Είναι ωραια η θαλασσα - Πυξ Λαξ

                                                                      Το Ίχνος σου..

                                                                                                         Σαν μικρό παιδί

                                                                                        σε πηρα απ'το χέρι

                                                                                      και περπατούσαμε μαζί στο σούρουπο

                                                                                       δίπλα στη θάλασσα

                                                                                       που τόσο αγαπάς

                                                                                   χαμογελούσαμε

                                                                                  κόντρα στη νύχτα που ερχόταν

                                                                                    θα'ναι μεγάλη;

                                                                                     με ρώτησες

                                                                                  δάκρυσα

                                                                                   νομίζω

                                                                                όχι

                                                                               όχι μεγαλύτερη

                                                                               απ' τον ήλιο της αυγής

                                                                                 που μας περιμένει....

                                                                                                                    Αντωνης Μυκονιάτης

Το κύμα κι ο βράχος

Ωκεανος - Καιτη Κουλλια

"...Περίμενέ με, θα γυρίσω...Μόνο περίμενέ με για πολύ. Περίμενέ με, όταν χτυπά η θλίψη. Όταν ξεσπούν οι κίτρινες βροχές. Περίμενέ με, όταν έρχονται τα χιόνια. Περίμενέ με, ...περίμενε όταν οι υπόλοιποι δεν περιμένουν, όταν οι άλλοι έχουν ξεχάσει...όταν το χθες το λησμονούν. Περίμενέ με, όταν από μακριά Γράμματα πια δεν έρχονται. Περίμενέ με, όταν θα ‘χεις πια βαρεθεί, περίμενε υπομονετικά ακόμα όταν σου λένε από καρδιάς ότι πρέπει να ξεχάσεις …

Περίμενε μέχρι το τέλος…Μονάχα εσύ κι εγώ θα ξέρουμε πως γύρισα,

επειδή ήξερες όπως κανείς

εσύ να περιμένεις".

(Κονσταντίν Σίμονοφ, 1915-1979)

 

2U

 

~Ώ λυκόφως, δίκαιη ώρα,
που και στα πιο ταπεινά πράγματα
δίνεις μια σημασία πριν έρθει η νύχτα.

Τ. Λειβαδίτης

Ε.Παπαγιαννοπουλου-Α.Καλδαρας-Λ.Διαμαντη

20 και 8... (σαν σημερα)

Ὅταν μιὰν ἄνοιξη

Σκια του δειλινου - Δ. Μητροπάνος

Ὅταν μιὰν ἄνοιξη χαμογελάσει
θὰ ντυθεῖς μία καινούργια φορεσιὰ
καὶ θὰ ῾ρθεῖς νὰ σφίξεις τὰ χέρια μου
παλιέ μου φίλε

Κι ἴσως κανεὶς δὲ σὲ προσμένει νὰ γυρίσεις
μὰ ἐγὼ νιώθω τοὺς χτύπους τῆς καρδιᾶς σου

κι ἕνα ἄνθος φυτρωμένο στὴν ὥριμη,
πικραμένη σου μνήμη

Κάποιο τρένο, τὴ νύχτα, σφυρίζοντας,
ἢ ἕνα πλοῖο, μακρινὸ κι ἀπροσδόκητο
θὰ σὲ φέρει μαζὶ μὲ τὴ νιότη μας σα
καὶ τὰ ὄνειρά μας

Κι ἴσως τίποτα, ἀλήθεια, δὲν ξέχασες
μὰ ὁ γυρισμὸς πάντα ἀξίζει περσότερο
ἀπὸ κάθε μου ἀγάπη κι ἀγάπη σου
παλιέ μου φίλε

Με σημαδεψες - Φ. Βελεσιωτου

Μ. Αναγνωστάκης

Missing...

Το βαπόρι 

Νάναι ως νάχης φύγει -με τους ανέμους- καβάλλα

στο άτι της σιγής κι' όλα να πάης

και vάv' πολλά καράβια, πολλή θάλασσα -μεγάλα

σύγνεφα πάνω- οι άνθρωποι κι' ο Μάης.

Κι' εντός μου εμένα να βρυχιέται -όλο να τρέμει-

βαρύ ένα βαπόρι και κατόπι

πάλι εσύ κι' ο Μάης κι' οι ανέμοι

κι' έπειτα πάλιν οι ανθρώποι, οι ανθρώποι.

Και νάναι όλα απ' ό,τι φεύγει -και δε μένει-

σε μια πόλη ακατοίκητη, κι' εντός μου

ακυβέρνητο, όλο να σε πηγαίνει το καράβι

έξω απ' την τρικυμία τούτου κόσμου.

Γιάννης Σκαρίμπας

                                                          Γυρισε ο καιρος - Μικρες Περιπλανησεις

Μεταμεσονυκτιο...

Τα λόγια που δεν είπα

Λίγο πριν ξημερώσει
αναμετριέμαι με τα λόγια που δεν είπα.
Στοιχειώνουν τα μη και τα δεν
σκαλώνουν ρήματα στον ουρανίσκο μου.
Αγρυπνώ αγαπώντας σε.

Ελένη Μαυρογονάτου
(συλλογή Δίσεκτος έρωτας, 2016)

Μεταμεσονυκτιο - Τετη Κασιωνη

Ανάταση ...

Ερωτοκριτος - Δημητρης Νικολουδης

"Όμνύω στην οδό του μαρτυρίου.
στις ακακίες που φυσάνε
ν' αναληφθεί στους ουρανούς.

έτσι αγιάζουνε οι δρόμοι τι νομίζεις
έτσι τιμούμε τις αγαπημένες. χωρίς αγάλματα και προτομές
μην καταθέτοντας ποτέ
τ' ακάνθινα στεφάνια.
Εσταυρωμένοι σ' όλες τις πλατείες
σαν λυπημένοι πολιούχοι".

Μιχαλης Γκανας

Ξημερώνει Πρωτομαγιά - Σουλα Μπιρμπιλη

Πολη απο πέτρα ...

... με τα μάτια μου στο στόμα σου

Painting by Sarah Jilani

ψάχνω τη λέξη
σαν στα χείλη σου, κόκκινες λεπίδες
-στίχοι για μαχαίρι

Συναντήσαμε τα λείψανα του σύμπαντος εκεί-
σαν ένα κάποτε
φτιαγμένο
από ποτέ και κενό Και η γλώσσα πεθαίνει
Θάνατος μυστικός καίει τα λαρύγγια
Είναι φωτιά στα στόματα
Ύστερα τίποτα
Σπάνε οι ήχοι τσακίζονται σαν καλάμια
-
Σκάβω τα γραμμένα
Αγκάθι στη γλώσσα βραδεία φωνή
Πόλη από πέτρα
Ομοιοκαταπληξία φλογόχρωμη
Λέει στη λέξη : έλα

Eκτωρ Πανταζης

Αποβραδο - Γιωργος Ζωγραφος

Που να χωρεσει τ' ονειρο - Γ. Ζωγραφος

Ωρες αιχμης...

Σε μια χειρολαβή

Πέρασα όλη τη ζωή μου όρθια

σε ένα λεωφορείο άγονης ζωής

Σαν έτοιμη μονίμως για μια έξοδο

Καρδιά πιασμένη σε χειρολαβή
Τράνταγμα σε κάθε απότομο φρενάρισμα
Πάντα ένα τέλος στη στροφή
Χωρίς καμία προειδοποίηση
Κι ανάπαυση καμιά
Ούτε ένα κάθισμα ασφαλείας
να προσφέρει μια πρόθεση ευγενής
από ένδειξη έστω σεβασμού
στην έλλειψή μου
ή στην υπερήλική μου ανάγκη

Σκέφτομαι τώρα
κάτω από το φως μιας λογικής
πόσο στριμώχτηκαν τα αιμοφόρα λόγια μου
ώστε να μην ακούγεται ο χτύπος τους
Ενώ θα μπορούσαν
την ώρα μιας αιχμής
να γίνουνε ποτάμι
Να με εκβάλουν σε πάθη ωκεανών

Χειρολαβες (Album)

Ελένη Αρτεμίου-Φωτιάδου

(συλλογή: Φωνήεντα σε περίπτερο, 2016)

Waiting...

Προσμονη - Οκταβα

Ενδοσκόπηση ....

Πάει καιρός που δεν σου έχω γράψει.
Είχα πολλά στο μυαλό μου.
Αλλά αποφάσισα σήμερα να στα πω όλα.
Μήπως και ηρεμήσω.

Τίποτα δεν πάει καλά.
Σιγά το νέο θα μου πεις, η ζωή μου πάντα ήταν αγώνας.
Αυτή τη φορά όμως, νιώθω πιο μόνος απο ποτέ.
Δεν μου έμειναν πολλά, πάλι στον άσσο είμαι.
Το μαύρο το συνήθισα όμως κι αυτό είναι που με πληγώνει.
Πόσο ν’αντέξω ακόμα...
Έχω ταλέντο όμως στο θέατρο.
Φοράω τη μάσκα μου και κανείς δεν με καταλαβαίνει.
Ίσως αυτό να’ναι το σφάλμα.

Νιώθω ότι δεν θα φύγω ποτέ απ’αυτό το σημείο.
Κι όμως, όλα είναι διαφορετικά.
Βλέπεις, περνάνε τα χρόνια...

Χαθηκες ξαφνικα - Οκταβα

Δημήτρης Μπονόβας