Μισο

Κοιτάζω το χειμώνα
και νιώθω το κρύο να με τρυπάει.
Μόνο κενά μαζί σου.
Άναψα ένα τσιγάρο και το έσβησα πάλι μισό.
Δεν τελειώνω τίποτα παρά μόνο αρχίζω.
Γι’ αυτό δεν είναι τίποτα εντάξει.
Συλλογή από ετερόκλητα μισά.
Κοιτάζω το χειμώνα και βλέπω τα μάτια σου.
Δεν θυμάμαι το χρώμα τους
θυμάμαι μόνο να βυθίζομαι σ’ αυτά.
.....
μετά πνίγομαι.

Τασος Παπακωνσταντινου


Σε καποιο ονειρο http://www.youtube.com/watch?v=BSlUplYshXQ

Η εξομολογηση μιας τελείας

Ήθελα να έχω πιο πολύ μπόι
μ ‘ενοχλεί που πάντα μπροστά μου
υψώνεται ένα κεφαλαίο γράμμα.
Είμαι χαρούμενη που οι ερωτευμένοι
δεν με ξέρουν και περήφανη
που με επιλέγει η σιωπή.

Στα νιάτα μου έκανα και εγώ
την επανάστασή μου
και το μόνο που κατάφερα
ήταν να γίνω μια άνω τελεία.
Όσο για το όνομα μου..
ήθελα ο τόνος να είναι στο έψιλον.

Το ερωτηματικό γυρνάει και της λέει:
κρυφάκουσα την εξομολόγησή σου
και θέλω να σου πω πως
εγώ στο σπίτι μου σε έχω κορώνα.
Ψηλά, ψηλά στον τοίχο ένα καρφάκι
και από κάτω ένα γαντζάκι
να κρεμούν οι άνθρωποι τις απορίες τους.

Λουδοβίκος των Ανωγείων

Με πονας
ανορθογραφη λεξη
στο τετραδιο
ασυνταξια
στη μνημη
Με πονας

ΕΛ. ΜΑΥΡΟΓΟΝΑΤΟΥ: "Το αλλοθι του φεγγαριου"

Αρκει...

"Αρκεί ένα ποίημα.
Ένα μόνο ποτήρι με στίχους για να μεθύσω.
Έχουν πέσει οι αντοχές μου.
Οι φίλοι μου με μαζεύουν από τα γραπτά μου.
Έλα σήκω πέρασε η ώρα μου λένε.
Έτσι που πας θα καταστραφείς.
Μην παίρνεις τη ζωή κατάκαρδα.
Δεν φταίω εγώ τους απαντώ.
Μικρό η μάνα μου με θήλαζε λέξεις.'' 

Νίκος Σκούτας.

Τιτλος σε βουρκωμενο ποιημα

ξεφυγε ανεπαισθητα και πεφτει
διαφανη και λαμπερη σταγονα
γραμμα αναλφαβητο
τους στιχους ενα- ενα που νοτιζει
μεχρι το σκοτεινο υπογειο της γραφης
ψηλα τα ματια σου εκστατικα
τιτλος σε βουρκωμενο ποιημα.
Τ.ΝΙΚΗΦΟΡΟΥ

σκιες

Τρύπωσαν πάλι οι Σκιές.
Δεν σώπασαν.
Δεν ησύχασαν.
Δεν αρκέστηκαν στο αέρινό τους πέρασμα
απ’ τα κλειστά σου μάτια.
Κουβάλησαν ψυχές και όνειρα
........
Κι όπως ψιθύριζαν…
Όπως άγγιζαν…
Όπως φριχτά αποπλανούσαν…
Ήπιαν το δάκρυ σου με δίψα αληθινή
κι υπόσχεση πρόφεραν βραχνά:
“Ως το πρωί…Εδώ…Μην κλείσεις τα μάτια…Έλα…”

Ευαγγελια Ευσταθιου

Χελιδονακι ...καληνυχτα

To ταξιδι του Οδυσσεα (Σοφια Στρεζου)

Το ταξίδι ήταν το όνειρο
στις τεκτονικές πλάκες της μνήμης
εκεί που πάντα ήθελε
να ανακαλύψει την ταυτότητα του νερού
στα δυο δάκρυα
που από μάτια έτρεχαν,
την αγάπη που άδολη υψιπετεί
στα κοιμητήρια της θλίψης
εκεί που προσκυνούνται
πρόσωπα περασμένα και πόνοι μυστικοί
στης απραξίας το χάδι
στους άφωνους διαλόγους.

Αναζητά να ξανακούσει φωνή σχεδόν λησμονημένη
«Είσαι καλά;»
Πάει τόσος καιρός από τότε
κι η πεθυμιά ανεξήγητα στριφογυρνά
σε εικόνες, σε ήχους ακριβούς
στα σκαλοπάτια
που τρίζουν… την απουσία.

Οδυσσεας (Λ. Καλημερη - Νικητας Βοστανης) 
http://www.youtube.com/watch?v=4oTXbaT-m10 

5.03 (4/12/11)

..."αυτη την ωρα, που ολοι ονειρευονται, με πνιγουν λεξεις, στεκονται στο λαιμο μου, αψητες, σαν τα κατακαθια του καφε και στυφιζουν. ο κομπος τους μου ρουφα την ανασα. καθε τετοια ωρα. παραδομενες σε αδυτα σιωπης, χωρις ηχο, χωρις νοημα, χωρις ψυχη δηλαδη, κολλημενες σε πετρινο σαλιο, αγωνιζονται να χορεψουν μονες τους, χωρις συνοδο, στον αγνωστο ρυθμο της αβυσσου. καθε τετοια ωρα. οταν ολοι ονειρευονται"...

"Πορτ-Σουδαν" Olivier Rolin

"....Παντοτε αγαπουσα τα ναυαγια, ειναι οι ματαιοδοξιες μου. Συχναζα οσο πιο τακτικα μπορουσα σ΄εκεινα που φυλαγαν φρουρα μπροστα απο τις στεγες, τις αποθηκες, τους γερανους, τους τηλεγραφικους πυλωνες του Πορτ-Σουδαν, που χανονταν περα στην ακρη   του οριζοντα  οπου  φλεγοταν  ο αερας.   Η παλιρροια, γεμιζοντας   κι  επειτα αδειαζοντας αυτα τα καστρα απο λαμαρινα, δημιουργουσε μια παραξενη και βαρβαρη μουσικη, μια συνθεση ρογχων, σφυριγματων, βορβορυγμων, θορυβων πιπιλισματος, που ενaλλάσσονταν με υποκωφους κροτους..."

ΜΑΓΕΙΑ (25/3/11)

Ζηλεύω τους μάγους
και τ΄άσπρα περιστέρια που κρύβονται
στο βαθύ τους καπέλο
Ζηλεύω τους μάγους
τα μαντήλια τους σαν ανεμίζουν
πολύχρωμες, ανεξάντλητες ελπίδες
Ζηλεύω την απάτη
και την οφθαλμαπάτη
Τους μάγους ζηλεύω
που εξαφανίζονται...

Ιριδιζοντα παθη

Επιμένω επαίτης
να σε ψάχνω στη δίνη
να ξεσέρνομαι πίσω
από ιριδίζοντα πάθη
να μην έχω ανάσα
παρά μόνο για σένα
και μια ερημιά απαλή σαν το χιόνι
σαν τη νύχτα
που αράχνιασε εντός μου
μ' εκδορές μυστικές
με σκιές σιωπηλές
και μ' ακάνθινες μνήμες

Τάκης Τσαντήλας

Κλεφτες της νυχτας (7/12/10, 5.25πμ)

Επισκεπτες, κλεφτες
ταξιδιωτες
σ' εναν δρομο γεματο φυγη
σαν ντυμενη με θανατο αυγη
στον λαιμο να δισταζει η κραυγη
κι η σιωπη
περιμενει.
Μπλε τραγουδι
που δε το' χαν πει
της οδυνης σκια σκεφτικη
στη ματια τους.
Νοτισμενη ομιχλη
πηχτη, δεν την κρυβει
βαθεια η πληγη
μιαν απυθμενη θλιψη βουβη
στην καρδια τους.
Λαιμητομος αργη.
....
Επισκεπτες, κλεφτες
τα ονειρα τους
της νυχτας.

"Ομορφη Πολη" (15/1/11)

Με βρήκαν προχθές κάποιοι γνωστοί μου, που επισκέφθηκαν τη ....... την ημέρα των Θεοφανείων. Μίλησαν για την "πανέμορφη πόλη", που "έχει τα πάντα και είναι πολύ φιλική για τον επισκέπτη" και πρόσθεσαν μερικά ακόμη -εξ ίσου κολακευτικά- σχόλια. Καμαρώνοντας λοιπόν για τη μικρή μου πατρίδα, σκεφτόμουνα τι νά 'ναι αυτό, που με τίποτα δεν μπορείς να ξεριζώσεις από μέσα σου, να σε πλημμυρίζει ατόφιο, ότι κι αν γίνει και που είσαι πολύ σίγουρος πως θα παραμείνει αναλλοίωτο κι άφθαρτο από και μέσα στο χρόνο. Η ....... δεν έχει θάλασσα.

Τώρα, κάθε μέρα, αγναντεύω τη θάλασσα. Και επειδή:

"Ένα δειλινό στο Αιγαίο
περιέχει τη χαρά και τη θλίψη
σε τόσο ίσες δόσεις
που δε μένει στο τέλος παρά
η αλήθεια..." (Ο. Ελύτης "Ο Μικρός Ναυτίλος")

κατέληξα, ίσως αυτό να είναι το "κλειδί": μονόπλευρη, μονομερής, αληθινά μονοσήμαντη είναι η αγάπη .....της πατρίδας για τα παιδιά της, που τα κανακεύει, τα νανουρίζει, τα πονάει, τα θεριεύει , τ' αποχωρίζεται χωρίς, .....χωρίς ποτέ να τους ζητήσει τίποτε. Γι αυτό διαρκεί, γιατί δεν ζητάει τίποτε.

Για μας....αρκεί ; .... να τη θυμόμαστε, κάπου....κάπου...

Αφιερωμένο στους απανταχού..."είμαι απ' τη .......", στους διαμένοντες και στους ....εμμένοντες.