Αγαπες που δεν ανθισαν ...("Αφυλακτη Σκοπιά")

Αγαπες που δεν ανθισαν - Λ. Καλημερη Χρ. Τσιαμουλης

Ενα Οχι...

Σκόρπισαν τα σπλάχνα της ψυχής μου στο χώμα

καθώς δάχτυλα ανελέητα τη γέμισαν πληγές

και σύρθηκα

σαν φίδι πάνω στο κορμί της γης

 

τώρα, που κρέμομαι απ'την άκρη της

σαν παιδί που κύλησε, μα πιάστηκε απ'τα γείσα

μιας στέγης, τώρα

που είμαι έτοιμος στο χάος να εκσφενδονιστώ,

τώρα, που ένιωσα πόσο άδειασα

τα όνειρα απ'την ψυχή μου,

ψηλαφώ με πληγωμένα δάχτυλα

τις μνήμες, που τρομαγμένες φωλιάζουν

κάτω απ'την κάθε πέτρα της πορείας μου,

τις νιώθω παγωμένες σαν τα φίδια

ν'αναδεύονται κουλουριασμένες

μ'ένα σφύριγμα γεμάτο περιφρόνηση

 

Ω, ερινύα, το δάγκωμά σου

σαν ένα δάκρυ αιμάτινο που στάζει

Τι ήμουν; Το Ναι,

που σώθηκε σαν λυχναριού το λάδι

 

Τώρα που κρέμομαι απ'της γης τα χείλη

σαν μια σταγόνα από'να φύλλο,

λαχταρώ

να ήμουν ένα Όχι ειπωμένο

σαν από μικρού παιδιού τ'αλύγιστό του μπράτσο

 

Μανώλης Μεσσήνης

 Φταιω - Σοφια Εμφιετζη

Το τραγουδι της ξενητιας - Αργυρης Κουκας

Οσες βροχες

Όσες βροχές κι αν σου τάξω,
πάντα θα φεύγεις,
θα γίνεσαι ένα με το ρυάκι
και θα προσπερνάς,
πριν σε ρουφήξει το διψασμένο
χώμα της ψυχής μου.
Όσες βροχές κι αν σου τάξω,
πάντα θα παίρνεις τα μάτια σου
από μένα και θα φεύγεις.

Ελένη Μαυρογονάτου

Τραγούδι μέσα στη βροχή - Λιζέτα Καλημέρη

Σε κάποιο όνειρο Λεκόπουλος Μουσικόραμα

(η Βενετια γραφει...)

Είσαι παντού.
Στην βουβή ανταύγεια των καιρών,
στα σκοτεινά κελιά,
μιά στο χάος,
μιά στον θρυμματισμένο μου μυαλό.
Είσαι παντού.
Βαδίζοντας στις μύτες των ποδιών,
μ’ ένα μαχαίρι αντί γιά φιλί στο στόμα
-καίγοντας-
την δύναμη και την αδυναμία μου.
Έλπιζα να τελειώσει ο κόσμος,
ο κόσμος όμως δεν τελειώνει,
-αλλάζει-
Δε βαριέσαι...
-Σήμερα ήσουν μόνο μιά φωνή πάνω απο τον γκρεμό...

VENNIS MAK


Γλυκο παραπονο - Ασπασια Στρατηγου

Εκτός κυκλοφορίας

Στον θρήνο των τσιγάρων πνίγομαι
κάτι με τρομάζει απόψε
και οι φωνές τις μοναξιάς μου σβήνουν.
Μένω εκτός κυκλοφορίας
πίσω απ' τη σκηνή στη σιωπή
με μόνη άμυνα τούτους τους στίχους
βάζω στα όνειρά μου βαριές αλυσίδες
μη δραπετεύσουν
κι όλα τα χρώματα γίνουν αίμα.

Σακης Αθανασιαδης

8 (Ποιηση μεσα στην Ποιηση)

Ποιηματα μου εσεις
Ποιο συρματοσκοινο μας εχει ενωσει εως θανατου
Εσεις, περικοκλαδες σ' εναν πυργο που θα πεσει,
Ποιηματα μου σας μισω
Με το καταραμενο μισος που 'χουμε στον εαυτο μας.


Αντωνης Φωστιερης

Ερημος

ματώνεις ολημέρα στον τροχό

σαν έρθουν τα βαθιά μεσάνυχτα
βάφεις με το αίμα
κόκκινο έναν χαρταετό
και τον υψώνεις με σπασμένα δάχτυλα
στον ουρανό να λάμπει σαν αστέρι

κάθεσαι στο παράθυρο μετά
μακριά τον βλέπεις και δακρύζεις

έτσι γεννιέται τ’ όνειρο

Τόλης Νικηφόρου

Aναμεσα μας...

Ανάμεσα μας είναι τα κύματα.

Εκείνα στέλνω να σου αγγίζουν τα χέρια
όσο έχει η καρδιά μου
νερό
αντάρα και ψίθυρο.

Στο ακρογιάλι σου σπρώχνω
το λευκό
το μαβί
και το πράσινο
με τις χούφτες μου.

Να το πλέκεις κουράγιο
κι αστέρια
τις νύχτες.

Μην με ξεχνάς.
Συχνά να κατεβαίνεις στη Θάλασσα.
Νίκος Βουτσινάς

Μισο

Κοιτάζω το χειμώνα
και νιώθω το κρύο να με τρυπάει.
Μόνο κενά μαζί σου.
Άναψα ένα τσιγάρο και το έσβησα πάλι μισό.
Δεν τελειώνω τίποτα παρά μόνο αρχίζω.
Γι’ αυτό δεν είναι τίποτα εντάξει.
Συλλογή από ετερόκλητα μισά.
Κοιτάζω το χειμώνα και βλέπω τα μάτια σου.
Δεν θυμάμαι το χρώμα τους
θυμάμαι μόνο να βυθίζομαι σ’ αυτά.
.....
μετά πνίγομαι.

Τασος Παπακωνσταντινου


Σε καποιο ονειρο http://www.youtube.com/watch?v=BSlUplYshXQ

Η εξομολογηση μιας τελείας

Ήθελα να έχω πιο πολύ μπόι
μ ‘ενοχλεί που πάντα μπροστά μου
υψώνεται ένα κεφαλαίο γράμμα.
Είμαι χαρούμενη που οι ερωτευμένοι
δεν με ξέρουν και περήφανη
που με επιλέγει η σιωπή.

Στα νιάτα μου έκανα και εγώ
την επανάστασή μου
και το μόνο που κατάφερα
ήταν να γίνω μια άνω τελεία.
Όσο για το όνομα μου..
ήθελα ο τόνος να είναι στο έψιλον.

Το ερωτηματικό γυρνάει και της λέει:
κρυφάκουσα την εξομολόγησή σου
και θέλω να σου πω πως
εγώ στο σπίτι μου σε έχω κορώνα.
Ψηλά, ψηλά στον τοίχο ένα καρφάκι
και από κάτω ένα γαντζάκι
να κρεμούν οι άνθρωποι τις απορίες τους.

Λουδοβίκος των Ανωγείων

Με πονας
ανορθογραφη λεξη
στο τετραδιο
ασυνταξια
στη μνημη
Με πονας

ΕΛ. ΜΑΥΡΟΓΟΝΑΤΟΥ: "Το αλλοθι του φεγγαριου"

Αρκει...

"Αρκεί ένα ποίημα.
Ένα μόνο ποτήρι με στίχους για να μεθύσω.
Έχουν πέσει οι αντοχές μου.
Οι φίλοι μου με μαζεύουν από τα γραπτά μου.
Έλα σήκω πέρασε η ώρα μου λένε.
Έτσι που πας θα καταστραφείς.
Μην παίρνεις τη ζωή κατάκαρδα.
Δεν φταίω εγώ τους απαντώ.
Μικρό η μάνα μου με θήλαζε λέξεις.'' 

Νίκος Σκούτας.

Τιτλος σε βουρκωμενο ποιημα

ξεφυγε ανεπαισθητα και πεφτει
διαφανη και λαμπερη σταγονα
γραμμα αναλφαβητο
τους στιχους ενα- ενα που νοτιζει
μεχρι το σκοτεινο υπογειο της γραφης
ψηλα τα ματια σου εκστατικα
τιτλος σε βουρκωμενο ποιημα.
Τ.ΝΙΚΗΦΟΡΟΥ

σκιες

Τρύπωσαν πάλι οι Σκιές.
Δεν σώπασαν.
Δεν ησύχασαν.
Δεν αρκέστηκαν στο αέρινό τους πέρασμα
απ’ τα κλειστά σου μάτια.
Κουβάλησαν ψυχές και όνειρα
........
Κι όπως ψιθύριζαν…
Όπως άγγιζαν…
Όπως φριχτά αποπλανούσαν…
Ήπιαν το δάκρυ σου με δίψα αληθινή
κι υπόσχεση πρόφεραν βραχνά:
“Ως το πρωί…Εδώ…Μην κλείσεις τα μάτια…Έλα…”

Ευαγγελια Ευσταθιου

Χελιδονακι ...καληνυχτα

To ταξιδι του Οδυσσεα (Σοφια Στρεζου)

Το ταξίδι ήταν το όνειρο
στις τεκτονικές πλάκες της μνήμης
εκεί που πάντα ήθελε
να ανακαλύψει την ταυτότητα του νερού
στα δυο δάκρυα
που από μάτια έτρεχαν,
την αγάπη που άδολη υψιπετεί
στα κοιμητήρια της θλίψης
εκεί που προσκυνούνται
πρόσωπα περασμένα και πόνοι μυστικοί
στης απραξίας το χάδι
στους άφωνους διαλόγους.

Αναζητά να ξανακούσει φωνή σχεδόν λησμονημένη
«Είσαι καλά;»
Πάει τόσος καιρός από τότε
κι η πεθυμιά ανεξήγητα στριφογυρνά
σε εικόνες, σε ήχους ακριβούς
στα σκαλοπάτια
που τρίζουν… την απουσία.

Οδυσσεας (Λ. Καλημερη - Νικητας Βοστανης) 
http://www.youtube.com/watch?v=4oTXbaT-m10 

5.03 (4/12/11)

..."αυτη την ωρα, που ολοι ονειρευονται, με πνιγουν λεξεις, στεκονται στο λαιμο μου, αψητες, σαν τα κατακαθια του καφε και στυφιζουν. ο κομπος τους μου ρουφα την ανασα. καθε τετοια ωρα. παραδομενες σε αδυτα σιωπης, χωρις ηχο, χωρις νοημα, χωρις ψυχη δηλαδη, κολλημενες σε πετρινο σαλιο, αγωνιζονται να χορεψουν μονες τους, χωρις συνοδο, στον αγνωστο ρυθμο της αβυσσου. καθε τετοια ωρα. οταν ολοι ονειρευονται"...

"Πορτ-Σουδαν" Olivier Rolin

"....Παντοτε αγαπουσα τα ναυαγια, ειναι οι ματαιοδοξιες μου. Συχναζα οσο πιο τακτικα μπορουσα σ΄εκεινα που φυλαγαν φρουρα μπροστα απο τις στεγες, τις αποθηκες, τους γερανους, τους τηλεγραφικους πυλωνες του Πορτ-Σουδαν, που χανονταν περα στην ακρη   του οριζοντα  οπου  φλεγοταν  ο αερας.   Η παλιρροια, γεμιζοντας   κι  επειτα αδειαζοντας αυτα τα καστρα απο λαμαρινα, δημιουργουσε μια παραξενη και βαρβαρη μουσικη, μια συνθεση ρογχων, σφυριγματων, βορβορυγμων, θορυβων πιπιλισματος, που ενaλλάσσονταν με υποκωφους κροτους..."

ΜΑΓΕΙΑ (25/3/11)

Ζηλεύω τους μάγους
και τ΄άσπρα περιστέρια που κρύβονται
στο βαθύ τους καπέλο
Ζηλεύω τους μάγους
τα μαντήλια τους σαν ανεμίζουν
πολύχρωμες, ανεξάντλητες ελπίδες
Ζηλεύω την απάτη
και την οφθαλμαπάτη
Τους μάγους ζηλεύω
που εξαφανίζονται...

Ιριδιζοντα παθη

Επιμένω επαίτης
να σε ψάχνω στη δίνη
να ξεσέρνομαι πίσω
από ιριδίζοντα πάθη
να μην έχω ανάσα
παρά μόνο για σένα
και μια ερημιά απαλή σαν το χιόνι
σαν τη νύχτα
που αράχνιασε εντός μου
μ' εκδορές μυστικές
με σκιές σιωπηλές
και μ' ακάνθινες μνήμες

Τάκης Τσαντήλας

Κλεφτες της νυχτας (7/12/10, 5.25πμ)

Επισκεπτες, κλεφτες
ταξιδιωτες
σ' εναν δρομο γεματο φυγη
σαν ντυμενη με θανατο αυγη
στον λαιμο να δισταζει η κραυγη
κι η σιωπη
περιμενει.
Μπλε τραγουδι
που δε το' χαν πει
της οδυνης σκια σκεφτικη
στη ματια τους.
Νοτισμενη ομιχλη
πηχτη, δεν την κρυβει
βαθεια η πληγη
μιαν απυθμενη θλιψη βουβη
στην καρδια τους.
Λαιμητομος αργη.
....
Επισκεπτες, κλεφτες
τα ονειρα τους
της νυχτας.

"Ομορφη Πολη" (15/1/11)

Με βρήκαν προχθές κάποιοι γνωστοί μου, που επισκέφθηκαν τη ....... την ημέρα των Θεοφανείων. Μίλησαν για την "πανέμορφη πόλη", που "έχει τα πάντα και είναι πολύ φιλική για τον επισκέπτη" και πρόσθεσαν μερικά ακόμη -εξ ίσου κολακευτικά- σχόλια. Καμαρώνοντας λοιπόν για τη μικρή μου πατρίδα, σκεφτόμουνα τι νά 'ναι αυτό, που με τίποτα δεν μπορείς να ξεριζώσεις από μέσα σου, να σε πλημμυρίζει ατόφιο, ότι κι αν γίνει και που είσαι πολύ σίγουρος πως θα παραμείνει αναλλοίωτο κι άφθαρτο από και μέσα στο χρόνο. Η ....... δεν έχει θάλασσα.

Τώρα, κάθε μέρα, αγναντεύω τη θάλασσα. Και επειδή:

"Ένα δειλινό στο Αιγαίο
περιέχει τη χαρά και τη θλίψη
σε τόσο ίσες δόσεις
που δε μένει στο τέλος παρά
η αλήθεια..." (Ο. Ελύτης "Ο Μικρός Ναυτίλος")

κατέληξα, ίσως αυτό να είναι το "κλειδί": μονόπλευρη, μονομερής, αληθινά μονοσήμαντη είναι η αγάπη .....της πατρίδας για τα παιδιά της, που τα κανακεύει, τα νανουρίζει, τα πονάει, τα θεριεύει , τ' αποχωρίζεται χωρίς, .....χωρίς ποτέ να τους ζητήσει τίποτε. Γι αυτό διαρκεί, γιατί δεν ζητάει τίποτε.

Για μας....αρκεί ; .... να τη θυμόμαστε, κάπου....κάπου...

Αφιερωμένο στους απανταχού..."είμαι απ' τη .......", στους διαμένοντες και στους ....εμμένοντες.

Στην εξορία

Πῆρες τὸν κόσμο
νὰ τὸν ρουφήξεις μονοκόμματα
καὶ βρέθηκες ἐξόριστος
μ’ ἕνα τσιγάρο στὸ μπαλκόνι.
Ὄχι ἐδῶ, κάτω μονάχα, στοὺς δρόμους τσακίζει ἡ ἐξορία.
Τὸ πετροβόλημα δὲν τάραξε τὶς συνειδήσεις.
Οἱ γροθιὲς σὲ πόνεσαν, μεγάλωσαν τὸ τείχος.
Ξεθώριασαν οἱ ἀφίσες, περίμενες νὰ ξεφωνίσουν,
οὔτε τὰ συνθήματα ξεφώνισαν στὸν τοίχο, καλύφθηκαν μὲ διαφημίσεις.
Οἱ στίχοι σὲ χάραξαν, ρυτίδα - ρυτίδα μετράω τὰ ποιήματά σου.
Πῆρες τὰ μάτια σου,
τά 'κλεισες στὸ κουτάκι τῶν γυαλιῶν.
Πῆρες τὰ χέρια, τὰ δίπλωσες
μαζὶ μὲ τὴ σημαία στὸ συρτάρι.
Πῆρες τ’ αὐτιά σου καὶ τὰ σφράγισες,
στὴν ἐξορία, εἶπες, δὲ χρειάζονται πολλά.

Θοδωρὴς Βοριᾶς
("ΤΟ ΤΡΥΠΙΟ ΤΑΒΑΝΙ", εκδ. ΕΡΩΔΙΟΣ)

Τα χρυσανθεμα του Οκτωβρη

Κι αποψε εψαχνα
λεξεις που σταζουν αιμα.
σιδερενιος αερας απογνωσης
τις πετρωσε.
Θα τις κρυψω την αυγή
στο χωμα του κηπου
να σκεπαστουν απ' τα ξερά
χρυσανθεμα του Οκτωβρη.

Συν-τασσομαι

Μαλλον ηταν Απριλης, ή δεν θυμαμαι ή το ξεχασα πια.  Τραπεζακι απλο καφενειου και πανω του απλωμενα τα σι ντι με ταξη.   Ντυμενες με Χατζιδακι, φωτογραφιες απο την Ακροπολη, την Αρχαια αγορα, το Ηρωδειο...  Το ανοιχτο γαλαζιο του πουκαμισο ειχε τσακιση στα μανικια. Τα φροντισμενα, ψαρα μαλλια αφηναν χρυσες ανταυγειες απο ενα παλιο, ξανθοκαστανο χρωμα. Χερια αδουλευτα, μα δυνατα, με τα ισια δαχτυλα της αμεσοτητας και μια μικρη ...απωλεια στον μεσο. Κρυμμενο το βλεμμα σ' ενα ζευγαρι μαυρα γυαλια, σκυμμενο πανω στα γονατα, αγωνιουσε οργωνοντας ενα χοντρο βιβλιο με παλιες, χιλιοδιαβασμενες σελιδες. Μικρα αυλακια στο μετωπο  μικραιναν και βαθαιναν χορευοντας, μαλλον αναλογα με το περιεχομενο των λεξεων, ή ... .   Μια πολυ γνωριμη εικονα ενος καθολου συνηθισμενου μικροπωλητη.

Πλησιαζοντας,  με ακουμπησε η λεπτη, αγαπημενη μυρωδια της λεμονοκολωνιας  στον Επιταφιο. Κι ενα ακομα ...αγγιγμα, δεν ξερω..., ή δεν το θυμαμαι ή το ξεχασα πια. Η σκια μου, του εκρυψε στιγμιαια τον ηλιο, αναγκαστηκε να ορθωσει το κεφαλι και, κλεινοντας ταυτοχρονα τον παλιο τομο, αφησε να φανει το μαυρο του εξωφυλλο με τα χρυσα γραμματα: "ΑΝΑΤΟΜΙΑ".   Δυσκολη μαζι του η αρχη της κουβεντας, μόνο για τη "δουλεια του" μιλουσε : εγγραφοντας  σι ντι, προσπαθουσε να υποστηριξει τον πολιτισμο και τον εαυτο του βεβαιως, συμπληρωνοντας μια πενιχρη συνταξη απο τον στρατο.

Και η ερωτηση:  "γιατι διαβαζεις Ανατομια;"    εκανε τον ανθρωπο της πλατειας Συνταγματος να ριγησει, παρα την καταμεσημερη ζέστη του Απριλιατικου ηλιου.

"Για να ...θυμαμαι, αλλιως θα ...ξεχασω", ειπε.

Και ...χαθηκε - για λιγο -  στον σκοτεινο του κοσμο, εναν κοσμο  σκιων,  που ξαπλωνονταν στη βαθια ρυτιδα του μεσοφρυδου και χανονταν πισω απ΄τα σκουρα γυαλια,  μεσα στα ματια του, ματια που ακομα δεν ειχα δει.... . Αλλά η ψυχη...., η ψυχή του.... ηταν τοσο ...διαφανη... .    Εθελοντης στα 35 του,  ...ορθοπεδικος  ...συρραξη του Κολπου  ...μια βομβα

"Ποιο ειναι το ονομα σου;;;" ειπα ...κι εκεινος ...για απαντηση, αγγιζοντας τον καταμαυρο σκελετο, αφησε να φανουν ...μια σκουρογάλανη καθάρια ιριδα και μια ...πιο δίπλα , αιματινη ...μισανοιχτη ...πληγη.

 " ...ή δεν θυμαμαι ...ή το ξεχασα πια. Δεν ειναι το ιδιο......" , τονισε, ...χαμηλωνοντας, μισό, το βλεμμα και ξαναφορωντας τα γυαλια του ...ο ανθρωπος της Πλατειας Συνταγματος ._

Ελα και κοψε με στα δυό - Γ. Κοτσιρας

Ταξιδεύουν τα στιχάκια μου - Πάνος Μπούσαλης

http://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=OXAqvOMBdXo

Ωραια....

Ωραία μέρα να πεθάνει κανείς,

είπαν όλες οι λέξεις
και αυτοκτόνησαν δίχως να αφήσουν πίσω τους

κανένα Α η Ω να λερώσει την σιωπή.

...................

ΚΑΛΥΨΩ

Alfoncina y el mar

 Alfoncina y el mar

Ο Ε Ρ Ω Τ Α Σ Ε Ι Μ Α Ι

Aπ’ το πουθενά πλησιάζει, συστήνεται σαν πόνος και ενοικιάζει το καλύτερο δωμάτιο του εγκεφάλου μου, –σκόνη είναι παγιδευμένη στη γωνία, κύκνος και θάνατος αργός, έχει τη γεύση κάποιου γλυκού, μη με ρωτάς τι γλυκό, έχω ξεχάσει αυτή την αίσθηση, λειτουργώ μόνο με το συναίσθημα–, αφήνει προκαταβολή δυο νοίκια μπροστά, δεν έχει οικογένεια μόνο μια τσάντα αλλαξιές για τα σαββατοκύριακα, φορά μαύρα κάτι θα πενθεί νομίζω δεν είμαι σίγουρος, κρατά στα χέρια του ρίζες, μια γλάστρα πλαστική και ένα ξύλινο παράθυρο δίχως τζάμια, δεν μιλά, ωραία λέω, ήσυχος φαίνεται, του δίνω τα κλειδιά, τον ξανακοιτώ, κάποιον μου θυμίζει, δεν βαριέσαι λέω, λάθος θα κάνω, αποκλείεται να ’ναι αυτός που πιστεύω, παίρνει τα κλειδιά λίγο βιαστικά, ανοίγει την πόρτα, πριν μπει στο δωμάτιο τον ακούω να ψιθυρίζει, κάτι σαν τραγούδι έμοιαζε, σκέφτηκα τι είδους πόνος είναι αυτός που τραγουδά, αλλά πάλι το τραγούδι είναι κι αυτό ένας πόνος , ένα μοναχικό παιχνίδι στην τράπουλα του χρόνου, το τραγούδι απαλύνει τον πόνο, στην έσχατη περίπτωση σε συμφιλιώνει με τον πόνο, για δες τώρα μήπως θέλει να γίνουμε φίλοι και μου το λέει έτσι γιατί ντρέπεται, αλλά θα τρελαθώ, πόνος και να ντρέπεται δεν υπάρχει, κάνω μια κίνηση να του μιλήσω, γυρίζει σαν να κατάλαβε τι σκεφτόμουνα και μου λέει:

– « …ο έρωτας είμαι…»!

ΑΝΔΡΕΑΣ ΤΣΙΑΚΟΣ

Σε λατρεψα - Αρετη Μπελλου

Δεν υπαρχει τραγουδι που να μη σε θυμιζει

Χαρης Ελευθεριαδης

Ειναι πολλες οι φορες που με ρωτανε..
καλα εσυ δεν κλαις, δεν πονας;
Σιγα!
Τους λεω γεματος ερημια,
Καμια αληθεια δεν μπορει να σε πονεσει
οταν την οδο σου την λενε μοναξια
και στο κουδουνι αντι για τ΄ ονομα σου γραφει σιωπηρα
.. εδω απωλεια.

ΟΥΤΟΠΙΑ

Εισερχομαι στην αταραξια των ειδωλων
αγγιζοντας τη μακροσυρτη πνοη τους
Καθως οι ψιθυροι των εποικων του νου
υποκλινονται στην ουτοπια μου
παραχωρω ζωη – αντιδωρο για κομιστρο
– εμβασμα μικρο του κοσμου τουτου –
Η εκφραση της αποριας στη σκεψη μου απολιθωμενη :
“Μπορει κανεις να ξεπληρωσει
τη γεννηση του με τον θανατο;”
Ενας διαττοντας προχωρει
σιωπηλα μες στων ειδωλων την ομιχλη,
μου κανει Ναι και σβηνει

Μανωλης Μεσσηνης

EΛΕΝΗ ΜΑΥΡΟΓΟΝΑΤΟΥ

Τις νυχτες φτιαχνω
τα πιο ωραια
ποιηματα
Εκεινα που
δεν γραφονται πουθενα
Ακουμπανε μοναχα
στους σκοτεινους
τοιχους
της σιωπης
και με το χαραμα
πεθαινουν.

Λεξεων ...μορφ...ές: Παντοτε ενοιωθαν οι λεξεις μου αδυναμες μπροστα σο...

Λεξεων ...μορφ...ές: Παντοτε ενοιωθαν οι λεξεις μου αδυναμες μπροστα σο...: Παντοτε ενοιωθαν οι λεξεις μου αδυναμες μπροστα σου δυο συμφωνα τρια φωνηεντα ανυποτακτα στριμωχνονταν να σου φωναζουν συρθηκε ο ψιθυρος ...

Λεξεων ...μορφ...ές: "Να πλενεις τις πληγες με θαλασσαδεν αφορμιζουν"...

Λεξεων ...μορφ...ές: "Να πλενεις τις πληγες με  θαλασσα
δεν αφορμιζουν"
...: "Να πλενεις τις πληγες  με θαλασσα δεν αφορμιζουν" αλλά αφηνουν σημαδια ...παντοτινα

Λεξεων ...μορφ...ές: Πουλόπουλος Γιάννης - Η πίκρα κλείδωσε τα χείλη

Λεξεων ...μορφ...ές: Πουλόπουλος Γιάννης - Η πίκρα κλείδωσε τα χείλη

Λεξεων ...μορφ...ές: Ενα ειδος απωλειας

Λεξεων ...μορφ...ές: Ενα ειδος απωλειας: Μαζί χρησιμοποιήσαμε: εποχές, βιβλία, μουσική. Τα κλειδιά, τις κούπες του τσαγιού, την ψωμιέρα, λινά σεντόνια κι ένα κρεβάτι. Μια προίκα ...

Λεξεων ...μορφ...ές: Μαθητευσα κοντα σου

Λεξεων ...μορφ...ές: Μαθητευσα κοντα σου: Ολα μου τα εμαθες. την αλφαβητα από την αρχη. μαζι συλλαβιζαμε τις λεξεις και φτιαχναμε καστρα με δαιδαλωτους διαδρομους από συμπλεγματα ...

Λεξεων ...μορφ...ές: Λευκες νυχτες

Λεξεων ...μορφ...ές: Λευκες νυχτες: ........ Κι υστερα ανοιγα τα χερια μου τα ονειρα ν'αλλαξω με ευχες, και τοτε, τα εχανα παλι ολα.. Τα ονειρα πετουσαν κουρνιαχτος κι...

Λεξεων ...μορφ...ές: ΓΙΑΤΙ;

Λεξεων ...μορφ...ές: ΓΙΑΤΙ;: ...καθε φορα που σκαει στα χειλη το λουλουδι αναστεναζουν οι σκιες κι ανασηκωνονται... ... το ανθος πλεκουν στα μακρια τους χερια Γκρι...

Λεξεων ...μορφ...ές: Θυτης και Θυμα

Λεξεων ...μορφ...ές: Θυτης και Θυμα: Πυροβολω μεσα στην μνημη μου πολλες φορες μα ξερω Οτι εκει υπαρχω μοναχα εγω.. Ποιον να σκοτωσω; Μονο εγω υπαρχω.. Αν ακουστει ενας θανατ...

Λεξεων ...μορφ...ές: ...το νερο ...πως με νικα

Λεξεων ...μορφ...ές: ...το νερο ...πως με νικα: ...το νερο ...πως με νικα

Λεξεων ...μορφ...ές: Συρτις ΙΙ

Λεξεων ...μορφ...ές: Συρτις ΙΙ: Η πoλη, και αυτα που συνεβαιναν τον τελευταιο καιρο, τον επνιγαν. Σκεφτηκε ν' ανοιξει το φινιστρινι της αποδρασεως... Μιας ωρας δρομος θετ...

Λεξεων ...μορφ...ές: ...Μαργαριταρι σε βουρκο

Λεξεων ...μορφ...ές: ...Μαργαριταρι σε βουρκο: θα το βρεις μοναχά οταν δεν το ψαχνεις... το αγγιζεις... αμα σε εχει καταπιει πηχτης ληθης σκοταδι

ενα τραγουδι εισαι που χρονια μ' εκδικεισαι

...Μαργαριταρι σε βουρκο

θα το βρεις μοναχά
οταν δεν το ψαχνεις...
το αγγιζεις...
αμα σε εχει καταπιει
πηχτης ληθης σκοταδι

Συρτις ΙΙ

Η πoλη, και αυτα που συνεβαιναν τον τελευταιο καιρο, τον επνιγαν.
Σκεφτηκε ν' ανοιξει το φινιστρινι της αποδρασεως...
Μιας ωρας δρομος θετικης σκεψης ηταν προς τη θαλασσα.
Εκλεισε τα ματια του και αφησε να τον παρασυρει κοντα της.
Της μιλησε, ακραγγιζοντας την αργοκυμαντη αθωοτητα του χιτωνα της.
Με το υγρο της γαλαζιο, γεμισε μια συριγγα ονειρα
και την εστρεψε προς στις φλεβες του.
Το προσωπο του, θυμισε Γεναρη μηνα και βαρυχειμωνια·
σκοτεινο τοπιο αχερουσιας.
- Τι κοσμος, ψελλισε...
Εγειρε, και οστρακο κουρνιασε στη ραϊσια ενος βραχου.
Καποτε, ξυπνησε! Και το μονο που εμενε να θυμαται
ηταν οι πατημασιες στην αμμο
και της δεξιας φτερουγας το πρασινο πτιλωμα.

Γιωργος Μανετας


http://www.youtube.com/watch?v=Z8FSuMzPa0M&feature=related
Γραμμα σ΄εναν ποιητη,  Ζερβουδακης-Καββαδιας

...το νερο ...πως με νικα

Δρομοι

Με καινε οι δρομοι
με τα ξερα τους ορια
που ξετυλιγονται
και ξετυλιγονται
σαν μακριες πεθαμενες ψυχες
και προσπαθουν τη γεννα μας να πιασουν
και καταπινουν τους λεπτους μας ηχους
Πηρα μαζι μου
ενα δρομο μια φορα
κι η πεινα του σαν προδοσια
ρουφουσε το λευκο τραγουδι μου
και η πρησμενη σκονη του
κρυωνε τη ζωη μου
Καχεκτικοι δρομοι
που θρεφετε τη γυμνια σας μ' εμας
Κατευθειαν στηθηκατε στ' αλωνι
και καρτερειτε
μεχρι να γινει θρυψαλο
η γεννα που φυλαγω στο μυαλο

(Kατερινα Κατσιρη: "ΑΟΡΑΤΑ ΤΟΠΙΑ")

Θυτης και Θυμα

Πυροβολω μεσα στην μνημη μου πολλες φορες μα ξερω
Οτι εκει υπαρχω μοναχα εγω..
Ποιον να σκοτωσω; Μονο εγω υπαρχω..
Αν ακουστει ενας θανατος θα ειναι ο δικος μου.. Ωστοσο
Πισω απο λογια κρυβομαι..
Παιζω τον ρολο του κομπαρσου σ’ ενα θεατρο ζωης
Που δεν μου ανηκει..
Γνωριζω
Οτι στο τελος και το θυμα θα το παιξω μιας
Και ξερω οτι σκοτωνουνε αυτες οι σφαιρες λεξεις.. .

Στρατης Παρελης ,"Της σημασιας του τιποτα"

ΓΙΑΤΙ;

...καθε φορα
που σκαει στα χειλη το λουλουδι
αναστεναζουν οι σκιες
κι ανασηκωνονται...
...το ανθος πλεκουν
στα μακρια τους χερια
Γκριζα πεταλα γραφουν στο χωμα
μουσικη ανελεητης θλιψης

Λευκες νυχτες

........
Κι υστερα
ανοιγα τα χερια μου
τα ονειρα ν'αλλαξω με ευχες,
και τοτε,

τα εχανα παλι  ολα..

Τα ονειρα πετουσαν κουρνιαχτος
κι οι ευχες στεγνωνανε,
ανισχυρες στη σκονη
και στις ευτελεις εμπνευσεις,
μιας εποχης που με ξερνα αδιακοπα...

Νικος Περρακης, 2008

Ενδοτερα

Η ωρα γυριζει στο μαυρο.
Τα χρωματα που με συγκινουσαν
βουλιαξαν στη θαλασσα,
ομως θαλασσα δεν υπαρχει
εχω μετακομισει στα ενδοτερα και ησυχαζω.
Αυριο
θα ξηλωσω ολες τις παλιες σκαλωσιες
βαρεθηκα τις διαστολες και συστολες του μυαλου μου.

Γ. Ξ. Στογιαννιδης (συλλογη: Αμηχανη Εξοδος, 1982)

Αγωνια θωρακοφορου

οφείλω να σε προειδοποιήσω
οι στίχοι αυτοί σκοπεύουν ίσια στην καρδιά σου

με δάχτυλα γυμνά μην τους αγγίζεις
μέσα από καπνισμένο τζάμι
να φτάνει εδώ η ματιά σου
ύψωσε φράγματα κι αγκαθωτά συρματοπλέγματα
άκοπες άφησε τις τελευταίες σελίδες
θανάσιμο τον κίνδυνο όταν αντιληφθείς
φρόντισε να μη με πιστέψεις
άσε με μόνο
μείνε μόνος

εγώ που γνώρισα το βάθος της αβύσσου
μπορώ να καταλάβω τη δική σου οδύνη.

Tολης Νικηφορου

Μαθητευσα κοντα σου

Ολα μου τα εμαθες.
την αλφαβητα από την αρχη.
μαζι συλλαβιζαμε τις λεξεις και φτιαχναμε καστρα
με δαιδαλωτους διαδρομους από συμπλεγματα συμφωνων
μαζι με ενα τυχαιο αλφα.
τις νυχτες στο κρεβατι με ενα λαμδα υγρο
εξερευνουσες το κορμι μου .
και οταν ο ηλιος το πρωι τα ματια μας φιλουσε
μου μαθαινες να αναπνεω με το στηθος
γεματο απο ομικρον
και να φιλω με πι και φι και βητα.
και οταν ξαποσταινα στην αγκαλια σου
το ιωτα παρισταινες για να με νανουρισεις.
ολα μου τα εμαθες
μα ξεχασες να μου πεις πώς το αντιο να προφερω.

Αντζελα Γεωργοτά

...έτσι απλά...

Έτσι απλά
καθόσουν απέναντί μου
Είχαν καιρό οι άνεμοι να σε φυσήξουν
στα μέρη μου
Μικρά χαμόγελα ξέφευγαν απ’ την θλίψη μου
έτρεχαν ανεξέλεγκτα στα μάτια σου
και έχαναν τον δρόμο της επιστροφής

Η σιωπή σου
χείμαρρος στα κενά της ζωής μου,
ορμούσε με δύναμη
μια στο στήθος
μια στο στομάχι
μια στα δάχτυλα που αρνιόντουσαν
να σε χαιρετήσουν

Να ξαναρθείς,
να χτυπήσεις δυνατά τα χείλη μου
ν’ ανοίξουν πάλι της γεύσης μου οι πόροι

Να 'ρθείς
σαν την ελπίδα που επιστρέφει πάντα στα δύσκολα
κι έτσι απλά,
να καθίσεις
ξανά
απέναντί μου.

Κική Μαυρίδου

Ενα ειδος απωλειας

Μαζί χρησιμοποιήσαμε: εποχές, βιβλία, μουσική.
Τα κλειδιά, τις κούπες του τσαγιού, την ψωμιέρα,
λινά σεντόνια κι ένα κρεβάτι.
Μια προίκα φέραμε από λέξεις, από φερσίματα,
χρησιμοποιήθηκαν, αναλώθηκαν.
Σεβαστήκαμε τους κανόνες του σπιτιού. Στα λόγια.
Στην πράξη. Και πάντα δίναμε τα χέρια.

Ερωτεύτηκα, τον χειμώνα, ένα βιεννέζικο Septett
και το καλοκαίρι, ένα χωριουδάκι στα βουνά,
μια αμμουδιά κι ένα κρεβάτι.
Αντικείμενο λατρείας οι ημερομηνίες, τις υποσχέσεις
τις κηρύξαμε απρόσβλητες,
ίνδαλμα μας το Κάτι και μπροστά στο Τίποτα
σταθήκαμε με σεβασμό.
(στη διπλωμένη εφημερίδα, στην κρύα στάχτη,
σ’ ένα σημείωμα)
άφοβοι μπρος στη θρησκεία, ναός μας ήταν αυτό το κρεβάτι.
Από τη θέα στη θάλασσα πήγαζε η ανεξάντλητη ζωγραφική μου.
Ψηλά απ’ το μπαλκόνι χαιρετούσα τον λαό,
τους γείτονες μου.
Κοντά στο τζάκι, στη ζεστασιά, έιχαν τα μαλλιά μου το πιο
βουερό τους χρώμα.
Το κουδούνισμα στην πόρτα ήταν συναγερμός για τη χαρά μου.
Δεν έχασα εσένα,
όλο τον κόσμο έχασα.
Ingeborg Bachmann
Να Λέω Λόγια Σκοτεινά – μετάφραση: Ντάντη-Σιδέρη Speck

Εκδόσεις: Νεφέλη, 2007

Πουλόπουλος Γιάννης - Η πίκρα κλείδωσε τα χείλη

"Να πλενεις τις πληγες με θαλασσα
δεν αφορμιζουν"
αλλά αφηνουν σημαδια
...παντοτινα

Παντοτε ενοιωθαν οι λεξεις μου αδυναμες μπροστα σου
δυο συμφωνα τρια φωνηεντα ανυποτακτα
στριμωχνονταν να σου φωναζουν
συρθηκε ο ψιθυρος στον ηχο απ’ τα βηματα
και πνιγηκε …μαζι μου

Δυο μερες μονο - Δημητρα Γαλανη

οι λέξεις

γκρεμίζονται οι λέξεις όταν δεν τις ακούς
ανταμώνουν το έδαφος
κρούση οδυνηρή σαν κραυγή
και τότε σπάνε
κομματιάζονται και δακρύζουν
οι λέξεις

Silena 10/6/2011

Κι οταν σου πουν να με πυροβολησεις
χτυπα με αλλου, μη σημαδεψεις την καρδια μου.
Καπου βαθεια της ζει το παιδικο σου προσωπο
δε θα ' θελα να το λαβωσεις.

Τ. Λειβαδιτης

Συγνώμη

Ονειρεύτηκα τα πανηγύρια που ήμουνα παιδί.
Ονειρεύτηκα δυο μεγάλα μάτια.
Ονειρεύτηκα αυτήν με την πλεξούδα.
Ονειρεύτηκα μια ελιά που δε πουλιέται
και λίγα γρόσια
Ονειρεύτηκα τ' απόρθητα τείχη της ιστορίας σου και το μύρο της αμυγδαλιάς
που τον καημό ανάβει
στις νύχτες τις ατελείωτες.
Ονειρεύτηκα τους δικούς μου
της αδελφής το μπράτσο που μ' αγκάλιαζε μετάλλιο ανδρείας.
Ονειρεύτηκα μια νύχτα καλοκαιρινή
κι ένα καλάθι σύκα.
Ονειρεύτηκα πολλά
πολλά ονειρεύτηκα
γι' αυτό συγχώρεσέ με.


Μαχμουτ Νταρουίς

Η λάμψη της ήττας

‎''Όλες τις μάχες τις έχασα
όλες μου οι αγάπες χάθηκαν
όλες οι φλόγες πρόδωσαν τα φτερά μου
παρηγοριά δεν είναι
ούτε και η κόλαση.
Μόνο ένα βλέμμα απέμεινε
αλλά κι αυτό δε γνωρίζει πια
πώς να παλέψει με τη λογική του.
Κι εγώ μες στο δικό της φως
δεν ξέρω πώς ν’ αντέξω
τέτοια αγωνία...''
Αλέξης Σταυράτης (06/09/96, τώ καιρώ εκείνω...)

Είναι ώρες μικρές,
που η σιωπή βαστά στα δυο της χέρια
τον ίσκιο μου.
Λυγίζουν τότε οι ουρανοί
και περιμένουν να γίνει το θαύμα
...Να τους προστάξω!
Δειλιάζει ο ήλιος εκείνες τις ώρες.
Μια μικρή αχτίδα
χτυπά την πόρτα μου
Ζητιάνα.
Αρνούμαι να της ανοίξω.

Όταν πεθαίνω
δεν θέλω να με ενοχλεί κανείς.

 

KΑΛΥΨΩ ΔΙΑΚΙΔΗ

Mη με σταματας

"Μη με σταματάς. Ονειρεύομαι.
Ζήσαμε σκυμμένοι αιώνες αδικίας.
Αιώνες μοναξιάς.
Τώρα μη. Μη με σταματάς.
Τώρα κι εδώ για πάντα και παντού.
...Ονειρεύομαι ελευθερία.
Μέσα απ' του καθένα
την πανέμορφη ιδιαιτερότητα
ν' αποκαταστήσουμε
του Σύμπαντος την Αρμονία.
Ας παίξουμε. Η γνώση είναι χαρά.
Δεν είναι επιστράτευση απ' τα σχολεία
Ονειρεύομαι γιατί αγαπώ.
Μεγάλα όνειρα στον ουρανό.
Εργάτες με δικά τους εργοστάσια
συμβάλουν στην παγκόσμια σοκολατοποιία.
Ονειρεύομαι γιατί ΞΕΡΩ και ΜΠΟΡΩ.
Οι τράπεζες γεννάνε τους «ληστές».
Οι φυλακές τους «τρομοκράτες»
Η μοναξιά τους «απροσάρμοστους».
Το προϊόν την «ανάγκη»
Τα σύνορα τους στρατούς
Όλα η ιδιοχτησία.
Βία γεννάει η Βία.
Μη ρωτάς. Μη με σταματάς.
Είναι τώρα ν' αποκαταστήσουμε
του ηθικού δικαίου την υπέρτατη πράξη.
Να κάνουμε ποίημα τη Ζωή.
Και τη Ζωή πράξη.
Είναι ένα όνειρο που μπορώ μπορώ μπορώ
Σ' ΑΓΑΠΩ
και δεν με σταματάς δεν ονειρεύομαι. Ζω.
Απλώνω τα χέρια
στον Ερωτά στην αλληλεγγύη
στην Ελευθερία.
Όσες φορές χρειαστεί κι απ' την αρχή.
Υπερασπίζομαι την ΑΝΑΡΧΙΑ. "
ΓΩΓΟΥ Κ.

Το τελευταιο ταξιδι

......
να μου λικνιζεις την αιωνια θλιψη μου καραβι
διχως να ξερω που με πας και διχως να γυρισω.
                                                 Κ. Καρυωτακης