κεράμους διαφανείς, και με όλην την προσοχήν του κόσμου πολλά σπάνουν εις τον δρόμον.......Πάσα δε τοιαύτη ζημία είναι ανεπανόρθωτος......Aι αγοραί της Φαντασίας έχουν καταστήματα μεγάλα και πολυτελή, αλλ' όχι μακροχρονίου διαρκείας......

   Mία άλλη ζημία προέρχεται εκ της χωρητικότητος των πλοίων. Aναχωρούν από τους λιμένας των ευμαρών ηπείρων καταφορτωμένα, και έπειτα όταν ευρεθούν εις την ανοικτήν θάλασσαν αναγκάζονται να ρίψουν εν μέρος εκ του φορτίου δια να σώσουν το όλον. Oύτως ώστε ουδέν σχεδόν πλοίον κατορθώνει να φέρη ακεραίους τους θησαυρούς όσους παρέλαβε......

   Άμα δε τη αφίξει εις τον λευκόν χάρτινον λιμένα απαιτούνται νέαι θυσίαι πάλιν.....Έχει ο τόπος τους νόμους του. Όλα τα εμπορεύματα δεν έχουν ελευθέραν είσοδον και αυστηρώς απαγορεύεται το λαθρεμπόριον......

   Θλιβερόν, θλιβερόν είναι άλλο πράγμα. Eίναι όταν περνούν κάτι πελώρια πλοία, με κοράλλινα κοσμήματα και ιστούς εξ εβένου.......τα οποία ούτε πλησιάζουν καν εις τον λιμένα είτε διότι όλα τα είδη τα οποία φέρουν είναι απηγορευμένα, είτε διότι δεν έχει ο λιμήν αρκετόν βάθος δια να τα δεχθή. Kαι εξακολουθούν τον δρόμον των......

  Eυτυχώς είναι πολύ σπάνια αυτά τα πλοία. Mόλις δύο, τρία βλέπομεν καθ' όλον μας τον βίον. Tα λησμονώμεν δε ογρήγορα. Όσω λαμπρά ήτο η οπτασία, τόσω ταχεία είναι η λήθη της. Kαι αφού περάσουν μερικά έτη......Mετά πολλού κόπου εξυπνάται η παλαιά ανάμνησις και ενθυμώμεθα.....όταν επερνούσαν τα μεγάλα, τα θεσπέσια πλοία και επροχώρουν πηγαίνοντα - τις ηξεύρει πού.

Κ.Π. Καβαφης
(το μοναδικο του πεζο,συλλογη:"Κρυμμενα Ποιηματα")

Πέμπτη 13 Δεκεμβρίου 2012

La promesse...

Où que tu sois demain -//- Οπου κι αν εισαι αυριο
Quelque soit ton chemin -//- οποιος κι αν ειναι ο δρομος σου
Tu sais qu’il y a en moi -//- να ξερεις πως υπαρχει μεσα μου
Un cœur qui bat pour toi -//- μια καρδια που χτυπαει για σενα

On dit qu’avec le temps -//- Λενε πως με το χρονο
Tout s’en va doucement -//- τα παντα αμβλυνονται
que les blessures les plus dures -//- ακομα και οι βαθυτερες πληγες
ne résistent pas -//- γιατρευονται
Mais j’ai fort en moi -//- ομως εχω δυνατη μεσα μου 
un cœur qui bat pour toi -//- μια καρδια που χτυπαει για σενα



(LP: "Ainsi soit-il", 1977)

Λενε πως με την αποσταση -//-On dit toujours que loin des yeux 
η αγαπη γερνα -//- L’amour prend un coup de vieux 
αλλά μη με ξεχaσεις -//- Mais sil ne m’oublie pas 
επειδη εχω παντα μεσα μου -//- Car j’ai toujours en moi 
μια καρδια που χτυπαει για σενα -//- un cœur qui bat pour toi 

Οπου κι αν εισαι αυριο -//- Où que tu sois demain 
οποιος κι αν ειναι ο δρομος σου -//- Quelque soit ton chemin 
ανεξαρτητα απο το χρονο που κυλαει -//- Malgré le temps qui s’en va 
θυμησου πως εχω παντα δυνατη μεσα μου -//- Dit, rappelle toi que j’ai toujours fort en moi 
μια καρδια που χτυπαει για σενα -//- Un cœur qui bat pour toi 

Francois Bernheim

Κανείς δε μίλησε...



Απο την ανατολή καί το χαμηλωμένο σκότος ,
εως καί το ξόδεμα στο φώς έζησα μόνη.
Κανείς δε μίλησε για αγάπη
καί η αγάπη έγειρε το κεφάλι
κλείνοντας μονάχα απαλά τα μάτια.
Ούτε ένα βλέφαρο δε σάλεψε στο δάκρυ,
κύλησαν όλα σα χρόνια,
σα μέρες και νύχτες τόσο βουβές,
όσο οι λέξεις που έσπαζαν στις άκρες του τρόμου μου:
Μη στέκεις μέσα απ’ τον τοίχο!!

Μ Η Σ Τ Ε Κ Ε Ι Σ Μ Ε Σ Α ΑΠ ‘ Τ Ο Ν Τ Ο Ι ΧΟ !!


Vennis Mak


Δευτέρα 10 Δεκεμβρίου 2012

"Ο ...ηχος των χαμενων ποιητων"

Στο στεγνο μου στομα
σταλαζει σταγονα πικρη.
Η πνοη σου τη νυχτα
να 'ταν κυμα κι αγερι
και να μου 'δινε ενα φιλι.
(9/5/12)
"Hands", V. Van Gogh










...
"Μείνε ακόμα λίγο",  σου φώναξα, αλλά εσύ έτρεξες να προλάβεις το τελευταίο Εξπρές .....κι ετσι....
χάθηκες  Πιο πέρα από τα μάτια μου. Και το γράμμα..., το γράμμα που για σένα κρατούσα ......θα μείνει Ανεπίδοτο.

(οι στιχοι των τραγουδιών ειναι του Αλκη Αλκαίου, ο τιτλος: απο την ταινία "Ο κύκλος των χαμένων ποιητών)

Μια νυχτωδια...

Κυριακή 9 Δεκεμβρίου 2012

Mε τη σειρα...

Να Μιλάμε…
χωρίς να’χουμε τίποτα να πούμε,
μοιράζοντας στη σιωπή
τις ανάγκες της ψυχής
δίνοντας φωνή στις βαθειές ρυτίδες
πίσω απ’τα ματόκλαδα,
και στις γωνίες των χειλιών…


Να Μιλάμε…                                                       Mη μου μιλας - Κορινα Λεγακη

αγγίζοντας τα δαχτυλά μας!                               Rope for no hopers
Να Σιωπούμε,
σφίγγοντας τα χέρια μας!

Paul Eluard

Σάββατο 8 Δεκεμβρίου 2012

Lasciami sognare...



Cantico - Andrea Bocelli
ΙO AVRO L’ ANIMA 

Έμαθα να σ' αγγίζω μέσα 
απ' τη μαγεία της σιωπής.
Μέσα απ' την έλλειψη 
παρουσίας μιας στιγμής.
Μέσα απ' την αμηχανία 
σε κενά μεσοδιαστήματα
λέξεων αιωρούμενων 
ένθεν κακείθεν.
Βρίσκομαι εδώ απ' την εμμονή
στο νά' ρχομαι
κι εσύ να φεύγεις,
δρασκελώντας το μονοπάτι
μιας φανταστικής ανάβασης
κβαντικης
θεωρίας των άστρων.
Σ' ακουμπώ πάνω
απ΄ τον ίσκιο της απουσίας
κι εσύ χάνεσαι πίσω
απ΄ το διάφανο είδωλο
ανύπαρκτης παρουσίας.
Και στα χαράματα 
ξάγρυπνη παίρνω της νύχτας
στον ώμο το ισχνό 
υφάδι να κάνω προσκεφάλι
να πέσω πάνω στη θλίψη
και ν΄αποκοιμηθώ.

Vicky Kostenas Lagdos
(αποσπασματική Ελεγεία : "Lady in Red" ,
ΗΡΑ ΕΚΔΟΤΙΚΗ, ΒΟΛΟΣ)

Παρασκευή 7 Δεκεμβρίου 2012

Σαν γλυκο του κουταλιου - Τανια Τσανακλιδου
Γλυκό του κουταλιού απο καιρό φυλαγμένο

Αχνάρια σμιλεύουν τα όνειρα μας
πρωινές έγνοιες μας ταλανίζουν
τα βράδια σαν γείρουμε ακάλεστοι
στην πικρία της νύχτας.

Με γλυκό του κουταλιού βιώσαμε
την ευτυχία κόντρα στο απόλυτο σκοτάδι
που αναδύουν κάτι παλιά σκονισμένα
στις σελίδες τους βιβλία.

Παραμάσχαλα θα σε πάρω κόσμε
να σου μάθω να χαμογελάς
στα πιο δύσκολα.

Ελπίζω μοναχά
να φτάσει το γλυκό του κουταλιού
π’ από καιρό σου ‘χω φυλάξει.

Aναστασια Γκίτση

Τετάρτη 5 Δεκεμβρίου 2012

Τυχαία λέξη, λέξη κραυγή...

                                                                                                  ...
Αμιλητό μου στόμα, φεγγάρι μου σβησμένο
ανάθεμα την ώρα και τη βαριά στιγμή
Όλα για σε τα δίνω, τα δίνω και πεθαίνω
για να μη σε αγγίξουν ξανά οι στεναγμοί.
Λευτ.  Παπαδοπουλος
Λέξη κραυγή

Αυθόρμητα σε πέταξα πάνω στο τσαλακωμένο χαρτί
Μέσα στη στάχτη στο σπασμένο τασάκι σε έσβησα
Μέσα σε θάλασσες σε βύθισα για ώρες ατελείωτες
Στα υγρά ποτήρια σε μέθυσα
Πάνω σε άστρα σε εκτόξευσα
και σε σκύλους σε τάισα νυχτιάτικα.
Πάνω στους ώμους μου σε κουβάλησα,
μέσα σε βιβλία και ξεχασμένους στίχους.
Στους τοίχους σε ζωγράφισα
μαζί με τις εικόνες ξεπεσμένων σύννεφων.
Τυχαία λέξη, λέξη κραυγή.
Λέξη πληγή, σε είχα μέσα σ' όλα,
σε όλες τις γιορτές και τις λύπες,
σε όλα τα όνειρα και τις ευχές,
σε όλες τις βρισιές και τα παράπονα,
σε όλα τα απωθημένα και τα λησμονημένα.
Λέξη κραυγή!

Τάσος Ρήτος
("Μεσα στο σκοτάδι κρύβεται το φως",10/9/2012)

Τρίτη 4 Δεκεμβρίου 2012

Σαν χαδι...




Κλειστό λόγω κατεδάφισης

Έχω πει τόσα αντίο που είμαι πια γεμάτη από απουσίες

ο χρόνος κυοφορεί απώλειες- και τον μισώ τον χρόνο
τα ρολόγια, τα δευτερόλεπτα, τα χρόνια, την καθημερινότητα
το φθαρτό σαρκίο και την γαμημένη διακτίνηση που ακόμα να
γίνει πραγματικότητα
και τώρα τελευταία μισώ και τις λέξεις
και τα ποιήματα
υποκατάστατα κορμιών, αγκαλιάς
φωνής, μυρωδιάς, προσώπων
είμαι διάτρητη- γεμάτη απώλειες και απουσίες
σήμερα θρηνώ ετεροχρονισμένα Goran τη φυγή σου
και με μισώ κι εμένα
που απουσιάζω μονίμως
όλη μου η αγάπη κλέφτης στον άνεμο
σε κάποια άλλη διάσταση ίσως μπλεχτεί στα μαλλιά σου
αντίο φίλε μου

Αννα Νιαράκη
Σαν χαδι της ανατολης
σαν αυγινο αερακι
τοσο λιγο...
και ...χανεσαι
(4/12/03)


Δευτέρα 3 Δεκεμβρίου 2012

Υστερογραφα ...




Eνα πρωί βρήκα τη θάλασσα αλλαγμένη

Κάτι βαθύ
σκέφτετ’ η θάλασσα,
κι ακινητεί.
Της πέταξα μια πέτρα
κι άλλη μία
δεν ταράχτηκε˙
μόνο τις τράβηξε αργά πέρ’ απ’ την όραση
κ’ έκλεισε πάλι.
Παράξενη ησυχία-απειλητική.
Τίποτα δεν κινείται.
Μόνο τα βότσαλα
αδιόρατα ριγούν
και μυρμηγκιάζουν,
λες κι ακουμπάει
τα λεία πρόσωπά τους
κάτι κακό και σιχαμένο κι όλο χνούδι,
και τα φύκια,
πατημένα ανασαίνουν,
μισά χλωρά, μισά γιομάτ’ αλάτι,
σαν τα μαλλιά του πεθαμένου
που μεγαλώνουν λίγο ακόμη.
Ανεξήγητο τοπίο.
Αβάστακτος κόσμος, ορυκτός,
πάμε να φύγουμε, ψυχή μου.
Κων/νος Σοφιανος

                                                                                       

Κυριακή 2 Δεκεμβρίου 2012

Κυριακη. "...σκιες στα σιωπηλα"




















Στα συννεφα - Papercut

Μου απομένει η λέξη


Αν έχω χάσει τη ζωή, το χρόνο, όλα

όσα έριξα, σαν δαχτυλίδι στο νερό,

αν έχω χάσει τη φωνή μες στ' αγριόχορτα,
μου απομένει η λέξη.

Αν έχω υποφέρει για τη δίψα, την πείνα, κι όλα

όσα ήταν δικά μου και κατάντησα ένα τίποτα,

αν έχω θερίσει τις σκιές στα σιωπηλά,
μου απομένει η λέξη.

[...]


Blas de Otero

Σάββατο 1 Δεκεμβρίου 2012

Ουρανοι...

Mεσα απο σενα - Ευανθια Ρεμπουτσικα




[...]

«Όλο σας το σώμα, από την άκρη της μιας φτερούγας σας στην άλλη», τους έλεγε άλλοτε πάλι ο Ιωνάθαν, «δεν είναι παρά η ίδια σας η σκέψη, σ’ ένα σχήμα που σας είναι ορατό. Σπάστε τα δεσμά της σκέψης σας, και τότε, ταυτόχρονα, θα σπάσετε τα δεσμά του σώματός σας...».



... Και τους μαθητές του τους έπαιρνε ο ύπνος, αποκαμωμένοι καθώς ήταν απ’ τις πτήσεις της μέρας. Αγαπούσαν την άσκηση, γιατί είχε ταχύτητα και αγωνία... Ούτε ένας όμως, ούτε καν ο Φλέτσερ Λὺντ Γλάρος, δεν έφτασε στο σημείο να πιστέψει πώς το πέταγμα με τις ιδέες μπορούσε να είναι τόσο πραγματικό όσο το πέταγμα με τα φτερά και με τον άνεμο.  

[...]
  ("Ο γλαρος Ιωναθαν", Richard Bach)

Παρασκευή 30 Νοεμβρίου 2012


Αὐτὸς ποὺ σωπαίνει

Τὸ σούρουπο ἔχει πάντα τὴ θλίψη
ἑνὸς ἀτέλειωτου χωρισμοῦ
Κι ἐγὼ ἔζησα σὲ νοικιασμένα δωμάτια
μὲ τὶς σκοτεινὲς σκάλες τους
ποὺ ὁδηγοῦνε
ἄγνωστο ποῦ…

        [...]
Ὅμως ἐσὺ σωπαίνεις…
Γιατί δὲ μιλᾷς;
Πές μου!
Γιατί ᾔρθαμε ἐδῶ;
Ἀπὸ ποῦ ἤρθαμε;
Κι αὐτὰ τὰ ἱερογλυφικὰ τῆς βροχῆς πάνω στὸ χῶμα;
Τί θέλουν νὰ ποῦν;






Ὤ, ἂν μποροῦσες νὰ τὰ διαβάσεις!!!
Ὅλα θὰ ἄλλαζαν…

Ὅταν τέλος, ὕστερα ἀπὸ χρόνια ξαναγύρισα…
δὲ βρῆκα παρὰ τοὺς ἴδιους ἔρημους δρόμους,
τὸ ἴδιο καπνοπωλεῖο στὴ γωνιά…

Κι ὁλόκληρο τὸ ἄγνωστο
τὴν ὥρα ποὺ βραδιάζει…

Τασος Λειβαδιτης

Τετάρτη 28 Νοεμβρίου 2012

"Το βραδυ αυτο..."


Μην κλεισεις το παραθυρο - Γ. Πουλοπουλος


Ειναι η ωρα

Είναι η ώρα 
που κλείνουν τα παράθυρα
Που η μικρή κόρη της σελήνης
Περνάει ανάμεσα από το φεγγίτη
Πάνω στα νερά της μουσικής


Είναι η ώρα που ένα αόρατο σπαθί
Πλανιέται πάνω από τα χείλη μας
Και δυναμώνει η λάμψη των φιλιών
Που η μαύρη νύχτα ξεπετιέται από τ' αρμάρια



                 Και βουλιάζουν οι στέγες κάτω από την πάχνη των πουλιών

Είναι η ώρα που κυλάει μέσα στις φλέβες μας
Το αίμα όλων των αγαπημένων μας νεκρών
Και που ευωδιάζουν τα λείψανα σαν άνθη πορτοκαλιάς
Που αποτυπώνεται πάνω στα τζάμια
Η κίτρινη κόμη της λησμονιάς


Τακης Βαρβιτσιωτης
       Η ατραπός (1984)

Δευτέρα 26 Νοεμβρίου 2012

Ετσι, σαν αστειο...

Δεν αστειεύεται                                                       

Το παρόν συνωστίζεται γύρω μου                              
Με πιέζει με το ογκώδες σώμα του 
Δε μ’ αφήνει στιγμή                               
Να πάρω ανάσα                                                                   


Ορθώνεται σαν τείχος από εικόνες 
Βραχυκυκλώνει την όρασή μου 
Στερώντας μου κάθε δυνατότητα 
Να δω σε βάθος χρόνου 

Κι απ’ έξω απ’ το παρόν 
Γυρνάει το μέλλον 
Σαν άδικη κατάρα 

Αυτό δεν αστειεύεται 
Χτυπάει στο ψαχνό 

Θωμάς Ιωάννου                                                    

                                       Να 'μαστε μαζι - Αποστολος Ριζος

                                                                                         
[...]
Όσο ανοίγει η απόσταση
τόσο δυναμώνει η απόφαση
να περιμένω σιωπηλά
σαν φλόγα εδώ στα σκοτεινά


Μ'άφησες σε κόσμο άγριο
"αύριο" μου είπες "θα 'ρθω αύριο"
και γω που χρόνια ζω εκεί
στης φαντασίας το κελί



  Νίκος Ζούδιαρης

Κυριακή 25 Νοεμβρίου 2012

Κυριακη...

…Δευτέρα κόκκινη, Τρίτη χλωμή, Τετάρτη φαιά, Πέμπτη γαλάζια, Παρασκευή σταχτιά, Σάββατο μελανό, Κυριακή κατάλευκη…


Είμαι στο γνόφο του Άμορφου… 
μετράω κι εγώ
μαζί με τον εαυτό μου
ανέχομαι τον οπλισμένο πόνο μου
και ψιθυρίζω ίσα να με ακούει ο χρόνος
δεν έχω άλλα μάτια
να με ξεγελάω περισσότερο
να με προσδοκώ
να με υπόσχομαι

    [...]                                                   Μοιαζω μ' αστείο - Δ. Γαλανη

                                                         

Πως με βρήκες;                                     Τι να θυμηθω - Απόστολος Ριζος
ανάμεσα σε τόσα χέρια
κάτω από τόσα σώματα
πίσω απ’όλες αυτές
τις ασπρόμαυρες ημέρες…

κι όμως με βρήκες…
και χωρίς να’χεις συντροφιά
ούτε τη σιωπή μου…

κι όμως                                                                 
με βρήκες…                                                       www.nimertis.blogspot.gr

                                                                                     Nημερτής (Αντωνης Μυκονιατης)